Περικλής Σ. Βαλλιάνος

Οι πραγματικοί συνεχιστές του Βενιζέλου κατόρθωναν να εντάξουν την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα εξασφαλίζοντας τεράστια ωφελήματα

Πώς να επικοινωνήσει κανείς λογικά με ανθρώπους υπό την επήρεια ιδεολογικο-θεολογικών ουσιών;

Και αν η ιστορικά πρωτογενής βαρβαρότητα έχτισε, όπως έδειξε ο Βίκο, τις θεσμικές προϋποθέσεις του μεταγενέστερου πολιτισμού, αν η αρχαία (ομηρική) βαρβαρότητα άρχισε μέσα από τα αίματα να εξανθρωπίζει το κτήνος, η σύγχρονη βαρβαρότητα της φονταμενταλιστικής θεοκρατίας αποκτηνώνει τον άνθρωπο.

Αυτό το καραβάκι είναι σάπιο. Και η σαπίλα δεν μεταμφιέζεται με ανούσια προπετάσματα τύπου «δημοκρατικός καπιταλισμός»

Διαγράφεται μια ολόκληρη ιστορία κοινών αξιών και αγώνων για την ελευθερία και τη δημοκρατία: εχθροί σήμερα είναι... η Δανία και ο Καναδάς

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο ανθρώπινος βίος σήμερα είναι υλικά και ηθικά χειρότερος απ' ό,τι πριν από δύο, τρεις ή και έναν μόνο αιώνα

Ο πρώτος και μέγιστος έπαινος της δημοκρατίας είναι ότι προστατεύει το δικαίωμα των εχθρών της να την κατηγορούν και να κινούνται εναντίον της

Ή εμείς ή αυτοί: αυτό πιστεύουν όλοι οι κατά φαντασίαν προοδευτικοί, η συναίνεση είναι απλώς ένα πρόσχημα.

Με δεδομένη την υπονόμευσή του, ο Σημίτης δεν μπορούσε να τα κάνει όλα. «Ετσι είναι η Ελλάδα» έλεγε

Κατά τη ναζιστική περίοδο το αντιεβραϊκό κήρυγμα του Λούθηρου, αλλά και τα γραπτά του Χρυσοστόμου, διακινούνταν από την κρατική προπαγάνδα

Δεν θα μας λείψουν λοιπόν φόβητρα, δαιμονικές δυνάμεις, ιπτάμενοι εχθροί

Η «σωστή πλευρά της ιστορίας» έχει κάποιο νόημα αν χρησιμοποιείται αναδρομικά

Ηχησαν πάλι οι στομφώδεις αερολογίες κατά του σατανικού νεοφιλευθερισμού.

Με τη γεωπολιτική γειτονιά μας να φλέγεται, το πολυτιμότερο αγαθό που θα όφειλε να προστατεύει μια υπεύθυνη πολιτική τάξη είναι η πολιτική σταθερότητα.

Γραφόταν ότι τη νύχτα των αποτελεσμάτων όλοι θα πανηγύριζαν σαν νικητές. Και όμως όλοι έκλαψαν σαν ηττημένοι. Στα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης οι τριγμοί είναι κιόλας απειλητικοί.

Ο καλύτερος δρόμος για την πραγμάτωση του εγωιστικού συμφέροντος είναι η εναρμόνισή του με τα θεμιτά συμφέροντα όλων.

Η πολιτική ως υπαρξιακό στοίχημα, λέει ο Μαξ Βέμπερ, ασκείται πρωτίστως με τον νου και όχι με την καρδιά

Η πολιτική είναι κοινωνική υφαντική. Ο ηγέτης είναι ο επιδέξιος υφαντής, που συνταιριάζει κλωστές διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών για να εναρμονίσει τα ετερόκλητα συμφέροντα και ιδέες που συναποτελούν το κοινωνικό ύφασμα.