Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος θα μπορούσε να ήταν τίτλος κινηματογραφικού μιούζικαλ, εννοείται με σκηνοθεσία Δαλιανίδη και ασφαλώς με τους Village People. Πώς καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος να ευτελίζει και το πιο ζοφερό θέμα είναι αξιοθαύμαστο!

Μερικές φορές (επειδή ομολογώ ότι παρακολουθώ στενά την επικαιρότητα στην Αμερική) ξεχνιέμαι καθώς παρακολουθώ τον 47ο πρόεδρο των ΗΠΑ να σολάρει αυτοσχεδιάζοντας και νομίζω ότι παρακολουθώ ταινία. Διαβάζω ασφαλώς και εγώ τις σοβαρές αναλύσεις πρακτορείων και ινστιτούτων που επιχειρούν να ανακαλύψουν το κρυφό βάθος της πρότασης του προέδρου Τραμπ να λύσει το Παλαιστινιακό, μετατρέποντας τη Γάζα σε θέρετρο.

Τείνω να πιστέψω όμως ότι εδώ δεν υπάρχει συνωμοσία και κρυφό σχέδιο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρυτανεύει η ανθρώπινη μ@λ@κι@, βασικό χαρακτηριστικό του είδους μας, το οποίο στην περίπτωση του Βασιλέως Ντόναλντ, όπως τον αποκαλούν σκωπτικά, κυριαρχεί στην προσωπικότητά του.

Πρώτα απ’ όλα, ο πρόεδρος δεν έχει δει την παραλία της Γάζας. Επειδή είναι Αμερικανός, του συγκεκριμένου είδους, νομίζει ότι οι ακτές της Μεσογείου είναι παντού σαν τα ελληνικά νησιά ή τη γαλλική Ριβιέρα. Ούτε φαντάζεται πόσο φρικτή είναι η ακτή εκεί. Πες όμως ότι αυτό, με τις σύγχρονες τεχνικές, το ξεπερνάς και διαμορφώνεις ωραιότατες παραλίες, πίσω από τις οποίες χτίζεις ξενοδοχεία.

Με τους ανθρώπους που ζουν εκεί και, προφανώς, δεν μετακινούνται όσο εύκολα μετακινούνται τα μπάζα, τι κάνεις; Και πες ότι και με αυτό βρίσκει μια μαγική λύση ο Τραμπ και τους εξαφανίζει από την εικόνα, δεν υπάρχουν. Από πού θα βρεθούν επισκέπτες, πρόθυμοι να πάνε στη Γάζα να ξεδώσουν, εκεί όπου χιλιάδες άνθρωποι, και από τις δύο πλευρές της διαμάχης για το οικόπεδο, επί σχεδόν έναν αιώνα υπέφεραν και πέθαναν; Μόνο στους Κινέζους μπορείς να ελπίζεις και στην άγνοιά τους για το Μεσανατολικό λόγω της γεωγραφικής απόστασης.

Ο πρόεδρος Τραμπ είναι πολλά πράγματα, έχει πολλές πλευρές η προσωπικότητά του, ορισμένες λίαν αξιόλογες και δεν αστειεύομαι τελείως. Κυρίως όμως είναι ένας developer από το Queens της Νέας Υόρκης. Ο κόσμος του είναι αυτό που μπορεί ο καθένας μας να δει από τις φωτογραφίες της έπαυλής του στο Μαρ-α-Λάγκο: η Τοσκάνη μέσα από το πρίσμα του Βέγκας. Γιατί όχι λοιπόν η Γάζα μέσα από το πρίσμα της Κόστα Ντελ Σολ; Στην περίπτωσή του ταιριάζει γάντι αυτό που λένε, ότι μπορείς να πάρεις developer από το Queens, μπορείς να τον κάνεις ακόμη και πρόεδρο, αλλά δεν μπορείς να πάρεις το Queens από τον developer. Θα το κουβαλάει μέσα του πάντα.

