Η COP28 στο Ντουμπάι συνοδεύεται από ένα διπλό ρεκόρ. Ξεκίνησε πριν από δώδεκα ημέρες με τον υψηλότερο αριθμό συνέδρων που έχουν φιλοξενηθεί ποτέ σε διάσκεψη για το κλίμα. Αλλά ολοκληρώθηκε με τα χειρότερα δυνατά αποτελέσματα και τον χαμηλότερο πήχη προσδοκιών για την επόμενη ημέρα.
Περισσότερο συνεπώς από τόπος συναγερμού για την κλιματική κρίση ήταν ένα event δημοσίων σχέσεων, κεντρική φιγούρα του οποίου υπήρξε ένας σεΐχης του λόμπι των πετρελαιοπαραγωγών.
Χαρακτήρα που αναμένεται να διατηρήσει δεδομένου πως στο Ντουμπάι «κλείδωσαν» και τυπικά οι δυο επόμενοι οικοδεσπότες της σειράς των COP.
Οι σεΐχηδες του Ντουμπάι θα παραδώσουν τη σκυτάλη στο Αζερμπαϊτζάν του δικτάτορα Αλίγιεφ και αυτός με τη σειρά του στη Βραζιλία όπου μέχρι πρότινος κυβερνούσε ο κλιματικός αρνητής Μπολσονάρου.
Προκύπτει έτσι μια ασυμμετρία ανάμεσα στο μέγεθος του προβλήματος και την κινητοποίηση για την αντιμετώπισή του, το οποίο αποτυπώθηκε και στην άρνηση του λόμπι των ορυκτών καυσίμων να συμπεριληφθεί στο τελικό ανακοινωθέν του Ντουμπάι οποιαδήποτε αναφορά στην σταδιακή κατάργησή τους.
Ο στόχος παραμένει απλώς η μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου που πάντως δεν δεσμεύει κανέναν και οπωσδήποτε όχι τη λεγόμενη «διεθνή των ρυπαντών», η οποία αρνείται να μοιραστεί το κόστος της πράσινης μετάβασης.
Με την ολοκλήρωση της COP28 επιβεβαιώνονται όσοι προέβλεπαν πως στο Ντουμπάι θα γίνουν πολύ λίγα. Δυστυχώς, όλα δείχνουν πως στο μέλλον θα επιβεβαιωθούν εκείνοι που προβλέπουν πως όλα γίνονται πολύ αργά.
