Εκ των βασικότερων μηχανισμών επιβίωσης του ανθρώπινου είδους, βαθιά χαραγμένος στο DNA μας, είναι ο φόβος για το άγνωστο. Σε δεύτερη ανάλυση, αυτός συνδέεται με την ανησυχία για το αύριο, για τη συνέχεια ή μη της ζωής.
Ο φόβος αυτός προς τις ριζικές αλλαγές, συχνά ωθεί τον άνθρωπο στην ανάγκη υιοθέτησης στάσεων που άπτονται της υπερβολής: δαιμονοποίηση ή εξιδανίκευση και μεσσιανισμός;
Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της βιοτεχνολογίας και της ρομποτικής, ο φόβος της ανθρωπότητας απέναντι στα ακαθόριστα ηθικά και πρακτικά όρια των νέων τεχνολογιών είναι σαφής και εν μέρει κατανοητός.
Οι νέες τεχνολογίες έχουν αδιαμφισβήτητα χαράξει τομή στην ανθρώπινη ιστορία, με αναπάντεχες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές διαστάσεις δίνοντας στον άνθρωπο μία νέα διάσταση δυνατοτήτων, ένα νέο έδαφος, πρόσφορο και ελπιδοφόρο για τη δημιουργία μιας ανθρωπότητας πιο… «ανθρώπινης».
Το να εθελοτυφλεί, βέβαια, κανείς, είναι δείγμα αδυναμίας μπροστά σε μια πιθανόν δύσκολη συνθήκη.
Θα ήταν ειρωνικό να θεωρηθούν οι νέες τεχνολογίες αγγελικά πλασμένες και καθολικές λύσεις προβλημάτων, ιδιαίτερα στην εποχή που, έπειτα ακόμη και από το Τσέρνομπιλ, ο πλανήτης παραλύει μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πυρηνικής επίθεσης ή ενώ η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιείται με σκοπό την παραγωγή και διακίνηση παιδικού πορνογραφικού υλικού.
Πότε, άραγε, ο ανθρώπινος πολιτισμός θα είναι σε θέση να τιθασεύσει τα πάθη του και να αξιοποιεί τη δύναμη του τετραπέρατου εγκεφάλου του ως μέσον επίτευξης του πολυπόθητου «ευ ζην», και όχι ως μια εφιαλτική πολεμική μηχανή;
