Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Σύνοδος για την Ενέργεια στο Ζάππειο εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό γεγονός.
Από όλες τις απόψεις. Οχι μόνο για τις συμφωνίες με ενεργειακούς κολοσσούς που προηγήθηκαν και θα ακολουθήσουν.
Ούτε απλώς επειδή οι διεθνείς συμμετοχές ήταν πλούσιες και πραγματικά αξιόλογες. Τρεις αμερικανοί υπουργοί δεν ξεσπιτώνονται να πάνε χειμωνιάτικα στην Ελλάδα χωρίς σοβαρό λόγο.
Αλλά κυρίως επειδή η χώρα μας αποκτά έναν διακριτό ρόλο μέσα στις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες που διαμορφώνονται. Εναν ρόλο ενεργειακού κόμβου.
Κι αυτό είναι εθνικό σχέδιο.
Την ίδια στιγμή όμως η κοινωνία μας συγκλονίζεται από ανατριχιαστικές ιστορίες με οικογενειακές βεντέτες, σασμούς, βόμβες και αιματοβαμμένους λογαριασμούς που γυρίζουν το ρολόι μερικούς αιώνες πίσω.
Πώς συμβιβάζεται η δραστήρια ενεργειακή διπλωματία του 21ου αιώνα με έναν άγριο και αποκρουστικό κοινωνικό αναχρονισμό;
Να το πω καθαρά. Δεν συμβιβάζεται.
Κάποια στιγμή το μέλλον θα πρέπει να πάρει το πάνω χέρι. Διαφορετικά το παρελθόν θα «μας τραβάει από το μανίκι» που λέει κι ο Σαββόπουλος.
Και δεν πιστεύω ότι η καταστολή του παρελθόντος είναι υπόθεση δηλώσεων και καλών προθέσεων τις οποίες δεν αμφισβητώ. Είναι καθαρά ζήτημα βούλησης.
Βούληση της συντεταγμένης πολιτείας να αλλάξει αιώνα και να αντιμετωπίσει την ανομία όπως οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες την αντιμετώπισαν ή την αντιμετωπίζουν και στην Κορσική και στη Σικελία και στην Καλαβρία και όπου αλλού.
Κι όταν λέμε συντεταγμένη πολιτεία δεν εννοούμε μόνο την κυβέρνηση που έχει και τη μικρότερη εμπλοκή. Αλλά και τις αρχές ασφαλείας και τη Δικαιοσύνη και την Αυτοδιοίκηση και την Εκκλησία. Χωρίς να εξαιρώ βεβαίως τις τοπικές κοινωνίες.
Δεν γίνεται οι άλλοι να αντιμετωπίζουν το κακό κι εμείς να σηκώνουμε τα χέρια. Ή να σφυρίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ακούω διάφορα περί «πολιτικού κόστους». Τρίχες. Καμία κυβέρνηση δεν χρεώθηκε ποτέ την αντιμετώπιση του εγκλήματος.
Ή περί «εντοπιότητας». Αλλη σαχλαμάρα. Δηλαδή οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν βγάζουν βουλευτές ή περιφερειάρχες ή πολιτικούς αρχηγούς; Γιατί εκείνοι κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να λογαριάζουν τους συντοπίτες τους;
Το ζήτημα λοιπόν είναι αν η πολιτεία και όλοι εμείς από κοντά συνειδητοποιούμε τη σημασία, το επείγον και την προτεραιότητα του θέματος.
Αν θέλεις να γίνεις διεθνής ενεργειακός κόμβος, αν διεκδικείς έναν διακριτό ρόλο στον νέο γεωπολιτικό χάρτη, δεν μπορείς να υποδέχεσαι το μέλλον με Καλάσνικοφ και φαμίλιες στην Κρήτη.
Κυρίως δεν γίνεται να ανέχεσαι «ένα παρελθόν που δεν λέει να περάσει».
