Λοιπόν, πήγαμε στον Κορυδαλλό. Στο Νοσοκομείο Κρατούμενων για την ακρίβεια. Δίχως κάμερες. Η Διοίκηση φοβάται την πραγματικότητα. Στο γραφείο, μια εισαγγελική λειτουργός, η διευθυντήρια, το επιστημονικό προσωπικό. Ευγενικοί, επαγγελματίες, με την επιφύλαξη των ανθρώπων που θεωρούν ότι βάλλονται άδικα. Ένα μικρό δίκιο το έχουν. Ο γιατρός δέχθηκε επίθεση με αυτοσχέδιο μαχαίρι, η κοινωνική λειτουργός δείχνει να νοιάζεται και να μοχθεί, η εισαγγελέας αγανακτεί με τις ανεπάρκειες του συστήματος.
Βλέπω κρατούμενους στα νοσοκομεία σε ολόκληρη την επαγγελματική μου ζωή. Κάθε λογής. Έλληνες και μη, άσημους και διάσημους, βαρέως πάσχοντες και προσποιούμενους, κακοποιημένους και αυτοτραυματισμένους, με ή χωρίς εισαγωγικά, you name it. Είμαι, σε γενικές γραμμές, καχύποπτος με όλες τις απλοποιήσεις. Δεν αγοράζω ούτε το «Μπάτσοι γουρούνια δεσμοφύλακες» ούτε το «κρατούμενος = Γιάννης Αγιάννης», «όλης της γης οι κολασμένοι» και τα συναφή. Δεν αγοράζω ούτε το «με τα μέσα που έχουμε δε θα μπορούσε να είναι καλύτερα». Οι περισσότεροι κρατούμενοι δεν είναι «καλά παιδιά», πολλοί φύλακες επίσης. Ούτε η κοινωνία είναι υπέρ του σωφρονισμού. Απλά, δεν θέλει να ξέρει, όταν δεν απαιτεί εκδίκηση.
Η φυλακή δεν είναι εύκολη υπόθεση, έτσι κι αλλιώς. Άρρωστος, ξένος και φυλακισμένος σε ένα κολαστήριο είναι ακόμη χειρότερα. Και πουλάει. Τρελά! Λίγη υπερβολή, λίγος φτηνός, μελό, «συνδικαλισμός» και το αποτέλεσμα είναι έτοιμο. «Κολαστήριο οροθετικών το Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού». Πρωτοσέλιδο! Μπίνγκο!
Ας τα πάρουμε από την αρχή: Το ΝΚΚ δεν είναι νοσοκομείο. Πρόκειται περί ευφημισμού. Ακόμη μια αποθήκη ψυχών είναι. Ένα κατάστημα σωφρονισμού -υποτίθεται- για τη νοσηλεία των αρρώστων και πασχόντων της φυλακής. Είπαμε: υποτίθεται. Το ΝΚΚ φιλοξενεί πάσχοντες και ανίκανους να αυτοεξυπηρετηθούν. Ανάπηροι, ακρωτηριασμένοι, γέροντες σε γήρας βαθύ (ναι έχει και τέτοιους) και οροθετικοί κρατούνται, δε νοσηλεύονται. Κολαστήριο ή όχι, πολλοί το επιδιώκουν. Είναι, λέει καλύτερα εδώ από τα κελιά. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι σημαίνει αυτό το «καλύτερα» για τις εγκαταστάσεις απέναντι.
