Στη συζήτηση του μεταναστευτικού νομοσχεδίου, που ήδη άρχισε, στην ολομέλεια της Βουλής, αναμφίβολα υπάρχουν διατάξεις, που ικανοποιούν πλήρως το καλώς νοούμενο συμφέρον τόσο της χώρας μας, όσο και «των παιδιών της αγωνίας και της ανάγκης» της αλλοδαπής, (για να θυμηθούμε και το σχετικό τραγούδι του ελληνικού «Νέου Κύματος» του ’60).
Δυστυχώς, ενώ η Εθνική μας Αντιπροσωπεία θα όφειλε από καθαρώς ανθρωπιστική δεοντολογία, να υιοθετήσει κατ’ αρχήν και στο σύνολό του το νομοσχέδιο αυτό, που έχει ήδη προκαθορίσει με ανάμικτη σωφροσύνη για τους μεν και επιπολαιότητα για τους δε, τη θετική και αρνητικές ψήφο της.
Μα τι επιτέλους θεσμοθετείται σ’ αυτό το νομοσχέδιο, εκτός από τις αυτονόητες υποχρεώσεις της ελληνικής Πολιτείας, αλλά και της χώρας του Ξενίου Διός, για ισότιμη διαβίωση των μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς και διευκόλυνσή τους, για την νόμιμη αποδημία, σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ;
Δεν θα ήταν κουραστικό να το τονίσουμε, ότι δίνεται η ιθαγένειά μας και το δικαίωμα της αποδημίας τους σε:
– Τέκνα αλλοδαπών, που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και έχουν φοιτήσει σε σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και έστω και ένας από τους γονείς τους παραμένουν, επί ένα διάστημα συνεχώς στη χώρα μας.
– Ανήλικους αλλοδαπούς, που κατοικούν νόμιμα στην Ελλάδα και έχουν φοιτήσει, σε έξι ή εννιά τάξεις στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
– Απόφοιτους ελληνικών ΤΕΙ ή ΑΕΙ και με απολυτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Τι άραγε διαφοροποιεί τη θετική και αρνητική ψήφο, σε ένα σχέδιο νόμου, που αποτελεί ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια κοινή πολιτισμένη νομοθεσία της tolerance (ανοχής) για τον βασικό πυρήνα των κρατών-μελών, αρχικά της Κοινής Αγοράς και εν συνεχεία της διευρυμένης ΕΟΚ και μερικώς της σημερινής ΕΕ;
Απάντηση: Η διαφοροποίηση αυτή, κυρίως των με αρνητική ψήφο, λυπούμαι που αναγκάζομαι να το γράψω, έχει κίνητρα α) ρατσιστικής μικροψυχίας και β) ψηφοθηρικής-μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσεται η Χρυσή Αυγή, που δια του εκπροσώπου της έσκισε… θεαματικά αντίγραφο του νομοσχεδίου, στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής. (Δεν μας κολακεύουν τέτοια σόου διεθνώς)…
Στη δεύτερη κατηγορία ατυχέστατα σύρεται ακρίτως, προς την καταψήφιση, η ΝΔ, με προφανή μικροπολιτική ιδιοτέλεια. Δηλαδή, για να αντλήσει ή υποκλέψει ψήφους αμφιρρεπόντων οπαδών της Χρυσής Αυγής. Μα γιατί τόση προπέτεια, στο προεδρικό περιβάλλον της Νέας Δημοκρατίας, που καυχιέται, ότι υιοθετεί προνομιακά τους κοινοτικούς κανόνες της πολιτικής πολιτισμικής και οικονομικής ισοτιμίας;
Συνεχίζοντας αυτό το σημείωμα, θα καλούσα τον καθένα μας να έλθει, έστω για λίγο, νοερά και συναισθηματικά, στη θέση αυτών των «παιδιών της αγωνίας και της ανάγκης»… που ενώ, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, έχουν όλα τα εχέγγυα της ισοτιμίας (και μάλιστα σε χώρα με απειλητική υπογεννητικότητα), αφενός μπαίνουν στο περιφρονητικό περιθώριο, με τις «στάμπες» του απάτριδος του απόλιδος ή του παρία, γιατί όχι και του δουλοπάροικου. Και αφετέρου βρίσκουν ερμητικά κλειστά τα σύνορα προς τη νόμιμη αποδημία τους, σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μήπως, εν τέλει και η ίδια η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας, θα όφειλε να συνετίσει τους διαφωνούντες της Βουλής και να τους καλέσει να υπερψηφίσουν το νομοσχέδιο;
Είναι κρίμα για μερικά, πελατειακά… «ψηφαλάκια» να περιφρονείται το ανεξίθρησκο, αντιρατσιστικό κάλεσμα στην προς Γαλάτες επιστολή του Αποστόλου των Εθνών: «Ουκ ενι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ενι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ενι άρσεν τε και θήλυ…».
