21 Απριλίου 1960. Το Ρίο ντε Τζανέιρο χάνει την αίγλη του, με μια άλλη, νεότερη πόλη (σχεδόν νιάνιαρο) να της κλέβει με συνοπτικές διαδικασίες τον τίτλο της πρωτεύουσας. Κύριο επιχείρημα του εγχειρήματος η μεταφορά του κρατικού μηχανισμού σε πιο κεντρικό σημείο από αυτό του Ρίο και στυλοβάτες του οι αρχιτέκτονες Λούσιο Κόστα και Οσκαρ Νιμάιερ παρέα με τον αρχιτέκτονα τοπίου Μπούρλε Μαρξ – προσωπικότητες που επιλέχθηκαν από τον τότε πρόεδρο, Ζουσελίνο Κούμπιτσεκ. Και το πείραμα, με τον κωδική ονομασία «Μπραζίλια», πέτυχε.
Η ανάπτυξη της πρώην έρημης, με ελάχιστο νερό και ανύπαρκτη πανίδα και χλωρίδα πόλης, ξεπέρασε κάθε προσδοκία κυρίως λόγω του εσωτερικού, μεταναστευτικού κύματος που χάραξε πορεία προς τα εκεί με την ελπίδα να βρει μια θέση εργασίας. Μάλιστα, ένα από τα παρατσούκλια της είναι «Capital da Esperança», δηλαδή «πρωτεύουσα της ελπίδας». Η αρχιτεκτονική της χαρακτηρίζεται από μοναδικά κτίρια (όπως ο Καθεδρικός Ναός και το Εθνικό Κογκρέσο) με ευθείες και καμπύλες να εναλλάσσονται και μια ρυμοτομία που υπηρετεί την ομορφιά και την απλότητα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Unesco.
* Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Ιουνίου 2014
