Κλασική περίπτωση ακουραστου ηθοποιού που παρά τα χρόνια που έχει στην πλάτη του δεν λέει να το βάλει κάτω, ο Μάικλ Κέιν, μετά το «Twist» που είδαμε προσφάτως πρωταγωνιστεί σε μια ακόμη ταινία.
Υποδύεται τον Χάρις Σο, έναν «καταραμένο» συγγραφέα του ενός μυθιστορήματος που ωστόσο έκανε πάταγο στην εποχή του (δεκαετία του 1970). Η επιστροφή του στην επικαιρότητα θα γίνει στόχος ζωής της Λούσι (Ομπρεϊ Πλάζα), κόρης του εκδότη του πρώτου, η οποία προσπαθεί να σώσει τον οίκο της από το φαλίρημα με μια μεγάλη επιτυχία, όπως ελπίζει να γίνει μια αδημοσίευτη δουλειά του Σο.
Ο Κέιν παίζει τον ρόλο του αλκοολικού, γκρινιάρη, βωμολοχου, πρoσβλητικού αλλά κατά βάθος συναισθηματικού Σο στα δάχτυλα, ενώ η σκηνοθέτις Λίνα Ρέσλερ δίνει έμφαση στην εικόνα του παρασκηνίου των εκδόσεων, στον ρόλο που παίζει το μάρκετινγκ για να πουληθεί ένα βιβλίο ανεξαρτήτως από το αν είναι καλό ή όχι.
Αυτό που τελικά μένει είναι η γλυκιά αίσθηση ότι ένα βιβλίο, ακόμα και σήμερα στην εποχή της ψηφιακής παγκοσμιοποίησης, μπορεί πραγματικά να προκαλέσει θόρυβο, να αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές, να γίνει talk of the town. Σε μια feelgood ατμόσφαιρα και χωρίς ποτέ να πέφτει στην παγίδα της ηθικολογίας το «Best sellers» είναι η ιδανική ψυχαγωγία.
Βαθμολογία: 3
«Ταξίδι στην Κριμαία» («Evge», Ουκρανία, 2019)
Να μια ταινία πολύ κοντά στον χαρακτηρισμό «εμπειρία». Γιατί δύσκολα περιγράφεται με λόγια αυτό που θα μεσολαβήσει κατά την διάρκεια του ταξιδιού που δηλώνει ο τίτλος. Για την ακρίβεια τα λόγια περιττεύουν και η σιωπή οφείλει να έχει τον πρώτο λόγο.
Το ταξίδι δεν θα είναι για κανέναν εύκολο. Ούτε για τους ήρωες της ιστορίας, τον Μουσταφά (Ακτέμ Σεϊταμπλάεφ) και τον Αλίμ (Ρέμζι Μιλιάοφ), ούτε όμως και για τον θεατή. Ο λόγος του ταξιδιού είναι μια ταφή. Ο Μουσταφά κουβαλά στο αυτοκίνητο την σωρό του γιού του τον οποίο θέλει να θάψει στην Κριμαία, στον τόπο τους. Μαζί του βρίσκεται ο μικρότερος γιός του Αλίμ, ο αδελφός του πεθαμένου. Τα εμπόδια για να τα καταφέρουν δεν θα είναι λίγα.
Λίγα δεν θα είναι και τα συναισθήματα που αυτό το παράξενο road movie που να σημειωθεί είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας του Ναριμάν Αλίεφ. Η βουβή αγάπη του πατέρα, το μυστήριο που κρύβει το βαρύ παρελθόν του, ο νόστος για την πατρίδα, οι μνήμες του πολέμου (ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία), η ελπίδα που φωτίζει το πρόσωπο του μικρότερου γιού, του αυριανού «πολεμιστή» της ζωής, η απογοήτευση για μια ζωή που σπαταλήθηκε άδικα, για τα όνειρα που έμειναν απραγματοποίητα ενώ θα μπορούσαν να έχουν υλοποιηθεί.
Όλα αυτά τα στοιχεία σου προκαλούν κόμπο στο λαιμό, διαμορφώνουν έναν ψυχικό κόσμο στον οποίο θέλοντας και μη συμμετάσχεις. Η ταινία καταφέρνει να σε κερδίσει με την απλότητα, την ειλικρίνεια και – θα το ξαναπώ – τη σιωπή της.
Βαθμολογία: 3
«Οι εκκεντρικοί» («Riders of justice», Δανία/ Σουηδία/ Φινλανδία, 2020).
Η υπερβολή και η απιθανότητα κάνουν συνήθως πάρτι στις ταινίες εκδίκησης, πράγμα από το οποίο δεν περίμενα ότι θα εξαιρούνταν αυτή η σκανδιναβική ταινία του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Αντερς Τόμας Γιένσεν . Μόνο που στην περίπτωσή της προστίθεται και ο παράγοντας ενός εντελώς άκαιρου φαρσικού χιούμορ, αποτέλεσμα της αποτυχημένης προσπάθειας του Αντερς να μιμηθεί το ύφος των αδελφών Κόεν.
Αυτή η σύνθεση μιας ομάδας σύγχρονων εκδικητών που θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω για το δυστύχημα με τρένο που γίνεται στην αρχή της ταινίας, έχει από την μια πλευρά τραγικότητα (ένας από τους ήρωες, ο οποίος είναι στρατιωτικός – Μαντς Μίκελσεν- έχασε την γυναίκα του) και από την άλλη έναν εντελώς αταίριαστο και σαχλό κωμικό χαρακτήρα που ακυρώνει κάθε πρόθεση των δημιουργών – όποια κι αν ήταν αυτή.
