Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι ήδη από το 2009, ο Αλέξης Τσίπρας, με στόχο να διεμβολίσει το ΠΑΣΟΚ και να υφαρπάξει πρόσωπα του κόμματος, που «τραβούσαν» ψήφους, αρκετές για να τον φέρουν στην εξουσία, μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ σε δεξαμενή αμέτρητων οπορτουνιστών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και άλλων τόσων ετερόκλιτων τάσεων, από άλλες πολιτικές αφετηρίες.
Από την εποχή ακριβώς εκείνη, ο «αριστερός», «ριζοσπαστικός» χαρακτήρας της Συριζαϊκής «Αριστεράς», άρχισε να μεταμορφώνεται, σταδιακά, σε πανδοχείο πολιτικώς άστεγων λιποτακτών και κοινοβουλευτικώς ανυπόστατων ομάδων, που σιγά-σιγά υποχρεώθηκαν, εν όψει των εκλογών του 2012, να παύσουν να λειτουργούν, ως διαλυτικές συνιστώσες εναντίον του κυρίαρχου προεδρικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το εάν και κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε αυτό το στόχο του αμφισβητείται, από τη σημερινή εικόνα του κυβερνώντος κόμματος, που με την πρόβα τζενεράλε της μετάβασης, στο τρίτο και φαρμακερότερο Μνημόνιο της υποταγής μας στο ΔΝΤ, έχει μετατραπεί σε πεδίο σκληρής σύγκρουσης προεδρικών με την αριστερή πλατφόρμα, τροτσκιστές, κομμουνιστές, αντιεξουσιαστές και ων ουκ έστι αριθμός εμβλημάτων και τάσεων.
Μάλιστα φημολογείται ότι η προεδρική φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ κρατεί με το ζόρι και απειλεί με αποβολή από τα ψηφοδέλτια μιας ενδεχόμενης πρόωρης προσφυγής στις κάλπες με λίστα υποψηφίων, όλους εκείνους που θα ήταν διατεθειμένοι να διασπάσουν την ισχνή πλειοψηφία του κυβερνώντος κόμματος. Σε μια παρόμοια μελλοντική ψηφοφορία, ευλόγως προκύπτει η απορία: Τι επιτέλους κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Δικαιούται να κρατεί ακόμη τον ψευδεπίγραφο τίτλο του «αριστερού» και του «ριζοσπαστικού», όταν η επίσημη κομματική δύναμή του διολισθαίνει καθημερινά, προς ένα τυχοδιωκτικό, σοσιαλφιλελεύθερο μόρφωμα και μάλιστα με εκφυλιστικές φαυλοκρατικές τάσεις;
Μήπως, σ’ ένα προσεχές συνέδριο, η προεδρική φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να ξεκαθαρίσει το ζιζάνιο της ήρας από το σιτάρι; Εάν όμως, ετίθετο παρόμοιο θέμα είναι μαθηματικώς βέβαιο, ότι η κάθε μία συνιστώσα του κυβερνώντος κόμματος θα χαρακτήριζε τις άλλες ως ζιζάνια, για τη δική της επιβίωση…
Ανεξάρτητα όμως, από μια τέτοια βαβυλωνιακή αντιπαράθεση, ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίσει το γεγονός, ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτείται από αρκετά οπορτουνιστικά, καιροσκοπικά στοιχεία, όχι μόνον χωρίς κυβερνητική εμπειρία, και ιδεοπολιτική ταυτότητα αλλά και επαγγελματικώς ανενεργά. Και αυτό σημαίνει, ότι η αριθμητική δύναμη των προσώπων αυτών, καθοδηγούμενη από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, δεν αποκλείεται να υποκύψει στο συμβιβασμό της αποδοχής, από τον Αλ. Τσίπρα, ενός νέου ταπεινωτικότερου μνημονίου, στο αναμενόμενο θρίλερ της ψηφοφορίας στη Βουλή για την έγκρισή του από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Συμπέρασμα: Ο ιδεοπολιτικός χαρακτήρας του κυβερνώντος κόμματος τελεί σε πλήρη δυσαρμονία με τον φανταχτερό τίτλο του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και η αλλαγή του, σ’ ένα προσεχές κομματικό συνέδριο, θα συνιστούσε πράξη ευθύνης και εντιμότητας έναντι της ελληνικής κοινωνίας.
