Αρχικά δεν είχαμε την πρόθεση να ασχοληθούμε ξανά με το Πανεπιστήμιο. Θα το κάνουμε όμως σήμερα, γιατί μας ανάγκασαν όσοι από τους πολλούς αναγνώστες των άρθρων μας μάς έγραψαν για να επισημάνουν απορίες ή κενά. Κατ’ αρχάς τι ήταν αυτός ο τίτλος: «Drei professoren». Και για όσους εγνώριζαν, ποιοι ήταν οι τρεις έλληνες καθηγητές που μας ενέπνευσαν;
Πριν από την αναρρίχηση του Χίτλερ στην εξουσία, στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχαν αναλάβει ιθύνοντα ρόλο τρεις καθηγητές Πανεπιστημίου. Ελέχθη τότε και έμεινε ιστορικό: «Τρεις καθηγητές την πατρίδα καταστρέφουν». Τώρα ποιοι είναι παρ’ ημίν αυτοί οι καθηγητές ρωτούν μερικοί αναγνώστες. Επιτρέψτε μου να μη δώσω ονόματα. Θα παρεκτραπεί η συζήτηση και εν πάση περιπτώσει και άλλοι να ήταν στην εξουσία τα ίδια θα έκαναν. Ας λεχθεί απλώς για τους drei professoren μας ότι και οι τρεις κατέλαβαν ή κατέχουν ύπατα αξιώματα της Πολιτείας.
Γιατί κατέστρεψαν την πατρίδα;
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ακράδαντα ότι η σημερινή μας κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό κρίση πολιτισμού. Και ότι για την κρίση αυτή πολιτισμού ευθύνεται καθοριστικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα και ιδιαίτερα το Πανεπιστήμιο. Ποιοι κατέστρεψαν το Πανεπιστήμιο είτε από ιδεοληψία είτε από δειλία και φαυλότητα; Οι drei professoren και άλλοι όμοιοί τους. Η καταστροφή γίνεται στην παράγραφο 5 του άρθρου 16 του ισχύοντος Συντάγματος. Εκεί προσδιορίζεται ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται «αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου». Τα υπόλοιπα άρθρα αφορούν περιττές αναφορές στην εξειδίκευση του Συντάγματος από νόμους απλώς και μόνο για να πλαισιωθεί το τρισάθλιο κείμενο της παραγράφου 6 το οποίο λεπτομερώς αναφέρεται σε όλα τα προνόμια και συντεχνιακά ωφελήματα των δημοσίων υπαλλήλων πια καθηγητών των ΑΕΙ.
Για να είμαι πιο σαφής, η απουσία ανταγωνισμού από ιδιωτικά ΑΕΙ που δεν θα ήταν επιχειρήσεις και επομένως δεν θα μπορούσαν να διανείμουν κέρδη που ενδεχομένως θα προέκυπταν από τη λειτουργία τους στα μέλη τους διασφαλίζει τη διαιώνιση της τρισάθλιας συντεχνίας που έχει οδηγήσει στη διάλυση το Πανεπιστήμιο. Αν αυτοί είχαν το θάρρος και την αξιοπρέπεια που χρειάζεται, δεν θα ήταν τα πανεπιστήμια εστίες ανομίας, βίας και αυθαιρεσίας. Δεν θα ήταν υποβαθμισμένα παγκοσμίως κάπου μεταξύ της Ζάμπιας και της Ζανζιβάρης. Τέλος, δεν θα παρήγαγαν δεκάδες χιλιάδες αστοιχείωτους που πέρα από την απασχόληση στο Δημόσιο ή τη μετανάστευση δεν μπορούν να φανταστούν άλλες επαγγελματικές προοπτικές.
Το ίδρυμα ανωτάτης εκπαίδευσης που θα στηριχθεί σε ιδιωτικά κεφάλαια, δωρεές και –γιατί όχι; –στα δίδακτρα όσων σπουδάζουν σ’ αυτό είναι το κλειδί για την οικονομική πρόοδο και την πολιτική αναμόρφωση της χώρας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
