Εχει επισημανθεί εδώ και καιρό. Απλώς η ελληνική ιδιομορφία και η γενική θολούρα της κρίσης έχουν εμποδίσει την συνειδητοποίηση.
Παρά τα όσα λέει και ισχυρίζεται και παρά τα όσα ο ίδιος έχει διαπράξει, ο Αλέξης Τσίπρας είχε την τύχη να αντιμετωπίζεται από τον σοβαρό αντιπολιτευόμενο Τύπο με όρους πολιτικού fair play.
Στην βάση της εναντίον του κριτικής βρισκόταν πάντοτε η προϋπόθεση ότι είναι ένας πολιτικός ηγέτης με κάποιες ικανότητες (όποιες και αν ήταν αυτές…) και κάποιες ιδιαιτερότητες. Δεν ήταν τίποτε από αυτά. Ήταν απλώς ένας πολύ τυχερός άνθρωπος.
Ως προς αυτό θα έπρεπε να αισθάνεται ευτυχής, η αντιμετώπιση αυτή ήταν κάτι που δεν του άξιζε.
Είτε επειδή τα προσωπικά, μορφωτικά και άλλα ελλείμματά του ήταν καταφανή και εξόφθαλμα (βλ. «συνομιλία» με Μπιλ Κλίντον, τα ελληνικά με αμερικανική προφορά στην συνάντηση με Μπαράκ Ομπάμα, τα αλλεπάλληλα «λεκτικά ατοπήματα», κ.ά.), είτε επειδή ουδέποτε σεβάστηκε αντιπάλους ή έστω τους πολίτες που δεν τον ψήφισαν. Αντιθέτως, μονίμως τους προσέβαλε κατά πρόσωπο.
Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και περίπου μια δεκαετία πολύ απλά προσβάλλει την νοημοσύνη των πολιτών, δεν διστάζει να εκστομίσει ακρότητες και να σφετεριστεί την ανοχή, την μετριοπάθεια και σε τελική ανάλυση, την ψυχική και οικονομική εξουθένωσή τους.
Τώρα που φτάνει στο τέλος, θα έπρεπε να συνειδητοποιεί πόσο ευτυχής θα όφειλε να είναι. Ενώ βρίσκεται στα όρια του πολιτικού και προσωπικού εξευτελισμού, αντιμετωπίζει απλώς την αδιαφορία πολιτικών και αντιπάλων. Εχει αφεθεί μόνος με τις πολιτικές του ακροβασίες, σε μία παράσταση με χαρακτηριστικά πολιτικής παρωδίας.
Κατά βάση και υπό αυτές τις συνθήκες, ο κ. Τσίπρας αλλάζει κάθε ημέρα προσωπείο, προσπαθεί κάθε ημέρα και έως τις εκλογές, να υποδυθεί και κάτι διαφορετικό. Την μία δηλώνει πόσο τον γοήτευσε ο Αρης Βελουχιώτης, την άλλη χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τον Ανδρέα Παπανδρέου, έπειτα ντύνεται αριστερός, αποκηρύσσει τον παλιό του φίλο τον Καμμένο και θυμάται μετά από 10 χρόνια ότι κάποιες ευθύνες για τα όσα συνέβησαν στην χώρα φέρει και η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή.
Το τελευταίο του τόλμημα ήταν η προσπάθεια να οικειοποιηθεί έως και την πολιτική κληρονομιά του Ελευθερίου Βενιζέλου!
Το επιχείρησε στο Ηράκλειο, όταν είπε το εξής εκπληκτικό:
«Είμαστε περήφανοι γιατί πάντα στην ιστορία της Ελλάδας, από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου ως σήμερα, όποτε αυτή η παράταξη κλήθηκε να διαχειριστεί εθνικά θέματα, έβαλε πάντοτε μπροστά τη πατρίδα και το συμφέρον του τόπου».
Η διατύπωση έχει ενδιαφέρον. «Αυτή η παράταξη»… Ο Βενιζέλος δηλαδή, στην ιστορική του διάσταση, ανήκει στην ίδια παράταξη με τον Τσίπρα. Για τα περαιτέρω είναι μάλλον άσκοπο να σχολιάσει κάποιος ως προς την διαχείριση των εθνικών θεμάτων από τον έναν και από τον άλλον.
Καταφεύγοντας σε τέτοιου τύπου εφευρήματα, ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλύπτεται. Δείχνει πόσο απελπισμένος και ανεπαρκής είναι.
Ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του μεγάλου πολιτικού ηγέτη είναι η ικανότητά του να διαχειριστεί την ήττα. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πολύ απλά δεν την διαθέτει.
Και ως εκ τούτου σύρεται πλέον στο πεδίο του αυτοεξευτελισμού…
