Το θράσος σε λειτουργική σχέση με την οργανωτική αναποτελεσματικότητα, που ενθαρρύνουν η θεσμοποιημένη ατιμωρησία και η κοινωνική ανοχή, οδήγησαν στην κορυφαία πράξη της αριστερής τρομοκρατίας στη χώρα μας: στην απόπειρα δολοφονίας του υπουργού Προστασίας του Πολίτη μέσα στο ίδιο το γραφείο του. Μπορεί στη θέση του κ. Χρυσοχοΐδη να έχασε τη ζωή του ο υπασπιστής και στενός συνεργάτης του Γιώργος Βασιλάκης, στόχος όμως ήταν ο θεσμικά αρμόδιος να επιβάλλει τον σεβασμό της νομιμότητας και της δημοκρατίας. Βλέπετε, βαρύνεται επιπλέον με το γεγονός ότι ήταν ο μόνος που εξάρθρωσε στο παρελθόν τη «17 Νοέμβρη» και συνεχίζει και σήμερα να καταφέρει πλήγματα κατά των τρομοκρατών, χωρίς μάλιστα την αναγκαία βοήθεια από τον πολιτικό κόσμο, τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη, που εν πολλοίς βλέπει στο πρόσωπό του – μην κρυβόμαστε – έναν απεχθή μπάτσο.
Μην παραπλανηθούμε από τη συνήθη τακτική της ομόθυμης αποδοκιμασίας της τρομοκρατίας και των φόνων που διαπράττει. Γιατί καταγγέλλεται μεν αφηρημένα η τρομοκρατία, αλλά όχι οι τρομοκράτες. Η δήλωση των πολιτικών ηγετών ότι όλοι οι Ελληνες αποδοκιμάζουν τις δολοφονίες των τρομοκρατών, αν δεν γίνεται για λόγους σκοπιμότητας, προδίδει μαζική πλάνη, αν όχι ύποπτη κατανόηση. Εχει λησμονηθεί η κατά τη Μεταπολίτευση παρέλαση που έκαναν ακόμα και βουλευτές του ΠαΣοΚ και των κομμάτων της Αριστεράς, καθώς και πλήθος από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο και την «προοδευτική» δημοσιογραφία, στις δίκες γνωστών βομβιστών, όχι επειδή ήταν αθώοι, αλλά επειδή μέσω αυτών ικανοποιείται το επαναστατικό τους μένος, που έχει συγκαλύψει η βολική ένταξή τους στην άρχουσα τάξη και τα παχυλά οικονομικά οφέλη της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
