Το άρθρο 16 του Συντάγματος είχε γίνει πανελληνίως γνωστό ως η αιτία της αποτυχίας της προηγούμενης αναθεώρησης. Ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός εδρομολογείτο η κριτική. Η αφετηρία δεν ήταν ποτέ η ίδια. Οι μεν επίστευαν ότι η αναθεώρηση δεν πήγε αρκετά μακριά, οι δε ότι είχαν τεθεί θέματα διχαστικά που παρεμπόδιζαν την πρόοδο. Είναι πολύ περίεργο, αφού δεν υπήρχε καμία προϋπόθεση, αν ακούσει κανείς και τους μεν και τους δε, τι είδους διατυπώσεις εγέμισαν με μπούρδες και πομφόλυγες μιάμιση σχεδόν σελίδα του συνταγματικού κειμένου.
Δεν είμαι συνταγματολόγος και με δεδομένη την πείρα της συναναστροφής μου με μερικούς από αυτούς, δεν έχω καμιά φιλοδοξία να τους μοιάσω. Για σκεφτείτε όμως ένα άρθρο 16 που θα ήταν διατυπωμένο ως εξής:
«Αρθρο 16: (Παιδεία, τέχνη, επιστήμη)
1. H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Kράτους.
2. H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
3. Tα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα.
4. Ολοι οι Ελληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια.
5. H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται από ιδρύματα με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Kράτους και έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό.
6. O αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Kράτους».
Αυτά είναι απαραίτητα σε συνταγματικό επίπεδο. Ολα τα άλλα είναι περιττά, γιατί είναι αυτονόητα, αμφιλεγόμενα, μπορούν να γίνουν με νόμους και κυρίως, γιατί αφορούν συντεχνιακή κάλυψη των πολιτευόμενων συνταγματολόγων, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία να αποδείξουν στο πανελλήνιο ότι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων.
Αν το άρθρο αυτό είχε ψηφιστεί σε αυτή τη μορφή το 2008, σήμερα θα υπήρχαν ασφαλώς ιδρύματα (κοινωφελή και όχι κερδοσκοπικά) ανωτάτης εκπαίδευσης, παγκοσμίου κύρους, που θα προσέλκυαν χιλιάδες σπουδαστές και θα μείωναν αντίστοιχα την ανά τον κόσμο αναζήτηση καλύτερης μοίρας από έλληνες νέους.
Επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι το Ωνάσειο Πανεπιστήμιο και το ΑΕΙ του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», που θα ήταν φάροι γνώσης, έρευνας και επιστημονικής προόδου για όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή και πρότυπα κοινωνικής συμβίωσης, σεβασμού του νόμου και καλαίσθητης συμπεριφοράς για όλη την κοινωνία μας. Ομως αυτό δεν μπορούσε να γίνει. Η συντήρηση –αριστερή, κεντροαριστερή και κεντροδεξιά –ήθελε με προεξάρχοντες του Drei Professoren να ναυαγήσει αυτή η προσπάθεια για να καταδικαστεί η κοινωνία μας στην εξαθλίωση και να έχει την πολιτική ηγεσία που η εξαθλίωση αυτή προσδιορίζει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
