ΑΝΑΦΟΡΑ της στήλης (2.5.2014) έγινε στην απόφαση της IAFF (Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Στίβου) να παρουσιάσει έναν νέο θεσμό, δηλαδή έναν πίνακα (Hall of fame, χώρος – αίθουσα φήμης) όπου παρουσιάζονται μεγάλες μορφές του στίβου σε διαχρονικότητα δεκαετιών (π.χ. Νούρμι, Ζάτοπεκ, Τζέσε Οουενς) με την προϋπόθεση, εφόσον είναι εν ζωή, να έχουν αποχωρήσει από την ενεργό δράση τουλάχιστον δέκα χρόνια. Τα άλλα δύο κριτήρια είναι δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς ή Παγκόσμια Πρωταθλήματα και κατάρριψη τουλάχιστον μία φορά παγκόσμιας επίδοσης. Η αρχή έγινε το 2012 και ως τώρα ο αριθμός έχει φθάσει τους σαράντα.
nnn
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ της «αίθουσας του αθλητικού θρόνου» έχουν πολλές μεγάλες επιτυχίες και επιδόσεις. Υπάρχει ωστόσο μεταξύ τους μια πολύ σημαντική ειδοποιός διαφορά. Στη μία πλευρά ο αποκλειστικός αγωνιστικός παράγοντας ως κριτήριο και στην άλλη –ίσως και πιο σημαντική –η δεδομένη επίδραση και προσφορά τους (πέραν των χρυσών μεταλλίων και των αριθμών των στατιστικολόγων) στην παγκόσμια κοινωνία. Σφράγισαν την εποχή τους, αλλά και τα επόμενα χρόνια με όσα σπουδαία πέραν των αγωνιστικών στοιχείων της ταυτότητάς τους επέτυχαν.
nnn
ΕΞΗΓΟΥΜΕΘΑ γιατί αυτή η πλευρά του πρωταθλητισμού συνδέεται άμεσα με το κοινωνικό γίγνεσθαι συγκεκριμένης εποχής, αλλά και μετά. Ετσι ο Τζέσε Οουενς, με επερχόμενη την πολεμική καταιγίδα, στάθηκε απέναντι στη Νέα Τάξη του Γ’ Ράιχ. Αρκετά χρόνια αργότερα η Φάνι Μπλάνκερς-Κοέν έθεσε τελεσίδικα τέλος στη δοξασία (κατά Κουμπερτέν) ότι ο στίβος βλάπτει τη μητρότητα. Νωρίτερα ο Παάβο Νούρμι θεμελίωσε μια νέα επιστημονική αντίληψη για τους μεσαίους δρόμους. Σε παρεμφερή βιοσωματική και ψυχική επιστημοσύνη ο Εμίλ Ζάτοπεκ. Ο Μπικίλα Αμπέμπε, ο θρυλικός μαραθωνοδρόμος (1960 και μετά), άνοιξε τον δρόμο που σήμερα είναι πλατιά λεωφόρος για τους αφρικανούς αθλητές (και αθλήτριες). Ο Αλμπέρτο Χουαντορένα όχι μόνο πρόβαλε τη χώρα του αλλά ήταν αυτός που άνοιξε το μεγάλο στιβικό (και κοινωνικό συνεπώς) κεφάλαιο για έναν άλλο αθλητισμό ισότιμο αυτού των ΗΠΑ όσον αφορά τις ικανότητες της μαύρης φυλής στα νησιά της Καραϊβικής. Η Σεβίνσκα-Κιρζεστάιν δεν είναι απλώς μια ολυμπιονίκης αλλά ηγετική μορφή στο γίγνεσθαι του ολυμπισμού.
nnn
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ο αθλητής-θρύλος και η αθλήτρια, φυσικά, πρέπει να κρίνονται από την ιστορία και πέραν των τίτλων, των ρεκόρ και των μεταλλίων.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