Στις 14 Απριλίου 1986, φεύγει από τη ζωή η γαλλίδα συγγραφέας και σύμβολο του φεμινιστικού κινήματος, Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Λίγες ημέρες μετά τον θάνατό της, γράφουν «ΤΟ ΒΗΜΑ» και η Αναστασία Ζενάκου:

«Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ πέθανε μέσα στην αγκαλιά του κόσμου ολόκληρου και στα χέρια της επιστήμης, από πνευμονικό οίδημα.

(…)

»Θα μείνει στην ιστορία της λογοτεχνίας, όπως υποστηρίζουν οι Γάλλοι, ως η χρονικογράφος μιας εποχής που σφράγισε την πνευματική ζωή της Γαλλίας με τα “Αποπνημονεύματά της.

(…)

»Το “Δεύτερο φύλο” της προκαλεί μερικές “ιδεολογικές” αντιδράσεις αλλά τελικά αναγορεύεται σε “Βίβλο του Φεμινιστικού Κινήματος”. Και το 1954, για τους “Μανδαρίνους” της, κερδίζει το βραβείο Γκονκούρ.

»Επίσης, η Σιμόν ντε Μπωβουάρ δεν είναι απλώς λογοτέχνις αλλά και σύντροφος του φιλοσόγου Ζαν – Πωλ Σαρτρ με τον οποίο για 51 ολόκληρα χρόνια έφτιαξε το “μυθικό ζευγάρι ενάντια στον μύθο του ζευγαριού: δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Δεν ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Επέστρεψαν σε άλλους έρωτες να μπουν στη ζωή τους, ενώ συνέχιζαν να είναι αχώριστοι”, όπως γράφει η γαλλική “Liberation”.

Σιμόν ντε Μποβουάρ

Υπαρξισμός

»Τις θεωρίες του υπαρξισμού η Σιμόν ντε Μπωβουάρ τις έκανε τρόπο ζωής: “Ένα παιδί δεν θα έκανε στενότερους τους δεσμούς που ένωναν τον Σαρτρ και εμένα. Δεν επιθυμούσα η ύπαρξη του Σαρτρ να αντικατοπτρισθεί και να επεκταθεί στην ύπαρξη ενός άλλου πλάσματος: εκείνου του αρκούσε ο εαυτός του. Εμένα μου αρκούσε εκείνος και μου αρκούσε κι ο εαυτός μου…”

»Κι όταν ο Σαρτρ πέθανε (15 Απριλίου 1980), η Σιμόν ντε Μπωβουάρ δεν καταδέχθηκε να καταφύγει σε κοινότοπες παρηγοριές.

»Στην “Τελετή του αποχαιρετισμού”, τον τελευταίο τόμο των “Απομνημονευμάτων” της, όπου περιγράφει την τελευταία δεκαετία της ζωής της με τον Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μπωβουάρ γράφει:

“Ο θάνατός του δεν θα μας ενώσει. Έτσι είναι: το ότι οι ζωές μας μπόρεσαν τόσον καιρό να συνταιριάξουν, είναι ήδη πολύ ωραίο”.

»Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ έζησε άλλα έξι χρόνια παρά μία μέρα (πέθανε στις 14 Απριλίου) χωίς τον Σαρτρ και χωρίς την ελπίδα ότι θα τον ξανάβρισκε πεθαίνοντας. Φωτισμένο μυαλό και μαχητική, στάθηκε δίπλα στον Σαρτρ και πάλεψε για τα κοινωνικά δίκαια: από το γυναικείο πρόβλημα – “Δεν γεννιόμαστε γυναίκες, αλλά γινόμαστε”- ως τον πόλεμο της Αλγερίας και τον Μάιο του ’68».

Τι είπε για το «Δεύτερο φύλο»

Λίγους μήνες πριν τον θάνατό της, η Σιμόν ντε Μποβουάρ μίλησε στην Εύα Νικολαΐδου και το περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ».

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 3.1.1985, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Σε ερώτηση της Εύας Νικολαΐδού για το ποιο βιβλίο της θα ξεχώριζε η γαλλίδα συγγραφέας ως το πιο ενδιαφέρον, η Σιμόν ντε Μποβουάρ απαντά.

«Το “Δεύτερο Φύλο”. To θεωρώ απαραίτητο, για τις γυναίκες και για τους άντρες. Μέσα απ’ το βιβλίο βγαίνει η ψυχολογία της γυναίκας, σ’ όλα τα στάδια της εξέλιξής της. Αναφέρω την ιστορία του φεμινιστικού κινήματος, απόψεις συγγραφέων, όπως του Μπρετόν, που στα μάτια του η γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν ποίηση.

H Σιμόν ντε Μποβουάρ το 1985

»Αν πάντως η γυναίκα παρουσιάζεται σήμερα δυσκολοπροσάρμοστη, χωρίς αρμονία, δίχως ισοροπημένους προσανατολισμούς, σ’ αυτό φταίνε οι αιώνες της τυραννίας των αρσενικών. Μα η γυναίκα κρατάει μέσα της μια θαυμαστή δύναμη.

»Βέβαια αυτό το βιβλίο, που πήρε το βραβείο Γκονκούρ, με την τολμηρή του αλήθεια δυσαρέστησε την Καθολική Εκκλησία και το Βατικανό, αλλά εγώ δεν το θεωρώ τόσο κήρυγμα φεμινιστικό, όσο πιο πραγματική εικόνα της γυναίκας.

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 3.1.1985, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»