Το δημοψήφισμα, καλώς ή κακώς, γίνεται. Ο Τσίπρας λέει ότι το δίκιο είναι με το μέρος της Ελλάδας. Σωστά. Ο Τσίπρας λέει ότι η τρόικα τα έκανε μαντάρα. Σωστά. Το ίδιο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Πάλι σωστά. Με πολλά από αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνώ. Και ομολογώ πως αρχικά είχα ελπίδες πως η τωρινή κυβέρνηση θα κατάφερνε να μας βγάλει από το τέλμα. Αυτό όμως είναι τώρα άνευ σημασίας. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε τι διακυβεύεται στο σημερινό δημοψήφισμα. Κατ’ αρχάς το ερώτημα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε είναι παραπλανητικό. Το «Οχι» σε μια συμφωνία που κάποια στιγμή προτάθηκε αλλά δεν είναι καν σε ισχύ δεν θα είχε κανένα νόημα αν δεν υπέκρυπτε κάτι. Πιστεύω ότι υποκρύπτει την προσπάθεια υφαρπαγής ενός «Οχι» από τον ελληνικό λαό. Ενός «Οχι» που θα χρησιμοποιηθεί και από την εγχώρια ηγεσία –αλλά και από κάποιους ευρωπαίους πολιτικούς που δεν επιθυμούν λύση –ως επιχείρημα ενάντια σε μια πιθανή συμφωνία.
Πιστεύω ότι ένα «Οχι» δεν θα βελτιώσει με έναν μαγικό τρόπο τη θέση της χώρας μας.
Αυτό που τώρα χρειάζεται επειγόντως η Ελλάδα είναι μια συμφωνία. Μια λύση που θα εξασφαλίζει ανάπτυξη και αξιοπρέπεια για τη χώρα, που θα απομακρύνεται από την πολιτική λιτότητας και των ασφυκτικών μέτρων εις βάρος των πολλών. Μια λύση που θα προωθεί τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η Ελλάδα. Οι ελπίδες για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα μείνουν ζωντανές αν πούμε ένα ξεκάθαρο «Ναι» σε ένα εσκεμμένα μπερδεμένο ερώτημα. Αν πούμε δηλαδή «Ναι» στο ευρωπαϊκό μας μέλλον. Παρά την απόπειρα αποπροσανατολισμού του κόσμου, αυτό είναι που περιμένει σήμερα η υπόλοιπη Ευρώπη και αυτό είναι που τελικά διακυβεύεται στο δημοψήφισμα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
