Αόρατη αγάπη

H δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Θοδωρή Αθερίδη στον κινηματογράφο που όπως η πρώτη του, «Μια μέλισσα τον Αύγουστο», είναι μια κινηματογραφική διασκευή δικού του θεατρικού έργου, μιλά για τη δυσκολία τού να απαλλαγεί κανείς από την ιδέα του αληθινού έρωτα.

Το «φάντασμα» μιας γυναίκας (Σ. Καρύδη) στοιχειώνει τον άνθρωπο που την αγάπησε όσο κανείς άλλος στον κόσμο (Αθερίδης). Οπως η αγαπημένη του έτσι και ο άνδρας κινείται σαν φάντασμα. Οσο όμως εκείνη εκπέμπει ζωντάνια τόσο εκείνος εξαϋλώνεται από το σαράκι του έρωτά του. Δεν αντέχει την απώλεια.

Η ταινία μετατρέπεται σε μια πολύ τρυφερή επιστολή αγάπης ενός άνδρα προς τη γυναίκα που αγαπά. Είναι συγκινητική, επαγγελματικά φτιαγμένη, μα και αρκετά τολμηρή μη υποχωρώντας σε γλυκανάλατες συμβάσεις, τύπου «Ghost: αόρατος εραστής».

Η συμπληρωματική ιστορία της Παναγιώτας Βλαντή στον ρόλο της αλλοδαπής συζύγου του Αθερίδη είναι ίσως το μόνο σημείο της ταινίας που «σκαλώνει», ένας μάλλον αμήχανος πειραματισμός του Αθερίδη με το «αστυνομικό μυστήριο» που δεν εναρμονίζεται πάντα με το υπόλοιπο σώμα (και την ουσία) της ταινίας. Δεν πειράζει. Πάντως εντυπωσιάστηκα από τη δυσκολία της Βλαντή να πείσει ως αλλοδαπή διότι η ηρωίδα της σου δίνει την αίσθηση ότι τα λάθη της στην ελληνική γλώσσα γίνονται επίτηδες. Ακριβώς επειδή η ηθοποιός χειρίζεται πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, δεν της «βγαίνει» η Ρωσίδα που κάνει λάθη.