Η αναπάντεχη υγειονομική κρίση του Covid-19 άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς και μια νέα πραγματικότητα για τις πληγωμένες κοινωνίες. Το εκτεταμένο lockdown, ένα μέτρο που άγγιζε τα όρια της επιστημονικής φαντασίας μέχρι πριν από λίγους μήνες, αποδείχθηκε το πλέον ενδεδειγμένο. Αυτή η προσέγγιση είχε παράλληλη θετική παρενέργεια την προσωρινή ανακούφιση του περιβάλλοντος από τη μεγαλύτερη μείωση των εκπομπών CO2 που έχει καταγραφεί ποτέ, ακόμη και σε σύγκριση με γεγονότα όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 1970. Λόγω της πανδημίας και μόνον, πλησιάσαμε τους στόχους μείωσης των εκπομπών άνθρακα για τη συγκράτηση της ανόδου της μέσης θερμοκρασίας στον 1,50C, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν τα κράτη στο πλαίσιο της Συμφωνίας των Παρισίων. Και όμως, ο κίνδυνος της περιβαλλοντικής κρίσης συνεχίζει να υπάρχει και θα παραμένει όσο αποφεύγουμε να αλλάξουμε τους τρόπους παραγωγής. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η τελευταία δεκαετία ήταν η θερμότερη που έχει καταγραφεί ποτέ σε παγκόσμιο επίπεδο, με το 2019 να ήταν το θερμότερο έτος που έχουμε βιώσει στην Ευρώπη. Ακόμη και σήμερα, οι όποιες προσπάθειες γίνονται δεν είναι επαρκείς.
Ομως, καθώς ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση που μας άφησε η πανδημία, μπορούμε να προτάξουμε πολιτικές που θα συμβάλλουν και στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κυρία Von der Leyen, στις «προγραμματικές της δηλώσεις» ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεσμεύθηκε για μία Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, ώστε μέχρι το 2050 να έχει ήδη επιτευχθεί η ουδετερότητα άνθρακα. Στο Ευρωκοινοβούλιο συζητάμε ήδη τον «Κλιματικό Νόμο», ο οποίος θα αποτελέσει τον οδικό χάρτη σε αυτή την προσπάθεια, θέτοντας ενδιάμεσους στόχους και καθορίζοντας τις απαραίτητες δράσεις.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
