Η γενιά μας είναι πλήρης από τηλεοπτικές εικόνες πολέμου. Από την επίθεση των Αμερικανών στο Ιράκ και μετά, στο μυαλό μας ο πόλεμος δεν είναι πια ασπρόμαυρα ντοκιμαντέρ, αλλά zapping και επικές μουσικές. Νυχτερινά πλάνα εκρήξεων και τροχιές πυραύλων, κλειδώματα στόχων και κτίρια που τη μια στιγμή είναι και την άλλη δεν είναι.
Δεν μας λείπουν οι εικόνες, δεν μας λείπουν τα γεγονότα, μας λείπει όλο το ενδιάμεσο. Ο συνεχής χρόνος, η αφήγηση της Ιστορίας. Πηδάμε σαν βατράχια από πόλεμο σε πόλεμο, δίχως ενεργή μνήμη, δίχως συνδετικά εργαλεία, χωρίς τα υλικά που ενοποιούν και δεν κατακερματίζουν τον χρόνο.
Είμαστε στα πάντα πια καταναλωτές αποσπασματικών εικόνων. Σαν ένα μικρό παιδί που πολιορκείται από ερεθίσματα τα οποία δεν μπορεί να επεξεργαστεί. Δεν μας λείπουν οι αναλύσεις επιδιώξεων και πολιτικών στην παγκόσμια σκακιέρα.
Αν και ακόμα κι αυτές, όσο κι αν προσπαθούν να κρατήσουν τα προσχήματα μιας επιστημονικής προσέγγισης, συχνά πυκνά σηκώνουν τα χέρια ψηλά μπροστά στο απρόβλεπτο, στο αδιανόητο που έχει να κάνει με διαταραγμένα πρόσωπα και όχι με συντεταγμένες ενέργειες ως αποτέλεσμα στρατηγικής.
Μας λείπει ο προσωπικός, βιωμένος χρόνος, όλος αυτός ο χώρος ανάμεσα στα γεγονότα που διαταράσσουν μια λογική συνέχεια. Ολα γύρω μας μοιάζουν να είναι κομμάτια ασύνδετα μεταξύ τους, όπως κι εμείς μαζί τους. Ακριβώς όπως καταναλώνουμε με βουλιμία ειδήσεις, πληροφορίες, μουσική, σχέσεις, δίχως να δίνουμε σε τίποτα τη δυνατότητα να αναπτυχθεί, να απλωθεί στον χρόνο, έτσι και οι ζωές μας έχουν γίνει τα αναλώσιμα των γεγονότων αντί να συμβαίνει το αντίθετο.
Βέβαια δεν έχει σταματήσει τίποτα. Στη μικρή κλίμακα της καθημερινότητάς μας όλα συνεχίζονται γιατί δεν γίνεται να σταματήσουν. Αγωνίες, άγχη, δουλειά, φίλοι, παιδιά, γέλια, αυτά έχουν τον δικό τους σφυγμό. Ομως δεν είμαι σίγουρος ότι δεν πιανόμαστε κορόιδα στον τρόπο που ζούμε ακόμα κι αυτά.
Αν δεις πόσο χρόνο ξοδεύουν πολλοί για να σχολιάζουν τις ζωές των άλλων, για να κρίνουν οτιδήποτε διαβάζουν, έχοντας ελάχιστη έως μηδαμινή σχέση και γνώση με τις συνθήκες και τα πρόσωπα, αναρωτιέσαι πώς το κάνουν αυτό στους εαυτούς τους.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να απέχεις από τη ζωή σου, αλλά αυτό το καταλαβαίνουμε πια όταν μας χρησιμεύει μόνο ως συμβουλή στους νεότερους, σπάνια υπάρχει χρόνος να το αντιστρέψουμε και για δικό μας όφελος. Ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται από το μυαλό μας και μόνο. Σε ό,τι δίνουμε αέρα αναπτύσσεται, ό,τι πνίγουμε πεθαίνει.
Κατά τ’ άλλα το καλοκαίρι είναι εδώ και ο καθένας το αντιλαμβάνεται με τους τρόπους του. Καλοκαίρι είναι και η επίθεση στο Ιράν, καλοκαίρι είναι και τα έρημα προαύλια των σχολείων. Οπου κοιτάς, αυτό θα δεις. Δεν γίνεται να κοιτάς παντού ταυτόχρονα. Κάποιος χρειάζεται να μας φροντίσει και δεν υπάρχει άλλος να το κάνει για εμάς.
Η ιστορία του καθενός μας πρέπει να ανασαίνει και να ρέει. Να γεμίσουμε με περιεχόμενο, με κάποιο νόημα, τον χώρο ανάμεσα στα σημαντικά γεγονότα. Είμαστε εξίσου σημαντικοί.
