Βγαίνουν τοπικοί παράγοντες και επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στον εν Ελλάδι τουρισμό και διαβεβαιώνουν πως ακόμα και σε νησιά όπου η κατάσταση έχει ξεφύγει και όπου κατά γενική ομολογία η ακρίβεια των καταλυμάτων τα κάνει απλησίαστα για τους Ελληνες, «υπάρχουν πάντα δωμάτια με 35 και με 40 ευρώ το βράδυ». Οπως, υποθέτω, υπάρχουν και στάβλοι όπου μπορείς να κοιμηθείς δωρεάν. Αρκεί να αντέχεις τη μυρωδιά της κατσίκας και της αγελάδας που θα μηρυκάζουν δίπλα σου μέσα στο σκοτάδι και να μη σε ενοχλεί στην πλάτη το χορτάρι και οι ξεραμένες ακαθαρσίες των ζώων. Επιστροφή στη φύση!

Ομως, το ζητούμενο όταν πηγαίνεις διακοπές δεν είναι να ζήσεις την εμπειρία της Σταχτοπούτας (χωρίς τον πρίγκιπα) ή της δικής μας Σταχομαζώχτρας. Θέλεις, πληρώνοντας σε λογικές τιμές, να ξεκουραστείς και να ηρεμήσεις σε ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές περιβάλλον. Κάνω λάθος; Και τα δωμάτια των 40 ευρώ – έχω ζήσει και εγώ την εμπειρία τους σε ώρα ανάγκης – σπανίως διαφέρουν από στάβλους.

Εννοείται πως όταν επιλέξεις την πιο οικονομική λύση δεν περιμένεις να σου κάνουν αέρα με βεντάλια από φτερά παγονιού, ούτε να σου σερβίρουν στο πρωινό scrambled eggs με λίγο εστραγκόν και pancakes με maple syrup, βούτυρο αμυγδάλου και μπλούμπερις. Είσαι υποψιασμένος και αποφασισμένος να τη βγάλεις ακόμα και στην πολυθρόνα που γίνεται κρεβάτι, με μια τυρόπιτα από τον απέναντι φούρνο και με μια τηλεόραση που πιάνει μόνο ΕΡΤ1 – μια χαρά εκπομπές έχει και η δημόσια τηλεόραση! Εξάλλου, ό,τι πληρώσεις αυτό (πρέπει να) παίρνεις. Τουλάχιστον αυτό.

Ομως, να πηγαίνεις για διακοπές και να βρίσκεσαι σε ημιυπόγειο διαμέρισμα με έναν ξεχαρβαλωμένο ανεμιστήρα, με θέα στον κάδο σκουπιδιών και σε ένα γαριασμένο πεζοδρόμιο (στο βάθος, πολύ στο βάθος, θάλασσα) και με όλον τον θόρυβο από τα κλιματιστικά της διπλανής ταβέρνας μέσα στα αφτιά σου, αυτό είναι μαρτύριο α λα «Κουρδιστό πορτοκάλι» – για όσους έχουν δει την ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με τη δυστοπική κοινωνία της απανθρωπιάς και των απερίγραπτων βασανιστηρίων. Το μόνο που λείπει είναι η «Ενάτη» του Μπετόβεν στη διαπασών (πάλι από το «Κουρδιστό πορτοκάλι») ή έστω το «Ya Habibi» της Βανδή, για να μιλάμε για το απόλυτο Greek Summer.

Πέρασαν όμως οι εποχές που με ένα «τυφλό δωμάτιο» (δηλαδή χωρίς παράθυρα) στο σπίτι μιας γιαγιάς σε κάποιο χωριό των Κυκλάδων, και με την τουαλέτα στην άλλη μεριά του οικοπέδου, ζούσες σχεδόν ηδονικά το παραμύθι του Ροβινσώνα κάνοντας διακοπές και επανάσταση μαζί. Τώρα μεγάλωσες, καλόμαθες στα μαλακά μαξιλάρια και έχεις και δισκοπάθεια που επιδεινώνεται όταν το κρεβάτι που σε φιλοξενεί παραπέμπει σε καρόδρομο.

«Στο νησί μας, όποιος ψάξει μπορεί να βρει δωμάτια που ξεκινούν από 35 ευρώ». Μπορεί; Μπήκα στο Διαδίκτυο και άρχισα να ψάχνω, από περιέργεια. Είδα φωτογραφίες καταλυμάτων που τις περισσότερες φορές παρέπεμπαν σε κοιτώνες στρατοπέδου. Με τη σφουγγαρίστρα στο μπάνιο να σε περιμένει για την καθημερινή «Καλλιόπη». Με τέτοιες παροχές είναι νομίζω καλύτερο να μείνω στο σπίτι μου. Ή μήπως να το κάνω κι εγώ Airbnb το σπίτι και να περιμένω τα κορόιδα;