Δύο εβδομάδες πέρασαν από τις εκλογές και στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη αναρωτιούνται γιατί έχασαν.
Ενδεχομένως οι δύο εβδομάδες να μην είναι αρκετός χρόνος, διότι το πράγμα θέλει κουβέντα και ζύμωση.
Αναρωτιέμαι όμως αν είναι απλώς θέμα χρόνου. Διότι εδώ προκύπτει πως ακόμη δεν έχουν καταλήξει γιατί έχασαν το 2019. Εξακολουθούν να πολιτεύονται στην προηγούμενη Ελλάδα.
Μάλλον θα είχαν αιφνιδιαστεί λιγότερο αν έριχναν καμιά ματιά στις δημοσκοπήσεις των τελευταίων (τουλάχιστον) έξι χρόνων.
Θα είχαν ίσως καταλάβει πως (δικαίως ή αδίκως) μια ευρεία πλειονότητα δεν θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ κι από τον Τσίπρα προτιμάει τον Μητσοτάκη. Τόσο απλό.
Αλλά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαβεβαιώσει ακόμη και πρόσφατα ότι δεν εμπιστεύεται τις δημοσκοπήσεις, ενώ (ακόμη χειρότερα) οι φίλοι του τις υποπτεύονται. Αντί να ανοίξουν τα στραβά τους, κουνούσαν κάτι τιμολόγια!
Λάθος τους. Δεν θα χρειαζόταν να προσγειωθούν τόσο απότομα. Και κυρίως θα είχαν εγκαίρως συνειδητοποιήσει ότι έχουν πρόβλημα.
Ακούω να ισχυρίζονται ότι οι εκλογές κρίθηκαν το τελευταίο τριήμερο από τις δηλώσεις Κατρούγκαλου που τρόμαξαν τους αναποφάσιστους.
Της Παρασκευής το γάλα. Το εκλογικό αποτέλεσμα είχε κριθεί επί της ουσίας προ πολλού, ίσως από τις προηγούμενες εκλογές, κι ούτε υπήρχαν τόσοι αναποφάσιστοι για να το κρίνουν τελευταία στιγμή στις διαστάσεις που έλαβε το πατατράκ.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε καμία σοβαρή προσπάθεια να διορθώσει τις αδυναμίες του, διότι σε καμία στιγμή δεν αποδέχτηκε ότι έχει αδυναμίες.
Ούτε καν τις κατάλαβε. Νόμιζε ότι ο κόσμος ασχολείται με το Predator, την υποεπιτροπή Pega, την αστυνομοκρατία και τη «μικρή Μαρία» στον Εβρο.
Οτι τα σκιάζει όλα η φοβέρα και τα πλακώνει η λίστα Πέτσα. Κι ότι ψηφίζουμε για ακτιβιστές Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης.
Αυτός ο άκριτος αυτοθαυμασμός συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, τρεις εβδομάδες πριν από τις επόμενες εκλογές. Από κοινού με την εμμονική δαιμονοποίηση του Μητσοτάκη.
Εξακολουθούν να εξαγγέλλουν βαρύγδουπα διαψευσμένες βεβαιότητες. Και να ζουν βουτηγμένοι σε μια διαρκή καταγγελία των πάντων.
Παρόλο που είναι καταφανές πως δεν έπεισαν το εκλογικό σώμα ότι η δημοκρατία καταλύεται, ότι ο κόσμος πεινάει, ότι η κυβέρνηση κλέβει κι ότι οι υπουργοί είναι εγκληματίες.
Μεταξύ μας, ούτε είναι ιδιαίτερα πιθανό να αποδειχτούν πειστικότεροι έως τις 25 Ιουνίου.
Πριν όμως οι οπαδοί της φασαρίας αναρωτηθούν το «γιατί» θα ήταν χρήσιμο να κατανοήσουν ένα παλιό αξίωμα του ελληνικού θεάτρου.
Που έλεγε πως όταν μια παράσταση δεν κόβει εισιτήρια, τότε αλλάζεις έργο ή θίασο.
Δεν διώχνεις τις ταξιθέτριες.