ΥΓ.: Οσο αστείο είναι πάντως να φαντάζεται κάποιος τη Γάζα ως τουριστικό θέρετρο, άλλο τόσο είναι να φαντάζεται ότι μετά από τέτοια αιματοχυσία έχει απομείνει ζωντανή η λύση των δύο κρατών. Εξίσου κρύο αστείο μάλιστα…

ΓΙΟΜ ΚΙΠΟΥΡ 2025

Δεν κάνει εντύπωση ότι και το ΠαΣοΚ τελικά παίρνει μέρος στη γενική επίθεση κατά της κυβέρνησης, παρά τη διακριτική απόπειρα αρχικά να κρατήσει κάποιες αποστάσεις από την υπόλοιπη αντιπολίτευση. Είναι λογικό, γιατί αυτό που διαδραματίζεται, με αφορμή την κάκιστη έως ανύπαρκτη διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών, είναι για την κυβέρνηση ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ του 1973.

Ο απόλυτος αιφνιδιασμός εις βάρος του Ισραήλ, με όλους τους Αραβες να συμμετέχουν – μέχρι και το Μαρόκο είχε στείλει μια τεθωρακισμένη ταξιαρχία, τρομάρα του. Πώς να μείνει έξω από τον χορό το ΠαΣοΚ; Σημειώστε, βέβαια, ότι ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ ξεκίνησε με μεγάλες ήττες για τους Ισραηλινούς, στο τέλος όμως άρπαξαν τη νίκη, τη μισή έστω, από τα δόντια της ήττας.

Αυτά για να μη μένουν εκκρεμότητες και συνεχίζω με το ΠαΣοΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, γιατί το αξιοσημείωτο στη στάση του είναι η απουσία προθυμίας. Τον ακούς, λ.χ., να δηλώνει, «εγώ είμαι η θεσμική απάντηση στην αλαζονεία της εξουσίας» ή, σε άλλη περίπτωση, να λέει, κομπιάζοντας, «θέλω… στόχος μου είναι να είναι το ΠαΣοΚ πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές» και κάτι δεν κολλάει. Διαισθάνεσαι ότι ναι μεν τα εννοεί, θέλει να φύγει η κυβέρνηση, αλλά όχι και τόσο πολύ, κάπως λιγότερο από όσο δηλώνουν οι λέξεις που εκφέρει.

Γιατί; Επειδή ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ αντιλαμβάνεται ότι δεν τον συμφέρει η επίσπευση των πολιτικών εξελίξεων. Δεν τον συμφέρει να πάει το συντομότερο δυνατόν σε εκλογές, διότι καταλαβαίνει ότι δεν έχει ελπίδες να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που καλλιέργησε η επανεκλογή του. Τον οδηγεί όμως εκεί ο Τσακαλώτος του ΠαΣοΚ, δηλαδή ο Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος με αξιοσημείωτη μεθοδικότητα σπρώχνει προς τα αριστερά, επειδή βιάζεται να δει τον αρχηγό να αποτυγχάνει. Υπάρχει ένα δράμα σε εξέλιξη μεταξύ τους, καλό είναι να μην το παραβλέπουμε…

ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Η καριέρα του Αλέξη Τσίπρα στο εξωτερικό δεν δείχνει να προχωρεί. Μια επίσκεψη στην Κύπρο, ένα πέρασμα από την Αλγερία και μια συνάντηση με τον Πατριάρχη στο Στρασβούργο δεν τα λες διεθνή καριέρα. Ωστόσο, οι ορίζοντές του διευρύνονται από την παραμονή στο εξωτερικό και μάλιστα οι ενδυματολογικοί. Αν τον παρατηρήσετε, όποτε εμφανίζεται εδώ στη Βουλή, θα προσέξετε ότι έχει ανανεώσει εντυπωσιακά την γκαρνταρόμπα του.

Κασμιρένια υφάσματα, χειροποίητα σακάκια, έχει περάσει πια σε άλλη κατηγορία. Δεν το φωνάζει με την εμφάνισή του, γιατί ντύνεται διακριτικά· φαίνεται όμως. Τον φαντάζομαι λοιπόν στο Στρασβούργο να κυκλοφορεί τελείως ελεύθερος, εκεί που κανένας δεν αναγνωρίζει στο πρόσωπό του την ελπίδα για το μέλλον της ευρωπαϊκής Αριστεράς, να μπαίνει μέσα στα ωραία μαγαζιά, να δοκιμάζει, να χαριεντίζεται με τους πωλητές σε ωραία γαλλικά και να ψωνίζει. Ανακαλύπτει την καλή ζωή και το χαίρεται.

Πάω στοίχημα ότι στα κρυφά φοράει και γραβάτα. Οταν είναι μόνος στο σπίτι και δεν τον βλέπει κανένας…