Αναζωπυρώθηκε εσχάτως η συζήτηση για τις επιλογές των χαρωπών καταστροφέων του ’15. Και μάλιστα από τον πρωταίτιο, ο οποίος προαλείφεται για επιστροφή στην κεντρική σκηνή απ’ όπου τον ελάκτισε η γενική αποδοκιμασία. Η αναίδεια όμως του εγχειρήματος είναι απονενοημένη.

Αναρρίπισε μνήμες που θα προτιμούσαμε να απωθήσουμε για πάντα, αφού και μόνο αφρόντιστα να επιστρέφουν στον νου τα φαντάσματα των φρικτών εκείνων ημερών προκαλούν κατάβαθο ρίγος.

Η επιχείρηση του εκ των υστέρων ασβεστώματος ενός προσώπου που με ανέμελη βιαιότητα έσερνε τον τόπο στα «καινούργια λιμάνια» της κοινωνικής διάλυσης ανασύστησε το μέτωπο της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης συνείδησης.

Είναι όντως εξοργιστικό ότι κάποιος που τον Ιούνιο τού ’15  κατακεραύνωνε τη «νομενκλατούρα της Ευρώπης» από τη Μόσχα (!) κομψεύεται σήμερα ως θεματοφύλακας του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας. Στον χορό των κολάκων της αυλής του Σουνίου ξεχώρισαν βέβαια πρόσωπα όπως η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, την οποία προπηλάκιζε τότε ο σημερινός ευνοούμενός της και έντυναν με ναζιστικές στολές οι οπαδοί του.

Καθώς και ο ηγέτης ενός μικρού, αλλά ελπιδοφόρου, κόμματος της εποχής εκείνης που πρόσκαιρα αντιτάχθηκε στην αντιευρωπαϊκή υστερία του συριζέικου «ριζοσπαστισμού», προσφέρθηκε κατόπιν να στηρίξει τον κ. Τσίπρα, αλλά εκείνος προτίμησε να εναγκαλισθεί με την ακροδεξιά φανφάρα του Καμμένου.

Στον Σταύρο Θεοδωράκη θα ήθελα να πω ότι το ζήτημα δεν είναι εάν την άλλη μέρα από το δημοψήφισμα ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να «συνετισθεί» για να σώσει τον εαυτό του ζητώντας τη στήριξη των κομμάτων που έβριζε χυδαία.

Το ζήτημα είναι η αντιευρωπαϊκή εξαλλοσύνη των μέχρι τότε πολιτικών του που σμπαράλιασαν την οικονομία και έκαναν αναπόφευκτο το τρίτο μνημόνιο. Και τις πολιτικές αυτές εξακολουθεί να τις θεωρεί κορόνα στο κεφάλι του. Την κυρία Μέρκελ δεν την βλέπω να συμμετέχει στο, παλαιότερο από τα παλαιά, «νέο» κόμμα που μαγειρεύει ο κ. Τσίπρας. Ελπίζω ούτε και ο Στ. Θεοδωράκης να κάνει τέτοια ανοησία.

Η ολική επαναφορά Τσίπρα είναι απίθανη (του κ. Σαμαρά είναι αδύνατη). Αλλά δεν αποκλείεται εντελώς, με δεδομένες τις αυτοκαταστροφικές κυκλοθυμίες του «Λαού μας», οιστρηλατημένου από αστοιχείωτους και ηθικά αδίστακτους πολιτικούς, δημοσιολογούντες και «ανθρώπους του πολιτισμού».

Μια τέτοια επιστροφή θα μπορούσε να έχει θετικά αποτελέσματα, μόνον εάν ο πρωθυπουργός της προμελετημένης άτακτης χρεοκοπίας αναγνώριζε τα λάθη των επιλογών τού ’15.

Αλλά και όλης της περιόδου που προηγήθηκε, δηλαδή τη συνειδητή καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού μένους – που συνεχίζεται αδιάλειπτα. Τα μισόλογα περί «αυταπάτης» είναι φενάκη. Υπονοούν ότι υπήρξαν όχι λάθη θεμελιακής στοχοθεσίας, αλλά μόνο τακτικής: «δεν υπολογίσαμε σωστά τους συσχετισμούς δυνάμεων» όπως λένε εν χορώ οι συνένοχοί του.

Η επωδή αυτή κατάγεται από τα σκοτάδια της παλαιοκομμουνιστικής στρεψοδικίας. Οι σκοποί μας, τουτέστιν η απελευθέρωση από τον «ιμπεριαλιστικό ζυγό» τού ευρώ, ήταν ευγενικοί, αλλά δυστυχώς δεν εκτιμήσαμε όπως πρέπει αυτόν και τον άλλο και τον τρίτο «αντικειμενικό παράγοντα».

Το κόμμα έχει πάντα δίκιο, κι όταν λέει το ένα κι όταν λέει το αντίθετό του: και όταν βρίζαμε τη Μέρκελ, και όταν τώρα την αγκαλιάζουμε. Αυτό το καραβάκι είναι σάπιο. Και η σαπίλα δεν μεταμφιέζεται με ανούσια προπετάσματα τύπου «δημοκρατικός καπιταλισμός».

Πρέπει επίσης να τελειώνει και το παραμύθι ότι η έξοδος από την Ευρώπη ήταν προτίμηση κάποιων μεμονωμένων προσώπων. Οι Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης κ.τ.λ. ήταν επιλογές Τσίπρα που δεν έκρυβαν αυτό που επιδίωκαν («καμιά θυσία για το ευρώ»). Η επιχείρηση Βαρουφάκη – Γκάλμπρεϊθ για τη «νέα δραχμή» είχε εξουσιοδοτηθεί από τον ίδιο.

Η πολιτική με τα ψέματα, τον θεολογικό φανατισμό και τη βία – φραστική και φυσική – κατά των αντιπάλων είναι αυτή που υπηρέτησε με συνέπεια ο κ. Τσίπρας. Αυτή χρεοκόπησε τη χώρα. Μπορεί κάπως να συμβάλει για να βγούμε από αυτή την παγίδα; Οχι, γιατί έχει αποδείξει ποιος είναι.

Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ.