Δικαιολογημένη η οργή για την καθυστέρηση της διαλεύκανσης των Τεμπών, όμως ακούγονται και πράγματα τρελά. Λένε, φέρ’ ειπείν, ότι ο τέως Πρόεδρος της Βουλής έκρυψε (sic) τη δικογραφία, με την οποία το ΚΚΕ ζήτησε πέρυσι την εξεταστική επιτροπή για το θέμα.

Και τότε πώς το ΚΚΕ ζήτησε την εξεταστική, βάσει της δικογραφίας; Πώς τη βρήκε ενώ ήταν κρυμμένη; Μπήκε τη νύχτα στα κρυφά στη Βουλή ο Δημήτρης Κουτσούμπας (τον φαντάζομαι ντυμένο στα μαύρα, με μπαλακλάβα και φακό…) και την πήρε από το γραφείο του Κώστα Τασούλα;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση έχει χειριστεί την υπόθεση αυτή με τον χειρότερο τρόπο, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί να διατυπώνονται βλακώδεις ισχυρισμοί. Δεν υπάρχει τρόπος να κρυφτεί μια δικογραφία, όσο κι αν το θέλει κάποιος.

Η γενική εντύπωση που σχηματίζω είναι ότι όσοι διαμαρτύρονται και έχουν πολιτικό συμφέρον από την ιστορία αυτή ζητούν δικαιοσύνη, ενώ την ίδια ώρα την αμφισβητούν. Θέλουν καταδίκη, χωρίς δίκη. Οπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα και βάσει του πορίσματος της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, δεν θα με εξέπληττε αν εδώ που φτάσαμε δούμε κάποια στιγμή τον Κώστα Αχ! Καραμανλή να παραπέμπεται σε δίκη.

Αν όμως αθωωθεί, αυτοί που σήμερα επικαλούνται τη Δικαιοσύνη θα την καθυβρίζουν. Ολα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν γίνει δύο πράγματα. Πρώτον, αν ο Κώστας Αχ! Καραμανλής είχε μείνει για τέσσερα χρονάκια στο σπίτι του. Ούτως ή άλλως, δεν έχει ανάγκη τη βουλευτική αποζημίωση για να ζήσει, ούτε και θα του έφευγαν οι ψηφοφόροι. Μπορούσε η οικογένεια να διορίσει κάποιον δικό της ως έναν προσωρινό διαχειριστή.

Ο Χρήστος Σταϊκούρας, λ.χ., θα ήταν επαρκέστατος, αφού θέλει να γίνει και αρχηγός των Καραμανλικών. Δεύτερον, αν ο Πρωθυπουργός είχε διορίσει έναν υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου για να παρακολουθεί και να συντονίζει την έρευνα. Τι μπορεί να γίνει τώρα, ειλικρινά δεν ξέρω…

Το βλακόμετρο

Υπήρχε παλιά στην καθομιλουμένη μια πολύ ωραία λέξη: το βλακόμετρο. Βλακόμετρο λέγαμε εκείνον ο οποίος με την υπέρμετρη κουταμάρα του έθετε το μέτρο της βλακείας. Δυστυχώς και αυτή, όπως και τόσες άλλες λέξεις που εξέφραζαν τις νοηματικές αποχρώσεις της βλακείας, χάθηκαν από το λεξιλόγιό μας. Τις ισοπέδωσε η πασίγνωστη λέξη με τα τρία άλφα μεταξύ των συμφώνων μι, λάμδα, κάπα, σίγμα.

Είναι κρίμα όμως που την αφήσαμε να περάσει στη λήθη και, γι’ αυτό, θα ήθελα να την αναβιώσω, διότι επιτέλους εντοπίστηκε το άτομο που προσωποποιεί την απόλυτη βλακεία.

Στο τελευταίο τεύχος της αμερικανικής έκδοσης του περιοδικού «Vanity Fair», δημοσιεύεται ερευνητικό πόνημα για τις αποτυχημένες προσπάθειες του ζεύγους Χάρι και Μέγκαν (οι λεγόμενοι και Σάσεξ) να μπει στον χώρο των σύγχρονων media, μέσω Netflix, podcast κ.λπ.

Οι πληροφορίες του ρεπορτάζ προέρχονται από πρώην συνεργάτες του ζεύγους, που κόντεψαν να τρελαθούν (ορισμένοι κατά κυριολεξία), εξαιτίας της απαράδεκτης συμπεριφοράς του ζεύγους και την κοπάνησαν.

Εκεί, λοιπόν, διαβάζουμε ότι μία από τις ιδέες που είχε ο πρίγκιπας για podcast ήταν να προσκαλεί κοινωνιοπαθείς (sic), όπως ο Πούτιν ή ο Ζάκερμπεργκ και, συζητώντας μαζί τους, να διερευνά πώς τα τραύματα της παιδικής ηλικίας τούς έκαναν κοινωνιοπαθείς, ενώ ο ίδιος, παρότι είχε τα ίδια τραύματα, δεν έγινε κοινωνιοπαθής. Βέβαια, αναγνώρισε ότι, αν και η ιδέα του ήταν σπουδαία, θα ήταν λίγο δύσκολο να κλείσουν προσκεκλημένους.

Τα σχόλια περιττεύουν, αφού σε κάθε περίπτωση υπολείπονται της βλακείας του παιδιού. Προτείνω μόνο το όνομά του να ενσωματωθεί στο διεθνές μετρικό σύστημα ως μέτρο της ηλιθιότητας. Πώς έχουμε το μέτρο για το μήκος, το κιλό για το βάρος ή τα βατ για το ηλεκτρικό ρεύμα;

Παρομοίως λοιπόν να έχουμε τον πρίγκιπα Χάρι για να μετράμε την ανθρώπινη βλακεία. Οσο για τις υποδιαιρέσεις της μονάδας «πρίγκιπας Χάρι», αυτές μπορούμε να τις λέμε «Μέγκαν», για να είμαστε και συμπεριληπτικοί…

Κακή αρχή

Η Ευρωπαϊκή Ενωση προσκάλεσε τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαρκ Ρούμπιο, να μετάσχει σε συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών, για να παρουσιάσει τις θέσεις των ΗΠΑ, εκείνος όμως τους έγραψε κανονικά.

Απαξίωσε και να απαντήσει ακόμη και, για να μην κοροϊδευόμαστε, από τη δική του πλευρά ο Ρούμπιο έκανε πολύ καλά και τους αγνόησε. Διότι είναι τουλάχιστον άκομψο η ΕΕ να καλεί τον Ρούμπιο να προσέλθει για να δώσει εξηγήσεις, πολύ περισσότερο δε όταν είναι υπουργός σε μια κυβέρνηση «MAGA».

Τι νομίζουν ότι είναι, το τσιράκι τους, για να τρέξει να τους συναντήσει θαμπωμένος από τη μεγάλη τιμή που του κάνουν;

Προφανώς χρειαζόταν προσεκτικότερη μεθόδευση εκ μέρους των Ευρωπαίων, αν ήθελαν ανταλλαγή απόψεων μαζί του. Μου κάνει εντύπωση και μόνο ότι το σκέφτηκαν. Δεν θα έπρεπε όμως, γιατί το φαινόμενο δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο, είτε σε μεμονωμένα άτομα είτε σε συλλογικούς οργανισμούς. Είναι σύνηθες καθώς παρακμάζει κάποιος, συγχρόνως να την ψωνίζει

Ακίνδυνες απαντήσεις

Στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Hyperallergic», που καλύπτει τον χώρο των εικαστικών τεχνών, διαβάζω ότι το «DeepSeek» δεν γνωρίζει ποιοι είναι ο Αϊ Γουεϊγουέι και ο Γκάο Ζεν. Δεν ξέρει, δηλαδή, ποιοι είναι οι δύο διασημότεροι καλλιτέχνες της Κίνας, προφανώς επειδή είναι αντικαθεστωτικοί.

Στις ερωτήσεις, η απάντηση της εφαρμογής ήταν η εξής: «Λυπάμαι, δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Είμαι ένας ΑΙ βοηθός σχεδιασμένος να δίνει χρήσιμες και ακίνδυνες απαντήσεις».

Ακίνδυνες (harmless) για το κομμουνιστικό καθεστώς, εννοείται. Πολύ ενδιαφέρον θα είχε να μάθουμε τι απάντηση θα μας έδινε αν το ρωτούσαμε για τα 50 εκατομμύρια των νεκρών από λιμό, που προκάλεσε το «μεγάλο άλμα εμπρός» του Μάο.

Επίσης ενδιαφέρον θα είχε να το ρωτούσαμε ποια οδοντόκρεμα χρησιμοποιούσε ο Μάο, γιατί είναι γνωστό ότι δεν έπλενε ποτέ τα δόντια του, γι’ αυτό και είχαν αποκτήσει το ωραίο κιτρινοπράσινο χρώμα, που τόσο εντυπωσίαζε τους Δυτικούς όταν τον συναντούσαν…