Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

————————————–

«Εξαφάνιση ανηλίκου» («My son», Αγγλία/ Γαλλία, 2021)

Η ψυχολογική κόλαση μέσα από την οποία θα πρέπει να περάσει ένας πατέρας (Τζέιμς Μακαβόι) του οποίου ο γιός, όλα δείχνουν ότι έχει πέσει θύμα απαγωγής, είναι το θέμα της σκληρής αλλά ευθύβολης ταινίας του Γάλλου σκηνοθέτη Κριστιάν Καριόν. Μόνο που ο Καριόν έχει ξαναγυρίσει την… ίδια ταινία στο παρελθόν, στην πατρίδα του την Γαλλία και με Γάλλο ηθοποιό, τον Γκιγιόμ Κανέ στον ρόλο που εδώ κρατά ο Μακαβόι.

Το ντεκουπάζ είναι ολόιδιο, ακόμα και τα σημεία γυρισμάτων μοιάζουν γιατί και οι δύο ταινίες λαμβάνουν χώρα μέσα σε μια κρύα φύση – άγρια μέσα στην απόλυτη ηρεμία της. Η ταινία παρακολουθείται με ενδιαφέρον αλλά δεν κατάλαβα για ποιόν λόγο ο γαλλόφωνος «Γιός μου» θα έπρεπε να γίνει και αγγλόφωνος και μάλιστα από τον ίδιο σκηνοθέτη και σε με ένα πολύ μικρό διάστημα να έχει μεσολαβήσει ανάμεσα στις δύο παραγωγές (η γαλλόφωνη ταινία είναι του 2017).

Υποθέτω ότι ο παράγοντας θα ήταν αμιγώς εμπορικός καθώς οι αγγλόφωνες ταινίες έχουν μεγαλύτερη πέραση από τις …μη αγγλόφωνες. Το έχουν εξάλλου κάνει κι άλλοι σκηνοθέτες όπως ο Μίkαελ Χάνεκε για παράδειγμα με το «Funny games». Συνήθως, το αποτέλεσμα είναι αποτυχημένο.

Bαθμολογία: 2 1/2

———————————-

«Μπλε βάλτος» («Blue Bayou», ΗΠΑ, 2021)

Κλασική περίπτωση καλοφτιαγμένης και πολύ δυσάρεστης ανεξάρτητης αμερικανικής ταινίας, ανιχνεύει, βήμα προς βήμα .λεπτό προς λεπτό και με ανεξάντλητη επιμονή, τον γολγοθά ενός Αμερικανού Κορεάτη (τον υποδύθεται ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζάστιν Τσον) του οποίου η ζωή πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Λερωμένο ποινικό μητρώο που τον κυνηγά με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει δεύτερη δουλειά (είναι tattoo artist), μια λευκή γυναίκα (Aλίσια Βικάντερ) που έχει ήδη ένα παιδί από τον (αστυνομικό) πρώην συζυγό της πρόκειται να γεννήσει το δικό του, ο κίνδυνος της απέλασης από την χώρα και πάει λέγοντας.

Η μοίρα τον κτυπά όπως ο ψαράς το χταπόδι αλλά εκείνος, περιέργως, δεν χάνει την αισιοδοξία του, μάχεται με όποιον τρόπο μπορεί, πέφτει, ξανασηκώνεται, ξαναπέφτει, ξανασηκώνεται. Καλή ταινία δεν λέω και με μια κάθε άλλο παρά τουριστική εικόνα της Νέας Ορλεάνης όπου η ιστορία εκτυλίσσεται. Αλλά και ακριβώς το είδος της ταινίας που σου υπενθυμίζει πόσο δύσκολη για κάποιους είναι η ζωή – κάτι που όλοι πια ξέρουμε πολύ καλά επομένως για ποιόν λόγο να είναι ανάγκη να το ξαναβλέπουμε το ψυχαναγκαστικά στο σινεμά;

Bαθμολογία: 2 1/2

———————————–

«Μια Τετάρτη του Μαίου» («Chaharshanbeh, 19 Ordibehesht», Ιράν, 2015)

Πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Βαχίντ Τζαλιλβάντ της ταινίας «Περίπτωση συνείδησης» που πριν από μερικά χρόνια έγινε art house hit και στην χώρα μας. Ο Τζαλιλβάντ ενδιαφέρεται να σχολιάσει σημαντικά προβλήματα που καίνε την πατριδα του και η καταπίεση των γυναικών, βεβαίως, είναι ένα από τα πιο καυτά.

Η ταινία που εκτός άλλων πραγματεύεται την Οδύσσεια μιας νέας γυναίκας στο σύγχρονο Ιράν (2015), περιέχει μία τουλάχιστον σκηνή ανδρικής επιθετικότητας προς την γυναίκα, τόσο βάναυσης λεκτικά και ψυχολογικά που πραγματικά παθαίνεις σοκ: ο ξάδελφος της γυναίκας έχει μάθει ότι η τελευταία που φιλοξενείται στο σπίτι του έχει παντρευτεί χωρίς να το πει στην μητέρα του (και θεία της)! Η σκηνή διαρκεί κάμποσο, αλλά ποτέ δεν νιώθεις ότι περικλύεται από υπερβολή.

