1977. Εκλογές. Δεν μπορώ να ψηφίσω, είμαι δεκαεπτάρης. Πολιτικοποιημένος, χωρίς να ανήκω σε νεολαία. Ζώντας σ’ ένα σπίτι όπου λόγω της μάνας μου (Μπέττυ Αρβανίτη) μπαινοβγαίναν ποιητές σαν τον Μανόλη Αναγνωστάκη, πολιτικοί σαν τον Λεωνίδα Κύρκο, δημοσιογράφοι σαν τη Σούλα Αλεξανδροπούλου και διανοούμενοι της Αριστεράς, ήταν φυσικό να στραφώ προς τη ανανεωτική Αριστερά, το ΚΚΕ Εσωτερικού όπως το έλεγαν τότε.

Πήγαινα συχνά στα Φεστιβάλ του Ρήγα, της νεολαίας του ΚΚΕ Εσ. Κάποια από αυτά τα παρουσίασε η μάνα μου. Πάντα όμως παρατηρητής, πάντα φλανέρ. Ηταν αυτοψία της ζωής: μουσικές, βιβλία, ποτά, συζητήσεις, συζητήσεις, συζητήσεις. 45 χρόνια μετά δεν τη χρεώνω ως χαμένη εποχή, το αντίθετο. Για ένα παιδί που δεν ήθελε να είναι μέλος οποιασδήποτε συλλογικότητας (επιλογή που διατήρησα και αργότερα) η σχέση μου με αυτόν τον χώρο ήταν εξόχως σημασιοδοτημένη. Εκείνο που έψαχνα ωστόσο ήταν το δεύτερο επίπεδο, η υποπλοκή. Εβλεπα ότι στην κεντρική σκήνη παιζόταν ένα πρωτογενές θέατρο, όλο ψιμύθια, με πρωταγωνιστές τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή, τον Φλωράκη. Σούπερ σταρ ο αρχηγός του ΠαΣοΚ που είχε υιοθετήσει αμερικάνικες τακτικές επικοινωνίας με ένα κεντρικό σύνθημα: αλλαγή.

Ο Κύρκος που γνώρισα ήταν από αλλού. Γοητευτικός άνθρωπος, χρησιμοποιούσε μια έξοχη ρητορική σαν να ήθελε να τρυπήσει το σύστημα, να δημιουργήσει μια στοά. Χτυπάμε το σύστημα από μέσα, θα πει ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Την επόμενη χρόνια έμεινα μόνος μου και μπήκα στην Αρχιτεκτονική. Τα πράγματα είχαν οδηγηθεί σε μεγάλη πόλωση, ο Ανδρέας μάγευε τα πλήθη, στους δρόμους μια πράσινη λαοθάλασσα με τα νέα σλόγκαν να δονούν την πρωτεύουσα. Στο μεταξύ, έτρωγα δακρυγόνα στην περίφημη συναυλία του Ρόρι Γκάλαχερ στη Ριζούπολη το 1979. Περίμενα πώς και πώς το 1981 για να μπορώ να ψηφίσω. Μου έμοιαζε κάτι μαγικό, τεράστια τιμή και βούλα ενηλικίωσης. Στα τελικά αποτελέσματα είμαι παρών. Με την ψήφο-θρόισμά μου τα επηρεάζω.

Διαβάστε επίσης:

Θυμάμαι ψήφιζα στο Μαράσλειο. Δέκα λεπτά απόσταση με τα πόδια. Είχα τρακ; Ναι. Εδειξα την ταυτότητα, βρήκα το τμήμα. Μου ενεχείρισαν τα ψηφοδέλτια και μπήκα στο παραβάν. Πήρα το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ Εσωτερικού και το έριξα σβέλτα στην κάλπη. Τα υπόλοιπα τα χάζεψα λίγο: Κόμμα Προοδευτικών του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, ΚΟΔΗΣΟ Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ΕΔΗΚ Ιωάννης Ζίγδης, Κόμμα Φιλελευθέρων, Νικήτας Βενιζέλος, Χριστιανική Δημοκρατία, Νίκος Ψαρουδάκης, Επαναστατική Αριστερά, ΚΚΕ μ-λ. κ.λπ. Βγήκα σε μια μέθη.Το αποτέλεσμα ήταν ο εκκωφαντικός θρίαμβος του ΠαΣοΚ με 48,07%. Τουτέστιν 2,7 εκατομμύρια Ελληνες ήθελαν αλλαγή. Το κόμμα που ψήφισα για πρώτη φορά στη ζωή μου πήρε 1,35% και ψηφίστηκε από 76.404. Καταστροφή. Ωστόσο εάν δεν το ψήφιζα το νούμερο θα ήταν 76.403. Η ψήφος υπήρχε εκεί. Καταγεγραμμένη. Η δική μου ψήφος. Επηρέασα.

Ο κ. Αλέξης Σταμάτης είναι συγγραφέας.