Το 150ο θύμα του κορονοϊου στην Ελλάδα έμελε να είναι ο Καθηγητής Καρδιολογίας Δημήτρης Κρεμαστινος , ένας από τους δυο καρδιολόγους Διευθυντές που ανέλαβαν το 1993 να λειτουργησουν την Καρδιολογία στο νεοσύστατο Ωνασειο Καρδιοχειρουργικο Κεντρο. Η επιλογή του ήταν να βασιστεί για την στελέχωση της Β Καρδιολογικης κλινικης σε καρδιολόγους απο την ομάδα που ειχε ήδη δημιουργήσει στην προηγούμενη διευθυντική θέση, της Καρδιολογικης του Νοσοκομείου «Γεώργιος Γενηματας».

Η καθιέρωση του ΩΚΚ απο τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του στον υγειονομικό χάρτη της χώρας ως κέντρο καρδιολογιας –καρδιοχειρουργικης ήταν αποτέλεσμα της συνύπαρξης 4-5 τότε διευθυντών με τις ομάδες τους, που κατάφεραν με διαφορετική φιλοσοφία να λειτουργησουν συνεργικα.

Ποια ήταν η φιλοσοφία του «Τζιμη», ποιο ήταν το στοίχημα; Οτι μπορεί να υπάρξει πανεπιστημιακη κλινική έξω από το πανεπιστήμιο. Αυτόν τον στόχο τον έθεσε στον εαυτό του απο την στιγμή που άφησε το πανεπιστήμιο για το ΕΣΥ. Με αυτό τον στόχο λειτούργησε στο Γενηματας , μ’ αυτό και στο ΩΚΚ. Για να πετύχεις ενα τέτοιο στόχο πρέπει να έχεις τα προσόντα, επιστημονική επάρκεια, ερευνητική σκέψη, επανεξέταση του αυτονόητου στα αδιέξοδα, απόλυτη γνώση της αναγκαιοτητας της ομάδας, διαχείριση ανθρωπινου δυναμικού, ευελιξία και προσαρμοστικοτητα στις συνθήκες χωρίς υποχώρηση στις βασικές αρχές, ταλέντο στη μετάδοση της επιστημονικης γνώσης και σκέψης, σύγκριση με τους πιο αναγνωρισμενους και σε τελευταία ανάλυση έρωτα γι’ αυτό που κάνεις, ερωτά για την ιδιότητα του γιατρού ,αγωνιά για τον άρρωστο. Τα είχε όλα σε ανθρώπινο βαθμό και γι’ αυτό ενέπνευσε, γι’ αυτό πέτυχε, γι’ αυτό θεωρήθηκε τυχερός, γι’ αυτο και γράφουμε σήμερα. Ανεκδοτολογικα ρωτήθηκε κάποτε απο επώνυμο θυμόσοφο πολιτικό πρωταγωνιστή της δεκαετίας του 90: «κύριε Κρεμαστινε τελικά είστε ένας τυχερός άνθρωπος η ένας ικανός;»και η απάντηση: «αν δεν ήμουν τυχερός δεν θα τιθετο ερώτημα ικανότητας.»

Γνωρίζοντας σε βάθος τι προσφέρει η «επίσκεψη» σε μια κλινικη, τι προσφέρει ο ειδικευομενος, τι ο ειδικευμένος , και τι ο διευθυντής, σ’ αυτήν, και εκτιμώντας την κατάσταση στο ΩΚΚ, με τις υπερειδικευσεις , τα ωράρια των εργαστηρίων, τις πρωσοπικοτητες των γιατρών και των ασθενών, την μετέτρεψε απο την γνωστή πανεπιστημιακη κουστωδία, σε μια συζήτηση στρογγυλής τράπεζας, όπου η ουσία της επίσκεψης ήταν εκεί και έλειπε η θεατρικότητα. Αυτη η επίσκεψη συνεχίσθηκε και μετά την αποχώρηση του από το ΩΚΚ , εως και σήμερα άλλα εχει πάρει την μορφή της υποχρέωσης και οχι της δημιουργίας , άλλα ήθη άλλοι καιροί….

Ευχόμαστε σε κάθε άνθρωπο στην πορεία της ζωής του να συναντήσει ανάλογους μέντορες ώστε η λέξη καθηγητής να σημαίνει αυτό που είναι.