Όμως η ταινία περιπλέκει διάφορες καταστάσεις με νήμα το χάος που προκαλείται από την προσπάθεια ενός ευσυνείδητου ανθρώπου (Αμίρ Αγκχαέ) να προσφέρει χρήματα για ιατρική επέμβαση σε όποιον ο ίδιος επιλέξει ότι τα χρειάζεται. Αυτό το κομμάτι έχει κάτι το υπερβολικό που δεν πείθει ιδιαίτερα. Ως σύνολο πάντως η «Τετάρτη» ενώ είναι μια αξιόλογη καταγραφή μαρτυρικών ζωών, αφήνει εν τέλει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, διότι βέβαια, ο Βαχίντ Τζαλιλβάντ δεν είναι Ασγκάρ Φαραντί αλλά ένας καλός «μαθητής» του.

Βαθμολογία: 2 1/2

—————————————-

«Ενας θρίαμβος» («Un Triomphe», Γαλλία, 2020)

Ο σκηνοθέτης Εμανουέλ Κουρκόλ βασίστηκε σε ένα πραγματικό περιστικό που συνέβη στη Σουηδία το 1985, όταν ένας Σουηδός ηθοποιός και σκηνοθέτης ανέβασε μια παράσταση του «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ με φυλακισμένους και έκανε τεράστια επιτυχία. Σε αυτόν τον ρόλο του «δασκάλου» ο Καντ Μεράντ είναι ασφαλώς ψυχή της ταινίας, δίνει μια προσεγμένη, χαμηλότονη ερμηνεία παίζοντας τον απογοητευμένο καλλιτέχνη που καλείται να μεταφέρει την Τέχνη του σε ανθρώπους που ναι μεν ενδιαφέρονται αλλά ίσως έχουν άλλα πράγματα στο πίσω μέρος του μυαλού τους.

Παράλληλα, η ταινία διακριτικά αλλά ευθύβολα, εξετάζει και το πώς από τον σπόρο της διασημότητας μπορεί να φυτρώσουν ζιζάνια. Ανθρωποι που ήθελαν να την αποφύγουν παρασύρονται από την γλύκα της και φέρονται σαν ντίβες. Διότι το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δόξα ουδείς!

Πάντως η ιδέα της θεατρικής εκπαίδευσης φυλακισμένων προκειμένου να ανεβάσουν παράσταση πίσω από της φυλακής τα κάγκελα δεν είναι καινούργια και έχει αξιοποιηθεί αρκετά στο σινεμά, με πιο πρόσφατο παράδειγμα μια από τις καλύτερες ταινίες των αδελφών Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, το «Ο Καίσαρας πέθανε». Ο «Θρίαμβος» αξίζει την προσοχή μας αλλά δεν είναι μια μεγάλη ταινία.

Βαθμολογία: 2 1/2

————————————————-

«Δρόμος από πάγο» («The Ice Road», ΗΠΑ/ Καναδάς, 2021)

Το «Μεροκάμματο του τρόμου», η κλασική ταινία του Ανρί Ζορζ Κλουζό, επανέρχεται αμυδρά (και γιατί όχι, ακόμη και μελαγχολικά) στη μνήμη μέσα από τις εικόνες της περιπέτειας του Τζόναθαν Χένσλεϊ όπου τρία φορτηγά θα πρέπει να διασχίσουν έναν παγωμένο δρόμο προκειμένου να προσφέρουν βοήθεια στους εγκλωβισμένους εργάτες ενός αδαμαντορυχείου.

Δεκάδες τα εμπόδια, ο πάγος δεν αστειεύεται αλλά εξίσου πολλές οι απιθανότητες στο σενάριο, που κατά κάποιο τρόπο λοιώνει σαν τον πάγο κάτω από τον ήλιο. Ευχάριστο όμως να βλέπεις και πάλι τον τραχύ Ιρλανδό Λίαμ Νίσον να «ταπώνει» τους πάντες με την αποφασιστικότητα και την σιγουριά του. Το πιο δυνατό σημείο σε αυτό το b movie είναι η τρυφερή σχέση του ήρωα του Νίσον με τον νεότερο αδελφό του, έναν ταλαντούχο μηχανικό αλλά σακατεμένο στο κεφάλι από τον πόλεμο του Ιράκ. Τον υποδύεται ο Βέλγος ηθοποιός Μάρκους Τόμας και είναι πολύ καλός.

Βαθμολογία: 2 1/2.

—————————————–

Προβάλλεται τέλος και η εφετζίδικη αλλά άδεια «γυναικεία» περιπέτεια του ισραηλινού Ναβότ Παπουσάντο «Εκρηκτικό κοκτέιλ» («Gunpowder Milkshake», Γαλλία/ Γερμανία /ΗΠΑ, 2021) που προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να ακολουθήσει το στιλ του Κουέντιν Ταραντίνο, που όταν τελειώνει θες να ξαναδεις το «Kill Bill» για να’ρθεις στα ίσα σου (παίζουν Κάρεν Γκίλαν, Λίνα Χέντεϊ, Κάρλα Κουτζίνο, Μισέλ Γιέο).

Βαθμολογία: 1