Ισως επειδή τη γνωρίσαμε από τον ρόλο του θύματος, που είχε στην υπόθεση Γεωργούλη, η κυρία Ελένη Χρονοπούλου, η υποψήφια επικρατείας του ΠαΣοΚ, μπήκε στον στίβο του προεκλογικού αγώνα με δυναμισμό. Μπήκε με φόρα, όπως θα έλεγε η προσφιλής μας Πόπη και, αν κρίνω από τις πρώτες εμφανίσεις της κυρίας Χρονοπούλου, την πάτησε. Οποιος βιάζεται σκοντάφτει.
Δεν εννοώ το προφανέστατο σαρδάμ, για το οποίο κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει, εκτός αν δεν παρακολούθησε το επίμαχο σημείο της συζήτησης, ούτε την έπαρση που εκπέμπει το ύφος της. Την έπαρση, συγκεκριμένα, που της επιτρέπει να αποκρούει μια ενοχλητική ερώτηση, η οποία τίθεται από τον συνομιλητή της με ευγένεια και μειλιχιότητα, με τη φράση: «Δεν σας απαντώ!» (Δεν χρειάζεται κιόλας, διότι εμείς καταλάβαμε…) Την πάτησε, όμως, επειδή παρασύρθηκε σε μια συζήτηση (άκουσον, άκουσον!) για τους φόρους που θα έβαζε το ΠαΣοΚ αν είχε την κυβέρνηση. Πόσο θα ανέβει ο φόρος στα μερίσματα; Δέκα η δεκαπέντε τοις εκατό; Πείτε μας, παρακαλώ, κυρία Χρονοπούλου. Πρωτότυπος τρόπος για να προσελκύσεις ψήφους. Παρακινδυνευμένος τρόπος, θα λέγαμε, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν έχει δοκιμαστεί μέχρι τώρα, οπότε ίδωμεν…
Δεν είναι μόνο η κυρία Χρονοπούλου στο ΠαΣοΚ που έπεσε στην παγίδα. Το ίδιο έπαθε και ο επικεφαλής του επικρατείας, ο Παναγιώτης Δουδωνής, ο οποίος εκπέμπει άλλου τύπου έπαρση, οξφορδιανή, ανεπαισθήτως πατερναλιστική και αφ’ υψηλού υπομονετική, του τύπου «να σας εξηγήσω εγώ, καλά μου παιδιά, για να καταλάβετε». Και αυτός, παρά την εξαιρετική άνεση που τον χαρακτηρίζει, πιάστηκε να συζητάει για τους φόρους που θα έβαζε το ΠαΣοΚ αν είχε την ευκαιρία. Να σημειωθεί δε ότι ο κ. Δουδωνής είναι επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος. Λογικά, δηλαδή, πρέπει να έχει αντίληψη του στρατηγικού χαρακτήρα αυτού του σφάλματος. Διότι, εφόσον το ΠαΣοΚ φιλοδοξεί να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας, όπως λέει, χωρίς τις ψήφους των σύγχρονων «κεντρώων» δεν μπορεί να το πετύχει. Συνεπώς, είναι κουτό να τους αποξενώνει. Εκτός αν στη Χαριλάου Τρικούπη βρίσκονται ακόμη υπό το κράτος του hangover, που τους άφησε το διψήφιο ποσοστό της 21ης Μαΐου. (Φαντάσου, δηλαδή, να ήταν και ισχυρό, όπως το ήθελε ο πρόεδρος.)
Συμπεραίνω λοιπόν ότι το ΠαΣοΚ προσπαθεί φιλότιμα να δείξει ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ με γραβάτα, αλλά αυτό δεν φτάνει. Διότι δεν είναι μόνο να διαθέτεις τη γραβάτα, πρέπει να ξέρεις κιόλας να φτιάχνεις τον κόμπο. Εντάξει, δεν ζητώ υπερβολές, ούτε full Windsor, half Windsor, γαλλικό κόμπο κ.λπ. Απλώς να ξέρεις να τη δέσεις σωστά γύρω από τον λαιμό, αλλιώς γιατί τη βάζεις; Με την ευκαιρία αυτή, ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω ότι τα μικρά παιδιά δεν πρέπει να παίζουν με γραβάτες, διότι η γραβάτα εύκολα γίνεται θηλιά. Οι γονείς τους, παρακαλώ, να επιληφθούν, διότι εκείνους θα τρέχουν στο Τμήμα αν γίνει η στραβή.
ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Μην είναι παλαιοημερολογίτες; Ρωσόφιλοι; Μήπως Εσφιγμενίτες; (Τι ωραία ιδιότητα κι αυτή!) Πολλά κυκλοφορούν για τη «Νίκη», τα προσπερνώ όλα και μένω στο θεμελιώδες, μετά το οποίο όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν: δεν πάνε καλά οι άνθρωποι. Αυτό είναι πρωτίστως, διότι αυτό σημαίνει να διαλέγεις τη θεοκρατία ως πολιτικό σύστημα. Είναι σαν να δηλώνεις ότι διατηρείς μια πολύ χαλαρή σχέση με την εποχή σου και τα προβλήματά της, ίσως και με αυτή την πραγματικότητα ακόμη. Αυτά είναι σκέψεις, να όμως που έρχονται και τα γεγονότα να μας δείξουν ότι δεν είναι τελείως άστοχες. Μου αφηγείται φίλος (πραγματικός άνθρωπος, με όνομα, διεύθυνση, αριθμό τηλεφώνου, απολυτήριο στρατού κ.λπ.) για το εξής περιστατικό σε υπηρεσία του Δημοσίου, κάπου εκτός Αθηνών: Ο προϊστάμενος αναθέτει σε υπάλληλο να διεξαγάγει μια αυτοψία στις 26 Ιουνίου. «Τι αυτοψία; Στις 26 θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία» του απαντά και το πιστεύει – όλοι οι συνάδελφοί του στην υπηρεσία γνωρίζουν ότι ψήφισε «Νίκη», δεν το έκρυβε, το διαλαλούσε.
Επειδή είναι αναπόφευκτος ο συσχετισμός του συγκεκριμένου ψηφοφόρου της «Νίκης» με τους Αναβαπτιστές του Μίνστερ και την εξέγερσή τους το 1634, να συστήσω σε όσους ψηφοφόρους αναμένουν Δευτέρα Παρουσία στις 26 του μηνός να τους μιμηθούν και να βγουν να την προϋπαντήσουν ολόγυμνοι. (Να μην το διασκεδάσουμε κι εμείς λίγο;) Και να μην ανησυχούν, αν δεν φανεί ο Κύριος. Σε δημοκρατία ζούμε ευτυχώς, όχι σε θεοκρατία. Κανείς δεν πρόκειται να τους πειράξει! Αντε το πολύ-πολύ να ευθυμήσουμε λιγάκι και θα πάμε παρακάτω…
