Επικρατεί η άποψη ότι οι εκλογές είναι σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Και γι’ αυτόν που χάνει και γι’ αυτόν που κερδίζει. Θεωρείται, δηλαδή, το αποτέλεσμα των εκλογών ως το σημείο μηδέν όπου κλείνουν τα τεφτέρια του παρελθόντος και ανοίγουν τα καινούργια. Με λευκές σελίδες. Αλλά δεν είναι έτσι. Εκλογές δεν σημαίνουν και λοβοτομή για τον ψηφοφόρο-πολίτη. Ψηφίζει, και επειδή στην Ελλάδα είμαστε, κυρίως καταψηφίζει, με γνώση, σκέψη και εσωτερική επεξεργασία των όσων βίωσε το προηγούμενο διάστημα.
Κυρίως όμως με την επεξεργασμένη ψήφο του δίνει εντολή στην επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει σε εκείνες τις διορθωτικές κινήσεις που απαιτούνται για να επανέλθει η χώρα σε μια κανονική πορεία. Με διαφάνεια, με αξιοκρατία, με αντικειμενικότητα, με δικαιοσύνη και με σωστή λειτουργία των θεσμών. Να είναι το κράτος στην υπηρεσία του πολίτη. Οχι υποχείριο μιας δράκας επίορκων πολιτικών που είδαν το κράτος ως όργανο για την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων ή όσων θεωρούσαν ότι ήταν αντίπαλοί τους.
Το δόγμα «ή εμείς ή αυτοί» και το παρεμφερές του «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» δεν ήταν απλώς η έκφραση ενός ακραίου διχασμού που στόχο είχε να δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις και κοινωνικούς αυτοματισμούς. Ηταν μια ολόκληρη κοσμοθεωρία που παραπέμπει ευθέως σε χώρες με ελλειμματικές δημοκρατίες και απολυταρχικά καθεστώτα της Υποσαχάριας Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Και μπορεί να καταδικάστηκε ηχηρά και τελεσίδικα στις εκλογές της 26ης Μαΐου και της 7ης Ιουλίου, αλλά όσα συνέβησαν στο πλαίσιο αυτό δεν μπορούν να παραδοθούν στη λήθη. Εν προκειμένω, για να χρησιμοποιήσω και ένα μεταπολιτευτικό σύνθημα, προσωπικά, και ως θύμα των πρακτικών τους, λέω «όχι στη λήθη, είναι παραμύθι».
Υπό την έννοια αυτή, δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω τη στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι σε όλα αυτά. Δυστυχώς, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, που ήταν και αυτός και η οικογένειά του επίσης θύματα αυτής της αντιδημοκρατικής «χρήσης» του κράτους και των δομών του από την προηγούμενη κυβέρνηση, δείχνει να υποκύπτει στη λογική της λήθης και ως άλλος Πάπας να δίνει άφεση αμαρτιών σε μια παρέα η οποία κυβέρνησε τη χώρα με λογικές και όρους συμμορίας της Νότιας Ιταλίας.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά πολλοί άνθρωποι που βίωσαν την εκδικητικότητα, τον πόλεμο, την απειλή, τον εκβιασμό και ένιωσαν να συντρίβονται από τους μηχανισμούς που χρησιμοποίησε το κράτος ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται βαθιά απογοητευμένοι από τη στάση του. Και ελπίζουν να αλλάξει σύντομα στάση. Τίποτε από όσα συνέβησαν σε αυτό το πεδίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο. Είναι χρέος του…
