Φεύγει και το φετινό καλοκαίρι. Ο πολιτικός Σεπτέμβρης έρχεται φορτωμένος ήδη με τα πυκνά γεγονότα που έχουν προηγηθεί και τα νέα που θα τον βαρύνουν. Οι πρόσφατες πυρκαγιές του Αυγούστου, η πανδημία που επίμονα διαρκεί και επιθετικά επιστρέφει, τα αναπόφευκτα μέτρα για τον έλεγχό της, η δυσφορία που γεννούν, η άρνηση που εκδηλώνεται. Μαζί όλη η κόπωση, πολιτική, κοινωνική και οικονομική, που τα δύο τελευταία χρόνια, σαν πυκνογραμμένη σελίδα πάνω σε σελίδα, έγινε δυσανάγνωστο βιβλίο.
Ο χρόνος μοιάζει να παρατείνει απαράλλακτα τον εαυτό του και παρά την τεχνοκρατικά επιμελημένη κυβερνητική διαχειριστική προσπάθεια, μοιάζει να βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, σχεδόν στάσιμοι, σε μια στιγμή πολλών και μεγάλων αναγκών, που η αντιμετώπισή τους είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου. Εχουμε αγγίξει το όριο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
