«Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ στον Νόμο-Πλαίσιο, η θεσμοθέτηση της αξιολόγησης των πανεπιστημίων,το νέο πλαίσιο για την έρευνα, η διεθνοποίηση και η αξιοκρατία στην ανώτατη εκπαίδευση ορίστηκαν με νόμους το 2005 και το 2007. Και αυτοί όφειλαν να εφαρμόζονται. Τα υπόλοιπα αποτελούν απλώς προσαρμογή στην οικονομική κρίση…» . Αυτό δηλώνει στο «Βήμα της Κυριακής» η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου, η «σιδηρά κυρία» που ξεκίνησε τον πρώτο «πόλεμο» με τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων πριν από τέσσερα χρόνια. Το 2007 έφερε για ψήφιση στη Βουλή την πρώτη αλλαγή του νόμου-πλαισίου για τα πανεπιστήμια, 25 χρόνια μετά το 1982, οπότε συντάχθηκε η πρώτη ρύθμιση επί ΠαΣοΚ.

Η ίδια ξέρει πια πώς λειτουργεί το σύστημα. Ο νόμος της, που περιείχε σωρεία «καυτών» διατάξεων που τάραζαν το πανεπιστημιακό σύστημα, δεν εφαρμόστηκε σχεδόν ποτέ. Τα πανεπιστήμια εφήρμοσαν μόνο εκείνα για τα οποία οι διοικήσεις τους ήταν υποχρεωμένες (εκλεκτορικά σώματα με εξωτερικά μέλη, τετραετείς συμβάσεις προγραμματισμού μεταξύ πανεπιστημίων και Πολιτείας, αξιολόγηση, μία και μοναδική τετραετής θητεία πρυτάνεων κ.λπ.). Ως πέρυσι μάλιστα οι φοιτητές «έχτιζαν» τα γραφεία καθηγητών και έκλεβαν κάλπες σε όποια εκλογή γινόταν με βάση τις νέες διατάξεις εκείνου του νόμου.

Η κυρία Γιαννάκου κοιτάζει πλέον την υπόθεση των πανεπιστημίων «από μακριά» , όπως χαρακτηριστικά λέει. Λόγω της θέσης της στο Ευρωκοινοβούλιο βρίσκεται κάθε εβδομάδα από Δευτέρα ως Παρασκευή στο Στρασβούργο. Η ίδια δεν θέλει να σχολιάσει τις διατάξεις που περιλαμβάνονται στον νέο Νόμο-Πλαίσιο που φέρνει τώρα στη Βουλή η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ. Η περιπέτεια του υπουργείου Παιδείας άλλωστε τη σημάδεψε προσωπικά αλλά και πολιτικά, όπως συχνά συμβαίνει με όσους επιθυμούν πραγματικά να «σπάσουν αβγά».

Ανθρωποι του περιβάλλοντός της ωστόσο αναφέρουν ότι κάθε υπουργός θα πρέπει να ενδιαφέρεται και για την εφαρμογή των νόμων που ψήφισε ο προηγούμενος και όχι για την άμεση αλλαγή τους. Σχολιάζουν επίσης ότι η ρύθμιση για τη συγκρότηση των νέων Συμβουλίων Διοίκησης των ΑΕΙ «θα έρθει σε σύγκρουση με το Σύνταγμα» και προσθέτουν ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος για ακόμη μία αλλαγή μεγάλης εμβέλειας, αλλά ότι η Πολιτεία έπρεπε να «δείξει τα δόντια της» στα πανεπιστήμια.

Ο νόμος όριζε ακόμη ότι κάθε χρόνο θα κατατίθεται από το υπουργείο Παιδείας στη Βουλή προς ενημέρωση και συζήτηση ετήσια έκθεση για την κατάσταση των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και την πορεία του τετραετούς ακαδημαϊκούαναπτυξιακού προγράμματος. Με αυτό το μέτρο θα γνώριζαν όλοι οι πολίτες της χώρας πώς αξιοποιούνται οι φόροι που πληρώνουν. Σχετικά με το ακαδημαϊκό άσυλο, το Πρυτανικό Συμβούλιο και το Συμβούλιο για τα ΤΕΙ αντιστοίχως ορίζονταν ως αρμόδια για την άρση του, παρουσία εκπροσώπου δικαστικής αρχής. Επίσης, τα ίδια τα πανεπιστήμια θα καθόριζαν τους χώρους όπου θα ισχύει.

Οσον αφορά τους «αιώνιους φοιτητές», προβλεπόταν επίσης η θέσπιση ανώτατης διάρκειας σπουδών. Παρεχόταν η δυνατότητα διπλασιασμού του χρόνου εντός του οποίου θα πάρει ένας φοιτητής το πτυχίο του. Κανείς φοιτητής δεν διεγράφη, καθώς ελάχιστοι απάντησαν στις επιστολές που τους απέστειλαν οι διοικήσεις των σχολών τους, και εκεί δημιουργήθηκε νομική «τρύπα».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