Νοσοκομείο; Πως; Με ελάχιστους γιατρούς και νοσηλευτές, χωρίς υποδομές, με μηδενικές δυνατότητες παροχής ιατρικών υπηρεσιών. Κοινό παράπονο όλων, η δυσκολία διακομιδών σε νοσοκομεία. Δεκάδες ραντεβού χάνονται, μας λέει η διευθύντρια, καθώς το μεταγωγών δεν προλαβαίνει. Για εμφραγματίες που περίμεναν 24/ωρα μου λένε κάποιοι από το προσωπικό, τη στιγμή που ο κρατούμενος καρκινοπαθής εκφράζει την αγωνία του για μια αξονική που όλο αναβάλλεται. Κολαστήριο; Ίσως ναι, ίσως όχι! Ούτε νοσοκομείο όμως, ούτε ιατρείο, ούτε τίποτα. Μια ακόμη ξεχασμένη, ξεχαρβαλωμένη υπηρεσία στο δίκτυο σωφρονισμού. Οι περισσότεροι πήραν σύνταξη, τα κτίρια ξεχασμένα διαλύονται, κάποιοι προσπαθούν, κάποιοι παραιτήθηκαν, οι πολλοί σηκώνουν τους ώμους.
Το ΝΚΚ λειτουργεί και ως κέντρο φιλοξενίας και ως κέντρο διακομιδών. Ανεπιτυχώς και στα δυο. Οι περισσότεροι τρόφιμοι δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ. Σπίτι τους κάποιοι, σε νοσοκομεία ή ιδρύματα αρκετοί, στα κελιά τους οι περισσότεροι. Ούτε είναι λύση οι διακομιδές προς όλα τα νοσοκομεία του λεκανοπέδιου, για μια απλή ακτινογραφία, μια εξέταση από γιατρό, μια γνώμη. Το σωφρονιστικό κατάστημα Κορυδαλλού έχει θαλάμους κράτησης παντού. Αυτό που λείπει είναι ένα σύγχρονο, πολυδύναμο ιατρείο-διαγνωστικό κέντρο. Συνδεδεμένο με το ΕΣΥ, παράρτημα ενός μεγάλου νοσοκομείου ιδανικά. Να το υποστηρίζει, να το στελεχώνει, να το λειτουργεί. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, δεν θα είναι μόνο περισσότερο ανθρώπινο και αποτελεσματικό, θα είναι πιθανότατα και φθηνότερο: Απομεσήμερο και τα οχήματα του μεταγωγών πηγαινοέρχονται, επί τέσσερις φύλακες, επί μισή μέρα για κάθε ακτινογραφία, κάθε αιμοληψία, κάθε επίσκεψη.
Για την ένταξη στο ΕΣΥ, υπάρχει νόμος ψηφισμένος από το 2009. Ξεχασμένος. Τα παρακείμενα νοσοκομεία αντιδρούν, οι υπουργοί διστάζουν, αδιαφορούν. Το νόμο θα τον ξαναψηφίσουμε αύριο-μεθαύριο. Βελτιωμένο. Θα ξανα-ξεχασθεί. Μέχρι το επόμενο επικοινωνιακό μπουμ. Τότε, μπορεί να ξανά, ματα-ψηφισθεί. Προχωρά τουλάχιστον η ένταξη του ψυχιατρείου δίπλα. Κάτι είναι κι αυτό.
Είναι καιρός να περάσουμε από τους αφορισμούς, τις προκάτ κατά παραγγελία ευαισθησίες και τις προκαταλήψεις στην ουσία. Ναι το ΝΚΚ είναι άθλιο. Η φυλακή είναι χειρότερη, λένε οι κρατούμενοι. Ναι, το ΝΚΚ δεν εκπληρώνει το σκοπό του. Ούτε στο ελάχιστο. Ναι, χρειάζονται παρεμβάσεις, άμεσα. Αλλά όχι, δεν έχουμε ανάγκη κραυγών, ούτε «νέων» νόμων. Εφαρμογή των αποφάσεων χρειαζόμαστε. Δηλαδή, νηφαλιότητα, συνεργασία, επιμονή, μέθοδο και αποτελεσματικότητα. Και όχι μόνο στο Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού.
Ο κ. Κώστας Μπαργιώτας είναι βουλευτής Λάρισας με το Ποτάμι, υπεύθυνος του τομέα Υγείας του κόμματος
