Το τέλος της δίκης για τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής δεν σημαδεύτηκε μόνο από την ιστορική απόφαση του 3μελούς Εφετείου Κακουργημάτων, που ουσιαστικά (και τυπικά) θέτει φραγμούς στην ανασυγκρότηση αυτού του χώρου και την επαναδιεκδίκηση μιας θέσης στην πολιτική ζωή της χώρας. Ούτε από το ότι η πρόεδρος του δικαστηρίου κυρία Μ. Λεπενιώτη με τη στάση, τις ικανότητες, την επιστημονική της κατάρτιση και τη στιβαρή της παρουσία στην έδρα έφερε σε πέρας αυτό το τιτάνιο έργο, και δικαιωματικά μπορεί να σταθεί δίπλα στον Εθνικό Δικαστή Ιωάννη Ντεγιάννη. Κατά τη γνώμη μου υπάρχει κάτι ακόμη, το οποίο πρέπει να επισημανθεί, κυρίως γιατί συνιστά δεινή ήττα τόσο για τη Δημοκρατία όσο και για τη Δικαιοσύνη: είναι η συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε έξω από το Εφετείο ενώ επρόκειτο να ανακοινωθεί η απόφαση. Υποτίθεται ότι έγινε για να διατρανωθεί ότι «δεν είναι αθώοι». Και ότι η θέση τους είναι «στη φυλακή». Βεβαίως και δεν ήταν αθώοι οι χρυσαυγίτες και η θέση τους ήταν και είναι στη φυλακή. Αλλά ποιος είπε ότι το δικαστήριο θα αποφάσιζε διαφορετικά, τη στιγμή που από τις στυγερές εγκληματικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής προέκυπτε καθαρά ότι τα μέλη και τα στελέχη της δρούσαν με τις μεθόδους και τις τακτικές μιας συμμορίας;
Ποιος; Ουδείς φυσικά. Οχι μόνο γιατί ουδείς εκ των οργανωτών της συγκέντρωσης είχε την παραμικρή περί του αντιθέτου πληροφόρηση, αλλά και γιατί οτιδήποτε διαφορετικό από μια σκληρή καταδίκη του φαινομένου των νεοναζιστών θα έδινε την ευκαιρία στο φίδι των εγχώριων θαυμαστών του φύρερ να αναθαρρήσει, να οργανωθεί και να επανακάμψει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
