Επειτα από 200 χρόνια ουδετερότητας η Σουηδία είναι από την περασμένη Δευτέρα το 32ο(!) μέλος του ΝΑΤΟ, σφραγίζοντας με την ένταξή της το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, κατά τη διάρκεια της οποίας η χώρα αυτή, εν μέσω του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού των δύο μεγάλων δυνάμεων, στάθηκε στην πρωτοπορία του αγώνα με στόχο τον περιορισμό των εξοπλισμών και την προώθηση των ειρηνευτικών διαδικασιών.

Θυμάμαι μάλιστα τα ταξίδια του Ανδρέα Παπανδρέου στη Στοκχόλμη τη δεκαετία του ’80 και τις συναντήσεις του με τον τότε πρωθυπουργό της Σουηδίας Ούλοφ Πάλμε, μια εμβληματική μορφή της σοσιαλδημοκρατίας, για την προώθηση της περίφημης «Πρωτοβουλίας των Εξι» για την ειρήνη και τον διεθνή αφοπλισμό, εν μέσω της επικίνδυνης επιδείνωσης των σχέσεων ΗΠΑ – Σοβιετικής Ενωσης με το πρόγραμμα του «πολέμου των άστρων» και άλλων ανάλογων εξαγγελιών. Μια προσπάθεια που τελικά απέτυχε, μετά και τη δολοφονία του ίδιου του Πάλμε, αλλά και την ινδής πρωθυπουργού Ιντιρα Γκάντι.

Αυτά βέβαια πριν 40 χρόνια, διότι ως γνωστόν σήμερα έχουν έλθει τα πάνω κάτω στη διεθνή σκηνή, με τις εστίες πολεμικής έντασης να έχουν εξαπλωθεί, πέρα από τη συνηθισμένη στην ένταση αυτή Μέση Ανατολή, στα σύνορα της Ευρώπης με τη Ρωσία και στην Απω Ανατολή. Ενώ μια ανοιχτή αναμέτρηση Ρωσίας – Δύσης δεν μπορεί πλέον να αποκλεισθεί, με τον πρόεδρο Πούτιν (που επανεκλέγεται χωρίς φυσικά κανένα πρόβλημα αυτή την Κυριακή για 6 ακόμη χρόνια) να δηλώνει ότι η χώρα του είναι έτοιμη να εξαπολύσει, αν χρειασθεί, πυρηνικό πόλεμο.

Τη στιγμή που, πέρα από την επέκταση του ΝΑΤΟ σε όλες πλέον τις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, διεξάγονται ήδη στη Βαλτική οι μεγαλύτερες νατοϊκές ασκήσεις των τελευταίων χρόνων με τη συμμετοχή 90.000 ανδρών και στόχο την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης ρωσικής επίθεσης. Ενώ η Ρωσία επεκτείνει τη συνεργασία της με την Κίνα και το Ιράν με κοινές ασκήσεις στον Κόλπο του Ομάν και στην Αραβική Θάλασσα. Και ο χορός καλά κρατεί με άγνωστο πού θα καταλήξουν τελικά όλα αυτά.

Αυτό όμως που είναι απόλυτα γνωστό δυστυχώς είναι η παρατηρούμενη απουσία της Ευρώπης στα τεκταινόμενα, παρά τις συνεχείς εξαγγελίες περί του αντιθέτου, που αντί να συμβάλλουν σε μια επιδιωκόμενη λύση δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερο κομφούζιο. Κυρίως επειδή αποκαλύπτεται τώρα, κατά τον πιο περίτρανο τρόπο, πόσο κοστίζει η απουσία μιας εντελώς αναγκαίας πλέον ενιαίας αμυντικής ευρωπαϊκής διάστασης.

Η επίτευξη της οποίας συνεχώς εξαγγέλλεται, χωρίς όμως να μπορεί να καταλήξει κάπου, διότι συνεχίζει να επικρατεί η νοοτροπία του παρελθόντος, ότι η άμυνα αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των κρατών-μελών. Στην κατάσταση αυτή δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συμβάλλει και η πλήρης δυσλειτουργία του περιώνυμου γαλλογερμανικού άξονα, καθώς είναι γνωστές οι διαμετρικά αντίθετες απόψεις μεταξύ Μακρόν και Σουλτς, που δεν έχουν βέβαια το βάρος ενός Ντε Γκωλ και ενός Αντενάουερ, οι οποίοι κατάφεραν να τα βρουν, μετά μια μακρά περίοδο πολέμων μεταξύ των χωρών τους. Και να δούμε αν η προχθεσινή συνάντησή τους στο Βερολίνο μαζί με τον νέο πρωθυπουργό της Πολωνίας θα καταφέρει να αλλάξει τη δυσάρεστη αυτή κατάσταση.