Η απολύτως φοβική στάση της κυβέρνησης απέναντι στον απεργό πείνας της πλατείας Συντάγματος δεν προδίδει μόνο ενοχικότητα. Αποδεικνύει πέραν πάσης αμφισβήτησης την απώλεια ενός σημαντικού πλεονεκτήματος που είχε επιδείξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και προσωπικά ο Πρωθυπουργός τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας.

Την αδιαμεσολάβητη, άμεση σύνδεση με την κοινωνία και την πραγματικότητα. Τα υψηλά αντανακλαστικά που επέδειξε εκείνη την περίοδο το κυβερνητικό σύνολο έδωσαν εν πολλοίς τη στρατηγικού χαρακτήρα νίκη που επέτυχε η ΝΔ στις εκλογές του 2023.

Είχε προηγηθεί η απολύτως επιτυχής διαχείριση της πανδημίας της COVID-19, που κατέστησε την Ελλάδα παγκόσμιο υπόδειγμα σε μια εποχή που ο κόσμος αντιμετώπιζε με δέος την πανδημία και οι σπασμωδικές κινήσεις των κυβερνήσεων επέτειναν το πρόβλημα στις χώρες τους.

Εδώ, η κυβέρνηση επέτυχε ουσιαστικά το ανθρωπίνως αδύνατον – να τιθασεύσει την πανδημία και να περιορίσει σημαντικά τις επιπτώσεις της στον γενικό πληθυσμό. Πολλοί τότε είχαν υποστηρίξει ότι η επιτυχία ήταν το αποτέλεσμα των γρήγορων αντανακλαστικών που επέδειξε η κυβέρνηση και είχε προκύψει, κυρίως, ως παρεπόμενο της συλλογικότητας που επικράτησε.

Εκτοτε όμως έχουν παρέλθει μερικοί… αιώνες, το κυβερνητικό σχήμα σέρνεται και οι αντιδράσεις του σε όσα, καθημερινά, καλείται να διαχειριστεί, ελάσσονος σημασίας αναλογικά με την πανδημία, θυμίζουν κουρασμένη χελώνα.

Οι καθυστερημένες, κατά κανόνα, αποφάσεις δεν επιφέρουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στη δημοφιλία της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού, διότι συνήθως λαμβάνονται κατόπιν εορτής. Και αφού πρώτη η κοινωνία έχει με τον τρόπο της τοποθετηθεί για τα γεγονότα, ουσιαστικά επικρίνοντας την κυβέρνηση διότι παραλείπει να αποφασίσει το αυτονόητο.

Είναι ο διχασμός που επικρατεί στο κυβερνητικό συμβούλιο η αιτία; Είναι το πιθανό burnout που φαίνεται να έχει πλήξει ορισμένους από τους κορυφαίους υπουργούς του κ. Μητσοτάκη και πιθανόν και τον ίδιο; Αγνωστο.

Αλλά αν ο ουσιαστικά δεύτερος της τάξει υπουργός του τοποθετείται κόντρα στην κυβερνητική γραμμή και εκ των υστέρων επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις (περίπτωση Δένδια στην απεργία πείνας στο Σύνταγμα), είναι προφανές ότι υπάρχει πολιτικό ζήτημα και είναι σοβαρό. Κυρίως επειδή φανερώνει ότι διαμορφώνεται στο εσωτερικό του Υπουργικού Συμβουλίου και κατ’ επέκταση στο κυβερνών κόμμα κλίμα αμφισβήτησης του ίδιου του Πρωθυπουργού. Διότι ουδείς μπορεί να φανταστεί ότι η υποστήριξη της σκληρής γραμμής απέναντι στα αιτήματα του απεργού πείνας δεν ήταν εν γνώσει του κ. Μητσοτάκη και δεν είχε την έγκρισή του.

Οπότε όταν ένας κορυφαίος υπουργός, και εν προκειμένω ο της Εθνικής Αμυνας, αμφισβητεί τη γραμμή αυτή, η αμφισβήτηση αφορά ευθέως το πρόσωπο του κ. Μητσοτάκη. Και το ότι παρακολουθεί χωρίς αντίδραση την αμφισβήτηση που δέχεται ουσιαστικά αποτελεί μια παραδοχή των χαμηλής πλέον έντασης αντανακλαστικών του και της αδυναμίας του να δει καθαρά την πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται εντός και εκτός ΝΔ.

Στην περίπτωση του απεργού της πλατείας Συντάγματος, η «γραμμή» άλλαξε τρεις φορές πριν καταλήξει στην ολοσχερή αποδοχή των αιτημάτων του απεργού. Φαίνεται πως κάποιος πίστευε ότι κάπου, σε μια ενδιάμεση «στάση» της «γραμμής», ο απεργός θα έλυε την απεργία και η κοινωνία θα επέστρεφε σε μια κανονικότητα. Θα αφαιρούσε δηλαδή από το πινάκιο των θεμάτων για τα οποία διαμαρτύρεται το θέμα «απεργία πείνας πατέρα θύματος των Τεμπών».

Αυτό, ως γνωστόν, όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά ενίσχυσε και τις διαμαρτυρίες. Ακόμη και όσοι έβλεπαν με καχυποψία το εγχείρημα του απεργού και το συνέδεαν απολύτως με τις πολιτικές επιδιώξεις της δικηγόρου του, κυρίας Κωνσταντοπούλου, από κάποια στιγμή και πέρα είπαν «ως εδώ» και πέρασαν στο στρατόπεδο όσων κατηγορούσαν την κυβέρνηση για αναλγησία και βάρβαρη στάση απέναντι σε ένα «δίκαιο» αίτημα.

Και είναι αυτές οι μετατοπίσεις, νομίζω, που «έπεισαν» την κυβέρνηση να καταλήξει, με τη σειρά της, στην αποδοχή του συνόλου των αιτημάτων του απεργού.

Για την κοινωνία λοιπόν, και τους υποστηρικτές της ΝΔ ακόμη περισσότερο, το μεγάλο ερωτηματικό που προκύπτει από την πολιτική διαχείριση αυτής της ιστορίας είναι το ακόλουθο: γιατί έπρεπε να περάσουν 23 ημέρες προκειμένου να διαταχθεί η εκταφή των οστών του παιδιού του απεργού και να διενεργηθούν όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι επί των οστών (DNA, τοξικολογικές εξετάσεις κ.λπ.);

Ναι, το γνωρίζω, υπάρχει πάντα ένας δείκτης σηκωμένος, ο οποίος δείχνει προς την πλευρά της Δικαιοσύνης. Και υπάρχει και ένας ισχυρισμός, ότι «η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη». Το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι η Δικαιοσύνη ήταν εκείνη που παρεμπόδιζε την αποδοχή των αιτημάτων του απεργού!

Ωραία υπόθεση για να είναι και αληθινή. Εγώ θα έλεγα απλώς ότι πρόκειται για ένα κακής ποιότητας σύντομο ανέκδοτο και πως υπάρχουν και άλλα καλύτερα!