Καθημερινά στην Κρήτη αποβιβάζονται εκατοντάδες μετανάστες προερχόμενοι από τη Λιβύη δημιουργώντας μια διπλή ασφυκτική συνθήκη, καθώς στο νησί είναι ανύπαρκτες οι δομές φιλοξενίας. Κατά συνέπεια δεν δοκιμάζονται μόνο εκείνοι που έρχονται αλλά και εκείνοι που υποδέχονται.
Οι αυξημένες ροές καταδεικνύουν ακόμη ότι τα μέσα αποτροπής – σε αυτήν την περίπτωση οι φρεγάτες στη μέση του πελάγους – είναι αναποτελεσματικά. Η «ναυμαχία» ανάμεσα σε πολεμικά πλοία και καρυδότσουφλα δεν συνιστά λύση. Όχι μόνο επειδή τα θαλάσσια σύνορα δεν ελέγχονται όπως τα χερσαία, αλλά και επειδή τέτοια η φύση του προβλήματος.
Από τη Λιβύη, επί της ουσίας, βρίσκεται σε εξέλιξη μια επιχείρηση δουλεμπορίου. Δεν θα πρέπει κατά συνέπεια να ακολουθήσει κανείς τις ροές των μεταναστών, αλλά εκείνη του χρήματος.
Το πρόβλημα δεν είναι νέο. Στα νότια σύνορα της Ευρώπης επαναλαμβάνεται η ιστορία της μεταναστευτικής κρίσης του 2015, η οποία έληξε με μία συμφωνία ανάμεσα στην ΕΕ και την Τουρκία.
Το δουλεμπορικό χρήμα τότε αντικαταστάθηκε με το ευρωπαϊκό, το οποίο δόθηκε στην Τουρκία για να δημιουργήσει υποδομές και να κρατήσει τους μετανάστες στο έδαφός της.
Κάθε καθυστέρηση δεν παροξύνει μόνο το πρόβλημα, αλλά και το δράμα.
