«Εν τω μεταξύ, μάνατζερ και επιχειρηματικές οικογένειες έχουν γεμίσει τις τσέπες τους, νόμιμα και παράνομα. Ο απολυμένος επικεφαλής της Ferrari Λούκα ντι Μοντετσέμολο εισέπραξε ένα αποχαιρετιστήριο μπόνους 27 εκατομμυρίων ευρώ. Μεγαλοστελέχη και «μεσάζοντες» για μια πετρελαϊκή συμφωνία με την Νιγηρία φέρονται να έβγαλαν 200 εκατομμύρια ευρώ», γράφει το Spiegel.
Επιφανείς προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου αντιμετωπίζουν κατηγορίες για υπεξαιρέσεις παντού. Οι επενδύσεις έχουν στερέψει. «Ούτε ο Σούπερμαν δεν θα μπορούσε να σώσει την Telecom Italia από την μαύρη τρύπα στο ταμείο», λέει ο οικονομικός εμπειρογνώμων Σαλβατόρε Μπραγκαντίνι.
«Τα προβλήματα είναι βαθιά και συστημικά. Αφότου βγήκε στο περιθώριο ο Μπερλουσκόνι, και ο βαρετός Ενρίκο Λέτα αντικαταστάθηκε από τον συμπαθητικό και αποφασιστικό 39χρονο Ματέο Ρέντσι στην πρωθυπουργία, πολλοί πίστεψαν ότι η Ιταλία μπήκε επιτέλους στον σωστό δρόμο. Αλλά δεν είναι έτσι», συνεχίζει το ρεπορτάζ.
«Αντίθετα: Η χώρα έχει κολλήσει στην ύφεση. Τα επίπεδα του δημόσιου χρέους, ο αριθμός των πτωχεύσεων και το ποσοστό της ανεργίας σπάνε συνεχώς νέα θλιβερά ρεκόρ. Ως αποτέλεσμα, ορισμένοι Ιταλοί πολιτικοί ηγέτες έχουν επιδιώξει από καιρό ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα ανάπτυξης πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ – μια έκκληση που ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ είναι πιθανό να την λάβει σοβαρά υπόψη. Αλλά το μέγεθος και η μορφή ενός τέτοιου προγράμματος δεν έχει καθοριστεί ακόμα, έτσι ώστε να διατηρηθεί τουλάχιστον η ψευδαίσθηση ότι συνάδει με το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης», προσθέτει το Spiegel.
«Οι ίδιοι οι Ιταλοί αντιμετωπίζουν μια παρόμοια κατάσταση. Κατά μέσο όρο, ο κάθε Ιταλός διαθέτει περίπου 4.000 ευρώ περισσότερα σε καθαρό ενεργητικό από τον μέσο Γερμανό, αλλά ο πλούτος είναι ακόμη λιγότερο ομοιόμορφα κατανεμημένος στην Ιταλία από ό,τι στην Γερμανία, αποδυναμώνοντας την εγχώρια ζήτηση: Οι πλούσιοι έχουν τα πάντα, ενώ οι φτωχοί δεν μπορούν να αγοράσουν τίποτα», καταλήγει το Spiegel.