Μπορεί ο Μανώλης Γλέζος να διέσωσε μέσα σε μία ώρα την ιδιαίτερα αρνητική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ με την υπόθεση της Θράκης, τις υποψηφιότητες που πήγαν κι ήρθαν και τις αδιανόητες απόψεις υποψηφίων του κόμματος περί συμπαγούς “τουρκικής” μειονότητας, όμως πόσο ακόμα μπορεί κι ο Γλέζος να σώζει τα πράγματα όταν άλλοι επιμένουν;
Τελευταίο κρούσμα άλλες ανόητες δηλώσεις υποψηφίου ευρωβουλευτή σε εφημερίδα των Σκοπίων σύμφωνα με τις οποίες η… Μακεδονία είναι η Μακεδονία! Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα πολλά εμμονικά στις ημέρες μέχρι τις εκλογές.
Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τις απόψεις και τις πεποιθήσεις του, ενίοτε δε τις εμμονές του. Ομως, εν προκειμένω, αυτές λειτουργούν απολύτως βλαπτικά για το στόχο που (υποτίθεται τουλάχιστον ότι) έχουν στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Και το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε εκείνους οι οποίοι έχουν μεγαλώσει με την παλιά δεινοσαυρική αριστερίστικη αντίληψη ότι ο πατριωτισμός και η πατρίδα είναι “κακά” που πρέπει να τα ξορκίζουν – όσο κι αν είναι γραφικοί σήμερα, αλλά και επικίνδυνοι, συνεχίζουν και… ζουν ανάμεσά μας.
Το φαινόμενο επεκτείνεται και σε άλλες διαστάσεις: για παράδειγμα, το ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα να πει ότι θα φέρει την εξουσία της Αριστεράς και θα τη δικαιώσει, ή, αντιθετα, να σταθεί στο άλλο σημείο του λόγου του που έχει να κάνει με την υπαγωγή της χώρας στο γερμανικό ηγεμονισμό και την πορεία της δημοκρατίας στην Ελλάδα όπου ορθώς εστιάζει;
Αυτά είναι τα μεγάλα ζητήματα και, κυρίως, οι συνέπειές τους για την πατρίδα και τους ανθρώπους της. Κι όχι το αν θα δικαιωθούν οι παλαιοί αγώνες της Αριστεράς για να γίνει εξουσία – δεν πρόκειται περί αυτού αυτή τη στιγμή. Δεν είναι αυτό το φλέγον, το σημαντικό σήμερα. Προέχουν άλλα, απείρως επιτακτικότερα. Γιατί μια αριστερή εξουσία, όσο κι αν είναι θεμιτό να υποστηρίζεται από τους αριστερούς, αλλά τόσο αποκλείει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού εξ αρχής και δεν τους επιτρέπει να πλησιάσουν στην αντιπολίτευση παρά το γεγονός ότι μπορεί να συμφωνούν με άλλες πτυχές των θέσεών της.
Οσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς, η πρόσφατα διατυπωμένη θέση Τσίπρα “Μέρκελ ή Ελλάδα” αποτελεί την ουσία του ζητήματος και πάνω σε αυτή και στις συνέπειές της πρέπει να εστιάσουν: στην πατριωτική, την οικονομική, την κοινωνική διάστασή της. Το ίδιο ισχύει και με τη θέση τους “καμία θυσία για το ευρώ”, τη σταθερότητα του οποίου η Ελλάδα πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά.
Αυτά είναι τα μεγάλα και τα πραγματικά ζητήματα. Αν, αντί γι αυτά, επιμείνουν να ασχολούνται με την ύπαρξη μιας… “Μακεδονίας” και με… “τουρκικές συμπαγείς μειονότητες”, ή με άλλα συναφή, όπως και με τη στενή λογική μιας “αριστερής κυβέρνησης”, θα έχουν χάσει όχι μόνον το δάσος, αλλά, τελικά, και το δέντρο…