Ενώ καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν μπορεί να έχει πάρει στα σοβαρά το θέμα, το κοκτέιλ σοβαρού και αστείου είναι τόσο κακόγευστο που το όλο εγχείρημα καταλήγει σε μια μπαρούφα άνευ προηγουμένου. Ειναι σαν να βλέπεις ταινία με το Τρίο Στούτζες αλλά με τον Ράμπο αρχηγό τους.
Βαθμολογία: 0
Επίσης στις αίθουσες
Η γαλλική αισθηματική ταινία του Εμανουέλ Μουρέ «Αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε» («Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait», Γαλλία, 2020), είναι ένα κομψό ερωτικό γαϊτανάκι έρωτα και απιστίας με πρωταγωνιστές νέους ηθοποιούς (Καμέλια Τζορντάνα, Νιλς Σνάιντερ, Βενσάν Μακέιν κ.α.) και βλέμμα προς το παρελθόν αφού δείχνει να υποκλίνεται στο σινεμά του Ερίκ Ρομέρ. Ωστόσο η ταινία μπορεί να κουράσει με την ακατάσχετη φλυαρία της που ορισμένες φορές σε φέρνει σε αμηχανία. Ολοι είναι τόσο αναλυτικοί που εν τέλει σε κάνουν να ξεχάσεις τον λόγο για τον οποίο γίνεται τόση ανάλυση.
Βαθμολογία: 2
Επικά παραμύθια
Προβάλλονται και δύο επικές περιπέτειες φαντασίας: στον «Πράσινο ιππότη» («The Green Knight», ΗΠΑ, 2020), ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λόουερι στηρίζεται σε ένα μεσαιωνικό ποίημα (14ος Αιώνας) και παρακολουθεί έναν ανιψιό του Βασιλιά Αρθούρου που θα ζήσει την μεγάλη περιπέτεια μέχρι να καταλάβει, τελικά, την σημασία της έννοιας οικογένεια. Τον υποδύεται ο Ντεβ Πατέλ δίπλα στους Αλίσια Βικάντερ και Τζοελ Έτζερτον. Ο «Shang-Chi και ο Θρύλος τον Δέκα Δαχτυλιδιών» («Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings», ΗΠΑ/ Αυστραλία, 2021) του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον είναι μια υπερπαραγωγή με την σφραγίδα της Marvel και με τον ασιάτη μάστερ του Κουνγκ Φου, Σίμου Λιου στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Επανεκδόσεις
Η «Επαφή» («The tοuch», Σουηδία/ ΗΠΑ, 1971) που είναι η πρώτη ταινία που ο Σουηδός μετρ της κινηματογραφικής ψυχανάλυσης Ινγκμαρ Μπέργκμαν γύρισε στην αγγλική γλώσσα, ανιχνεύει την επιρροή που ασκεί σε μια παντρεμένη νοικοκυρά (Μπίμπι Αντερσον) ένας Αμερικανός αρχαιολόγος (Ελιοτ Γκουλντ). Πρόσωπα βυθισμένα στη μελαγχολία, μυστικά, ψέματα, αμήχανες σιωπές, πόνος, πόνος και πάλι πόνος.
Η «Επαφή» δεν ανήκει στις σπουδαίες του δημιουργού της (που σύμφωνα με μαρτυρίες του δεν αισθανόταν άνετα όταν την γύριζε) αλλά δεν παύει να είναι μια ταινία του Μπέργκμαν γι’ αυτό και σε κερδίζει όπως όλες του. Ο Μαξ Φον Σίντοφ στην τελευταία συνεργασία του με τον Μπέργκμαν (ψυχράνθηκαν για πάντα από τότε) υποδύεται τον απατημένο σύζυγο.
Βαθμολογία: 3 ½
Στην «Τροτέζα» («Irma La Douce», ΗΠΑ, 1963) ο Μπίλι Γουάιλντερ με σεναριακά θεμέλια ένα διάσημο γαλλικό θεατρικό έργο, φέρνει και πάλι κοντά δύο αγαπημένους ηθοποιούς του, τον Τζακ Λέμον και την Σίρλεϊ Μακ Λέιν ,ντουέτο και στην «Γκαρσονιέρα». Μια ιστορία «εποχής» με φόντο το Παρίσι: ο Λέμον είναι ο ευγενικός αστυνομικός που παριστάνει τον αριστοκράτη για να έχει κατ’ αποκλειστικότητα την τροτέζα Μακ Λέιν την οποία έχει ερωτευτεί. Η ιστορία ξεδιπλώνεται με γοργούς ρυθμούς, στακάτους διαλόγους, απολαυστικές ατάκες και απρόβλεπτες καταστάσεις. Σε όποια κατάσταση κι αν δεις αυτή τη ταινία, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σου φτιάξει την διάθεση.
Βαθμολογία: 3
Προβάλλεται τέλος σε νέες κόπιες και η ταινία «Οι εραστές του αρκτικού κύκλου» («Los amantes de polar circular», Ισπανία, 1998) του Χούλιο Μέδεμ. Ενα αισθαντικό αλλά συχνά ακατάληπτο συναισθηματικό «ταξίδι» με ήρωες έναν άντρα και μια γυναίκα που νιώθουν ότι ανήκουν ο ένας στον άλλο από παιδιά αλλά θα χρειαστεί να υπομείνουν πολλά μέχρι να γίνουν ένα. Προσωπικά βρήκα πολύ δύσκολη την επικοινωνία με αυτή την ταινία αλλά τελικά αυτός ο περίεργος «μυστικισμός» της ίσως να ήταν ο λόγος για τον οποίο το κοινό της εποχής που πρωτοπροβλήθηκε κατα γοητευθηκε και το μετέτρεψε σε μεγάλη arthouse επιτυχία.
Βαθμολογία: 1
