Αν η Γαλλία θεωρείται συνήθως ένα ιστορικό πεδίο διεργασιών για το σύνολο της Ευρώπης, τότε όσα συµβαίνουν και όσα προµηνύεται να συµβούν στο Παρίσι ακούγονται σαν ένα εκκωφαντικό καµπανάκι.
Για όλους.
Η περιγραφή της κατάστασης είναι τυπικά απλή. Το Κέντρο ή ο «µεσαίος χώρος» αποδυναµώθηκε και ενισχύθηκαν υπέρµετρα τα άκρα, η άκρα Δεξιά και η άκρα Αριστερά.
Μπορεί όµως τα δύο άκρα να έχουν κοινούς στόχους, όπως για παράδειγµα ο πρόεδρος Μακρόν, αλλά δεν διαθέτουν καµία ουσιαστική βάση σύµπραξης.
Αποτέλεσµα; Ακυβερνησία. Με µοναδικούς κερδισµένους το χάος και τον Πούτιν.
Διότι η Γαλλία αποσταθεροποιείται τη χειρότερη στιγμή. Οταν δηλαδή ο ενοποιητικός και ηγετικός ρόλος της στην Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν περισσότερο απαραίτητος από ποτέ.
Το καμπανάκι είναι ασφαλώς ανησυχητικό. Και αντηχεί πολύ πέρα από τα γαλλικά σύνορα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς μια χώρα υπόδειγμα πολιτικής σταθερότητας από το 1958 και την εγκαθίδρυση της 5ης Δημοκρατίας έφτασε να αλλάζει κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, να μην μπορεί στοιχειωδώς να φτιάξει έναν λειτουργικό προϋπολογισμό για το επόμενο έτος και να χτυπάει την πόρτα της χρεοκοπίας.
Διότι μπορεί η Γαλλία να βαδίσει με μια νέα κυβέρνηση (αν καταφέρει να βρει…) ή σε νέες εκλογές, αλλά κανείς δεν ξέρει πόσο θα μπορέσει να αντέξει την παρατεταμένη αστάθεια και με ποιο κόστος.
Ακόμη περισσότερο που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι και οι νέες εκλογές θα αναδείξουν κάποια βιώσιμη λύση.
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα που τίθεται είναι σχεδόν τυφλοσούρτης.
Στην ευρωπαϊκή δημοκρατία, η πολιτική και η οικονομική σταθερότητα πάνε μαζί. Οταν καταρρεύσει η μία, καταρρέει και η άλλη. Και η αποσταθεροποίηση απειλεί κάθε χώρα που θα χάσει το μέτρο της ισορροπίας των δύο.
Αυτό συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία. Κι αυτό κινδυνεύει να συμβεί σε κάθε ευρωπαϊκή δημοκρατία που δεν θα πάρει σοβαρά υπόψη της το γαλλικό καμπανάκι.
Αν μάλιστα θεωρήσουμε ότι η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα και μια σημαντική οικονομία που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα βρει τον δρόμο της, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τα ασθενέστερα μέλη της ευρωπαϊκής συντροφιάς.
Ιδίως με την Αμερική σε ένα χαοτικό παραλήρημα, τη Ρωσία να κόβει απειλητικά βόλτες στον περίγυρο κι όλο το διεθνές σύστημα (πολιτικό και οικονομικό) να βιώνει μια αβεβαιότητα που χρόνια είχαμε να ζήσουμε σε τέτοιον βαθμό.
Μπορεί να είναι χρήσιμο πράγμα ο συναγερμός που σημαίνει το γαλλικό καμπανάκι, αλλά χρειάζονται και κάποιοι να το ακούσουν.
