Η ΣΥΖΕΥΞΗ του αθλητισμού με τον πολιτισμό είναι εύκολο να λέγεται πλην όμως παραμένει στόχος υψηλός μεν, δυσπρόσιτος δε. Ισως γι’ αυτό και δεν αναφέρθηκε στις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ως προοπτική, δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού κ. Ν. Ξυδάκη, κάτι που συνέβη για άλλους σημαντικούς τομείς κοινωνικής δραστηριότητας. Οσο και αν η δραματική πραγματικότητα απωθεί στη σφαίρα του ονείρου αυτή τη σύνδεση, είναι χρέος μας να μη διαγράψουμε τις ελπίδες.
***
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ συστατικό αυτής της συνάφειας του αθλητισμού με τον πολιτισμό είναι πρώτιστα στόχος και αρμοδιότητα Παιδείας. Και η έννοια της Παιδείας ξεκινά πολύ νωρίς ηλικιακά. Κατά συνέπεια στο σχολείο, από τις πιο χαμηλές βαθμίδες ως τα υψηλότερα επίπεδα, τοποθετούνται τα θεμέλια της όλης προσπάθειας. Με τα σημερινά δεδομένα, στον καίριο κοινωνικά χώρο της Παιδείας διαπιστώνεται αποκαρδιωτική υστέρηση όσον αφορά τη συστηματική άθληση. Δεν αφιστάμεθα της πραγματικότητας αν ειπωθεί ότι δίχως «φιλαθλητική Παιδεία» λίγα πρέπει να περιμένουμε.
***
ΕΝΑΣ άλλος τομέας όπου απαντάται η αθλητική Παιδεία με την πολιτισμική σημασία της είναι ο χώρος του σωματείου. Με τη λέξη σωματείο δεν εννοούμε τα επαγγελματικά σχήματα (ΠΑΕ – ΚΑΕ κ.λπ.) αλλά τους ερασιτεχνικούς συλλόγους που αβοήθητοι ουσιαστικά από την Πολιτεία –και με ψιχία από την Τοπική Αυτοδιοίκηση –φυτοζωούν και μαραζώνουν (πολλά έχουν κατεβάσει τα ρολά). Τούτο σημαίνει ότι το φιλαθλητικό πνεύμα στερείται, εξ αντικειμένου, ενός δομικού συστατικού.
***
ΠΕΡΑ από αυτές τις δύο κάθε άλλο παρά ευχάριστες διαπιστώσεις που αποτελούν και τον άξονα της φιλαθλητικής καλλιέργειας, υπάρχουν και άλλες πλευρές όπου μπορεί να συνδυαστεί ο αθλητισμός με τον πολιτισμό. Π.χ. σε κάθε αγωνιστική διοργάνωση, από τις πιο μικρές ως τις διεθνούς εμβέλειας, να αναπτύσσεται και το κατά περίπτωση πρόσφορο, πολιτισμικό στοιχείο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
