Με τον πρόεδρο Τραμπ να αλλάζει σε καθημερινή βάση τις θέσεις του για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, τον Μπενιαμίν Νετανιάχου να συνεχίζει απτόητος τις επιθέσεις του στο Ιράν (η ηγεσία του οποίου δεν πάει πίσω βέβαια, με τις δικές της επιθέσεις κατά του Ισραήλ), η μόνη φωνή κάποιας λογικής σκέψης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης ακούσθηκε τελικά μόνον από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και τούτο παρά τα γνωστά προβλήματα για τη λήψη κοινών αποφάσεων στις Βρυξέλλες την τελευταία περίοδο, που όπως φαίνεται δεν εμπόδισε τα 27 μέλη της ΕΕ να συμφωνήσουν στη γενικότερη άποψη ότι η συνέχιση των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των δυο αντιμαχόμενων πλευρών δεν μπορεί να οδηγήσει σε λύση και ότι, αντίθετα, απαιτείται η άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων για να επιτευχθεί μια δύσκολη μεν, αλλά ειρηνική τελικά διευθέτηση των διαφορών. Λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι αυτό, όπως έχει επανειλημμένως αποδειχθεί ιστορικά, μόνον εύκολο δεν είναι.
Ετσι σύντομα θα φανεί πού θα καταλήξει (και αν θα καταλήξει) η προσπάθεια που ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή στη Γενεύη με τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας με τον ιρανό ομόλογό τους και την ύπατη εκπρόσωπο για τα θέματα Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ. Είναι μια προσπάθεια ανάλογη με εκείνη που οδήγησε το 2015 στη συμφωνία με το Ιράν για τον έλεγχο των πυρηνικών του εγκαταστάσεων, που είχαν υπογράψει τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Ρωσία και από την οποία αποχώρησε το 2018 ο γνωστός για τις φαεινές ιδέες του Ντόναλντ Τραμπ, επειδή θεωρούσε ότι ήταν ανεπαρκής ως προς τον έλεγχο των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων.
Με αποτέλεσμα να αφεθούν εντελώς ανεξέλεγκτοι οι Ιρανοί και να ζούμε αυτά τα οποία ζούμε σήμερα. Και με τον Τραμπ να μην έχει βάλει πάντως μυαλό και τη μια να ετοιμάζεται για πολεμική επίθεση και την άλλη να δηλώνει ότι θα το σκεφθεί για ακόμη δύο εβδομάδες!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τραγελαφική αυτή αντιμετώπιση της κρίσης από τον ηγέτη της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο, που τόσα ερωτήματα προκαλεί διεθνώς, οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι άγεται και φέρεται από τις αντιφάσεις που επικρατούν μέσα στο ίδιο του το κόμμα, ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης. Καθώς μάλιστα οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών αντιτίθεται στην επανάληψη των αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, αναλογιζόμενη την τύχη που είχαν ανάλογες επεμβάσεις του παρελθόντος.
Και είναι φανερό ότι γι’ αυτό έκανε πίσω ο Τραμπ στην πρόθεσή του να επέμβει στρατιωτικά, αν και η χώρα του είναι η μόνη που μπορεί να καταστρέψει ολοκληρωτικά τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Γεγονός βέβαια που ενθαρρύνει τον Νετανιάχου να συνεχίσει ανενόχλητος τη δική του ακραία πολιτική, διαιωνίζοντας έτσι την παραμονή του στην εξουσία και αποφεύγοντας τις διώξεις της Δικαιοσύνης που αντιμετωπίζει. Αδιαφορώντας έτσι για τη συνεχιζόμενη απάνθρωπη τραγωδία στη Γάζα.
Ενώ και ο Πούτιν αφήνεται τώρα και αυτός ανενόχλητος (καθώς κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πλέον για το ουκρανικό ζήτημα) να συνεχίζει να καταλαμβάνει ουκρανικά εδάφη, ώστε αν κάποτε υποχρεωθεί να διαπραγματευθεί, να το κάνει από θέσης ισχύος.
