Ο σύντροφος Α. γράφει στον σύντροφο Π.

Σύντροφε Π. Είμαι πάλι στην Ευρώπη. Στη φωλιά του λύκου! Τι λέω; Είμαι στις φωλιές των λύκων που ουρλιάζουν, έτοιμοι να με κατασπαράξουν. Καλά μού το έλεγες. Σωστά με είχες προειδοποιήσει. «Σύντροφε Α.» μου είχες πει. «Μετά και από τη γιγάντια λαϊκή εντολή του Οχι, τι τρέχεις και πας σε αυτούς τους απάνθρωπους, τους φασίστες, τους τοκογλύφους, τους σκληρούς και ανελέητους ανθρώπους; Η θέση μας είναι αλλού. Διαθέτουμε όχι μια, αλλά πολλές επιλογές. Δύσκολες, δύσβατες! Ομως η χειρότερη, η πιο εξοντωτική, η πιο ταπεινωτική και ανυπόφορη επιλογή είναι η υποταγή στους Θεσμούς». Δεν σε άκουσα, σύντροφε. Ούτε και τον αγνό, πατριωτικό σοσιαλιστικό λαό μας άκουσα, αυτόν που, ενωμένος με λαϊκοδημοκράτες και εθνικιστές δημοκράτες, βροντοφώναξε το νέο, μεγαλειώδες Οχι! «Μακριά από τους αιμοβόρους Ευρωπαίους που σαν μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά πέφτουνε πάνω στην εργατιά». Με είχες προειδοποιήσει, σύντροφε Π. Δεν σε άκουσα. Και να ‘μαι πάλι εδώ μπροστά στους ανελέητους, τους άκαρδους, τους ανθέλληνες τοκογλύφους. Ευτυχώς που τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα της Γαλλίας και της Αγγλίας στάθηκαν πλάι μας.

Ναι, σύντροφε. Ομολογώ πως έκανα λάθος! Ομως το προτσές της Ιστορίας δείχνει πως ακόμη και την ύστατη στιγμή μπορούμε να τα καταφέρουμε. Η θέση μας είναι όχι στη σκοτεινή Ευρώπη, αλλά στο φως της Ανατολής. Κοντά στη μεγάλη Κίνα. Στην επαναστατημένη Μέση Ανατολή. Πλάι στους αδελφούς μας Ρώσους. Εκεί ανήκει η Ελλάδα. Η Ελλάδα πάντοτε ήταν με την Ανατολή. Οχι με την ανθελληνική Ευρώπη του κεφαλαίου και της λαϊκής καταπίεσης. Λοιπόν, θα μείνω ακόμη τρεις-τέσσερις μέρες στη φωλιά των καπιταλιστών, δίπλα στα αισχρά μονοπώλια, κοντά στις βδέλες της τοκογλυφίας και της αισχροκέρδειας. Οχι επειδή προσδοκώ να κερδίσω τίποτε από αυτούς που στραγγίζουν και πίνουν το αίμα του λαού μας. Οχι βέβαια! Είμαι εδώ επειδή θέλω να τους εξευτελίσω για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια της οικουμένης. Είμαι εδώ για τη Βολιβία. Για την Κολομβία. Για την Κούβα. Για το Πόρτο Ρίκο. Για όλους τους κομπανιέρος της Λατινικής Αμερικής. Γιατί; Διότι το μεγάλο σχέδιο, σύντροφε Π., δεν είναι –όπως ξέρεις πολύ καλά –να διαφωτίσουμε και να σώσουμε μόνο τους λαούς της Ευρώπης. Είμαστε η αιχμή μιας παγκόσμιας επανάστασης που ξεκινά από την πλατεία Κουμουνδούρου και φθάνει ως τη Βενεζουέλα και την Αργεντινή!

Μένω λοιπόν για λίγο ακόμη στη ζούγκλα της Ευρώπης. Για να εξευτελίσω τους διεφθαρμένους αρχηγούς και τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Να καταγγείλω τη σαπίλα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να φτύσω το Κεφάλαιο. Εσύ και οι υπόλοιποι σύντροφοι να είστε έτοιμοι. Οχι πια για το «Μεγάλο Οχι»! Αυτό το είπαμε. Να είστε έτοιμοι για τη «Μεγάλη Νίκη», για τη «Μεγάλη Πορεία του Λαού» προς τη λαϊκή επανάσταση. Σύντροφε υπουργέ της Παιδείας, να κηρύξεις αμέσως άχρηστα όλα τα πτυχία που μας ήρθαν από την Ευρώπη. Σύντροφε υπουργέ των Οικονομικών, να εξαφανίσεις τα βαρβαρικά ευρώ. Σύντροφε υπουργέ του Πολιτισμού, κλείσε κάθε δρόμο προς τον ψευτοπολιτισμό της Ευρώπης. Σύντροφε υπουργέ των Εξωτερικών, κάλεσε όλους τους πρεσβευτές της Ευρώπης και στείλε τους σπίτι τους. Αμέσως.

Σύντροφε υπουργέ της Εθνικής Αμυνας, όσα είπαμε ισχύουν! Σύντροφοι υπουργοί, σύντροφοι γραμματείς, σύντροφοι βουλευτές κι εσύ συντρόφισσα Πρόεδρε της Βουλής, ήρθε ο καιρός να πάρουμε πίσω όσα μάς στέρησαν οι καπιταλιστές, οι ντόπιοι και ξένοι προδότες, οι άθλιοι αστοί. Οι Ευρωπαίοι.

Και κάτι τελευταίο, σύντροφε Π. Επειδή κάτι ψευτοδιανοούμενοι, κάποιοι ευρωλιγούρηδες της ελληνικής «διανόησης», κάποιοι μωροί και ανόητοι κατηγορούν εμάς, την Απόλυτη Κυβέρνηση του Λαού, ότι ούτε τη γλώσσα μας γνωρίζουμε, ούτε τους αρχαίους λαϊκούς φιλοσόφους διαβάζουμε, ούτε και έχουμε ιδέα από τραγωδία, άκου και αυτό. Εγώ ο δήθεν άσχετος, ο δήθεν αδιάβαστος, μίλησα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και για τους αρχαίους μας προγόνους. Αναφέρθηκα και στην τραγωδία και τους είπα: «Μιλήσατε πολλοί για την ελληνική τραγωδία. Ο Σοφοκλής με την «Αντιγόνη» μάς έμαθε πως υπάρχουν στιγμές που υπέρτατος νόμος από τους νόμους των ανθρώπων είναι το δίκαιο των ανθρώπων και νομίζω ότι αυτή είναι μια τέτοια στιγμή». Κάποιος βλάκας μού είπε πως αυτό που θέλει να δείξει ο Σοφοκλής είναι πως η σύγκρουση των νόμων της πόλης με τους θείους νόμους τελικά δεν οδηγεί πουθενά! Ο άνθρωπος είναι ολότελα ηλίθιος. Και του το είπα. Ο Σοφοκλής μάς λέει καθαρά πως υπέρτατος νόμος είναι το δίκιο του ανθρώπου, και μάλιστα το δίκιο του εργαζομένου. Του εργάτη.

Αυτά, σύντροφε Π. Με θερμούς συντροφικούς χαιρετισμούς. Εμπρός για μια Νέα Δημοκρατική Ελλάδα. Του Δίκιου και της Λευτεριάς.

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.