Με εντυπωσιάζει ειλικρινά το εκπληκτικό περιστατικό το οποίο από χθες έχει διαδοθεί σε όλη τη δημόσια σφαίρα αυτής της χώρας. Ποιο είναι αυτό το περιστατικό;

Ο Διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ζακύνθου εκφωνεί μέσα στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου τον πανηγυρικό για την 28η Οκτωβρίου. Και ενώ βρίσκεται ακόμη στην αρχή της ομιλίας του, διακόπτεται σε υψηλούς τόνους από τον Μητροπολίτη Δωδώνης Χρυσόστομο, ο οποίος του φωνάζει: «Με τα πουκάμισα έξω ήρθες να βγάλεις λόγο τέτοια ημέρα στην εκκλησία; Απαράδεκτος. Αίσχος».

Ενόψει αυτού του περιστατικού θα ήθελα να διατυπώσω σύντομα τις ακόλουθες παρατηρήσεις.

Καταρχήν μια υποθετική και απλουστευμένη προσέγγιση.

Με άλλα λόγια: Πιστεύει κανείς ότι ο Ιησούς Χριστός θα υιοθετούσε μια τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε ένα δάσκαλο που διαπαιδαγωγεί και διδάσκει τα μικρά παιδιά;

Σίγουρα όχι κατά τη γνώμη μου και δανείζομαι μια σκέψη του γνωστού Ισπανού Θεολόγου Χουάν Αρίας (Juan Arias) .

Δηλαδή, ότι η μεγάλη επανάσταση του Ιησού ήταν εκείνη η οποία έβαλε τέλος στους καταπιεστικούς θρησκευτικούς τύπους με τις παράλογες απαιτήσεις τους και χάρισε στους ανθρώπους πρωτόγνωρες ελευθερίες και ελπίδες (Arias, Ιησούς ο μεγάλος άγνωστος).

Επίσης είναι γνωστό, ότι ο Ιησούς πλησίαζε όλους εκείνους τους οποίους περιφρονούσε η τότε «καθωσπρέπει κοινωνία», από τις πόρνες και τους δαιμονισμένους , μέχρι τους λεπρούς και τους άστεγους ( Arias).

Πώς λοιπόν μπορεί να «εξηγηθεί» αυτή η αυταρχική -κατά την κρίση μου- συμπεριφορά του Μητροπολίτη προς τον δάσκαλο;

Δεν ήταν ούτε γυμνός, ούτε προκαλούσε με οποιοδήποτε τρόπο τη «δημόσια αιδώ» (για να χρησιμοποιήσω ένα τέτοιο όρο).

Έπειτα θα ήθελα να διατυπώσω μια άλλη παρατήρηση η οποία συνδέεται με την «αποστολή» την οποία έχει ένας δάσκαλος (σε οποιαδήποτε βαθμίδα της εκπαίδευσης).

Με άλλα λόγια: Ένας δάσκαλος δεν κρίνεται ούτε πετυχαίνει από τα ενδύματα τα οποία φοράει.

Ένας δάσκαλος πετυχαίνει όταν «αφυπνίζει σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δυνάμεις και όνειρα που είναι πέρα από τα δικά του. Όταν παρακινεί άλλους να αγαπήσουν αυτά που αγαπά και ο ίδιος. Όταν μπορεί να κάνει το εσωτερικό τους παρόν, δικό τους μέλλον» (Steinert).

Για ποιο λόγο, λοιπόν, δεν έγινε αντιληπτό στη συγκεκριμένη υπόθεση αυτό το απλό πράγμα;

Τέλος, θα ήθελα να παρατηρήσω και κάτι άλλο το οποίο έχει να κάνει με το ύφος και το λόγο των ανθρώπων της θρησκείας.

Δηλαδή, όπως έλεγε και ο μεγάλος θεωρητικός της ψυχολογίας Καρλ Γιούνγκ η θρησκευτική προσέγγιση, για όποιον την αποδέχεται, είναι ένα βαθύτερο ενορατικό βίωμα και σημαίνει την αποδοχή της άποψης ότι «κάποιο μέρος της ψυχής του ανθρώπου δεν υπόκειται στους νόμους του χώρου και του χρόνου».

Υπό την έννοια αυτή πιστεύω ειλικρινά, ότι κάποιες συμπεριφορές των ανθρώπων της θρησκείας οι οποίες αποπνέουν ένα αυταρχισμό και ένα φανατικό πνεύμα σίγουρα δεν συμβιβάζονται καθόλου με την ανωτέρω μεταφυσική ενόραση που εκφράζει η θρησκευτική πίστη.

Το συμπέρασμα; Οι δάσκαλοι δεν κρίνονται από τα ενδύματα τους. Οι δάσκαλοι πετυχαίνουν στην αποστολή τους, όταν κάνουν τους μαθητές τους να αγαπούν τη γνώση και να έχουν όνειρα για το μέλλον!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