Μόνο θλίψη μπορεί να αισθάνεται κανείς όταν διαβάζει στην έκθεση του ΚΕΠΕ στοιχεία και παραδείγματα για την κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος. Οταν διαπιστώνει ότι ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης στο Δημόσιο εξακολουθεί να είναι κάτω από τα 54 χρόνια και ότι οι συνταξιοδοτικές δαπάνες, παρά τις τόσες περικοπές, αυξήθηκαν κατά 25% στα χρόνια της κρίσης καθώς εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να φύγουν άρον άρον από την εργασία τους.
Ακόμη, όταν διαπιστώνει ότι οι ενοποιήσεις των Ταμείων, βασικό μέτρο περιορισμού δαπανών, έμειναν μόνο στην ταμπέλα.
Η έκθεση του ΚΕΠΕ για μία ακόμη φορά σοκάρει. Αρκεί να τη διαβάσει κανείς προσεκτικά και να δει ακόμη και τα ψιλά γράμματα που έχουν ουσία για ένα ζήτημα που απασχολεί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία και ακόμη δεν έχει βρεθεί μια σύγχρονη και δίκαιη λύση. Ενα από τα δεκάδες παραδείγματα αφορά το ΤΕΑΔΥ.
Οι ερευνητές Νίκος Κανελλόπουλος και Γιάννης Χολέζας σημειώνουν σε μια παραπομπή τους:
«Αν και η σύσταση του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης ∆ημοσίων Υπαλλήλων έγινε για να υπάρχει ένας ενιαίος φορέας επικουρικής ασφάλισης στο Δημόσιο, ακόµη και σήµερα, 15 χρόνια µετά την ίδρυσή του, συνεχίζει να λειτουργεί στα χνάρια του παλιού διασπασµένου συστήµατος, αφού κάθε πρώην επικουρικό βρίσκεται σε ξεχωριστό γραφείο και εξυπηρετεί αποκλειστικά εργαζοµένους και συνταξιούχους που προέρχονται από το υπουργείο στο οποίο αντιστοιχεί».
Αυτή η εικόνα επαναλαμβάνεται σε όλα τα Ταμεία και στους οργανισμούς που δήθεν έχουν ενοποιηθεί ή συγχωνευθεί τα χρόνια της κρίσης.
Το φαινόμενο είχε αποτυπώσει πιο εύγλωττα από όλους ο καθηγητής, Πλάτων Τήνιος από το 2010, ο οποίος μιλώντας για το ΤΕΑΔΥ είχε πει:
«Πρόκειται για ενοποίηση θυρωρείου που περιορίστηκε µόνο στο διοικητικό συµβούλιο και στην αλλαγή ονόµατος στην είσοδο του Ταμείου».
Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για την κατάντια του Ελληνικού Δημοσίου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
