Χορεύοντας κόντρα στον εφησυχασμό

Τα «Ανοιχτά Σύνορα» («Οpen Frontiers») είναι κάτι παραπάνω από μια παράσταση χορού. Είναι μια απόπειρα να προβληματιστεί αλλά και να αφυπνιστεί το κοινό επάνω στις κοινωνικές συνθήκες και τη βαθιά υπαρξιακή κρίση των καιρών. Η Hellenic Dance Company (η ομάδα της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης) παρουσιάζει την εν λόγω δουλειά στις 7 και 8 Ιουνίου στο Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260 – Κτίριο Η) έχοντας στις αποσκευές της τη θετική ανταπόκριση της οποίας έτυχε τον Οκτώβριο του 2014 όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Τέσσερα έργα ισάριθμων διεθνών χορογράφων –του Ακραμ Καν, της Μάρθα Γκράχαμ, του Πασκάλ Ριού και του Τόνο Λάτσκι –συναπαρτίζουν το «Open Frontiers». Διαφορετικό στυλ, διαφορετικοί δημιουργοί, διαφορετικές εποχές, μα κοινή ανησυχία για το μέλλον: η αποστροφή στον εφησυχασμό και ο σαφής προσανατολισμός στην αντίδραση απέναντι σε όσα θέτουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ευτυχία αποτελούν το σημείο επαφής…

Το βραβευμένο «Vertical Road» του Ακραμ Καν είναι εμπνευσμένο από την παράδοση των Σούφι και τον πέρση ποιητή και φιλόσοφο Rumi. «Ολο και περισσότερο κατευθύνομαι απρόθυμα προς ένα ισχυρό οριζόντιο ρεύμα, το οποίο είναι ένα μέρος όπου ο χρόνος κινείται σε τόσο υψηλή ταχύτητα, ώστε και η αναπνοή μας ακόμη πρέπει να επιταχυνθεί προκειμένου ως ανθρώπινα όντα να επιβιώσουμε» σημειώνει χαρακτηριστικά ο Ακραμ Καν για το εμβληματικό αυτό έργο του. «Και πάντα πίστευα» συνεχίζει «ότι ήταν στην αργή εκπνοή μας ο τόπος όπου κατοικεί η αίσθηση της βαθιάς πνευματικής ενέργειας. Σε έναν κόσμο που τρέχει τόσο γρήγορα, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της πληροφορίας, κατά κάποιον τρόπο είμαι διατεθειμένος να κινηθώ αντίθετα σε αυτό το ρεύμα, προκειμένου να καταλάβω τι μπορεί να σημαίνει να συνδέομαι όχι μόνο πνευματικά αλλά και κάθετα…».

Μεγάλη ύφεση και άνοδος του φασισμού

Το «Panorama» της Μάρθα Γκράχαμ είναι ένα έργο του 1935. Δημιουργήθηκε σε μια περίοδο όπου η καταπίεση των μειονοτήτων, η Μεγάλη Υφεση και η άνοδος του φασισμού απασχολούσαν σοβαρά πολλούς καλλιτέχνες. Διαποτισμένο από ανάλογες ανησυχίες, το «Panorama» δημιουργήθηκε με σκοπό να εκφράσει τη δύναμη του ανθρώπου να αλλάξει τα πράγματα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Hellenic Dance Company ερμηνεύει το εν λόγω έργο: έχει προηγηθεί η παρουσίασή του σε Νέα Υόρκη και Ηρώδειο αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές στον Τύπο αλλά και το θερμό χειροκρότημα του κοινού.

Το «Wien» του Πασκάλ Ριού είναι ένα ακόμη έργο που περιλαμβάνει η παράσταση. Πιστό στις προθέσεις του Ραβέλ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια φανταστική όσο και μοιραία περιδίνιση με μαγικές διαστάσεις. Το βιεννέζικο βαλς, η τέλεια εικόνα της εξευγενισμένης κοινωνίας, μετατρέπεται σε σύμβολο ενός αποσαθρωμένου κόσμου που βρίσκεται στη δίνη της βίας και του εξευτελισμού. Το κομμάτι «κουβαλά» τη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα της απελπισίας και της μοιρολατρίας. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1995 ενώ ο χορογράφος έχει χαρακτηριστεί «ένας από τους πιο θαρραλέους και με βάθος δημιουργούς του σύγχρονου χορού σήμερα, με ρίζες στην παράδοση και ανοιχτό βλέμμα στο μέλλον…».

«No more fairytales» είναι, τέλος, ο τίτλος του έργου του Τόνο Λάτσκι, ενός δημιουργού που έχει το χάρισμα να αποτυπώνει σε κίνηση τον σφυγμό της εποχής μας με παλμό, χιούμορ και έντονα θεατρικά στοιχεία… Πρόκειται για ένα κωμικοτραγικό σχόλιο επάνω στη σύγχρονη πραγματικότητα, μια γιορτή του χορού «αφιερωμένη στους Ελληνες στους καιρούς της κρίσης».