Κασιμάτης Στέφανος

Νομίζω ότι τόσο το ψηφοδέλτιο της ΝΔ όσο και εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια χαρά για την αποστολή στην οποία προορίζονται.

Οπως εξήγησε η κυρία Λίνα Μενδώνη, στη σχετική συζήτηση στη Βουλή, η ποσόστωση του 40% υπέρ των ελληνικών τραγουδιών, για όλους τους άλλους, ανάλογης χρήσεως, χώρους πλην των ξενοδοχείων, θα είναι προαιρετική.

Οχι μόνο θεωρεί πιθανό έναν πόλεμο με τη Ρωσία στην Ευρώπη, αλλά τον θεωρεί τόσο πιθανό ώστε προτρέπει τους Ευρωπαίους να στραφούν από τώρα προς μία «πολεμική οικονομία»!

«...το κατά τη γνώμη μου σημαντικότερο ήταν ότι το φρικτό δυστύχημα δεν επηρέασε την κρίση του ελληνικού λαού για την τότε κυβέρνηση – το απέδειξε, άλλωστε, το εκλογικό αποτέλεσμα μερικούς μήνες αργότερα».

Ο Νικόλας είναι και σοσιαλιστής, όπως ξέρουμε όλοι μας, επομένως προτάσσει το δίκιο του αδικημένου και του κατατρεγμένου. Πώς να επιτρέψει να χαθεί ένα τέτοιο κεφάλαιο για τη χώρα, επειδή κάποιοι ανόητοι στη ΝΔ δεν καταλαβαίνουν την αξία του

Στο «αμάρτημα» της Ανν-Μισέλ, πάντως, δεν υπάρχει κανένα φοβερό μυστήριο: ή τα στοιχεία διέρρευσαν από το υπουργείο Εσωτερικών ή το γραφείο της Ανν-Μισέλ κάνει χρήση υπηρεσιών που μόνο hackers μπορούν να προσφέρουν.

Η μεγαλύτερη νίκη της Χαμάς είναι αυτή που πέτυχε εις βάρος της ισραηλινής κοινωνίας στο σύνολό της.

Υπάρχει λοιπόν πάντα η ευκολία της άρνησης στο ρίσκο της προσαρμογής, η ευκολία της κινδυνολογίας και του φόβου, η ευκολία δηλαδή της ακινησίας.

Ηταν μια υπενθύμιση σε όλους εμάς του ελάχιστου μεγέθους των πολιτικών στελεχών της Αριστεράς. Τόσο μικροί ώστε και ένας άσχετος με πείσμα, όπως ο Κασσελάκης, τους έχει στο τσεπάκι του.

Η ατιμωρησία είναι αυτό που διαφθείρει τους νέους, αλλά και αυτή η στάση είναι βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα μας. Πηγάζει, νομίζω, από τη βλακώδη εξιδανίκευση της νεότητας και το αφόρητο γλείψιμο των νέων, που είναι πια επίσημη ιδεολογία της πολιτείας και καθεστώς

Η πτώση των γερμανικών ιδρυμάτων ξεκίνησε με την πολιτικοποίησή τους από την άκρα Δεξιά, που μάλιστα προηγήθηκε της ανόδου των Ναζί στην εξουσία.Εντυπη

Είτε πάρουμε την ιερατική προσέγγιση στο ζήτημα είτε τη φαιδρή, το πρόβλημα εκείνων που δεν θέλουν τη λέξη «γάμος» είναι ότι διεκδικούν κάτι το οποίο δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να τους ανήκει. Δεν υπάρχει για κανέναν ιδιοκτησία της γλώσσας – ούτε καν στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Βλέπουμε, ότι όσο περισσότερο προσπαθεί ο κ. Κασσελάκης τόσο χειρότερα κάνει τα πράγματα. Και η μοναδική παρηγοριά που μπορεί να υπάρχει για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η κατάσταση υπό τον κ. Κασσελάκη είναι μεν απελπιστική, αλλά τουλάχιστον δεν είναι σοβαρή.

«Ο Νίκος Δένδιας καλλιεργεί μια αυτονομία, με στοιχεία μάλιστα υπεροψίας, ίσως λόγω της επαγγελματικής επιτυχίας του, μπορεί όμως να οφείλεται και στην κερκυραϊκή καταγωγή του, δεν ξέρω».

Θα είναι σπουδαίο για τη χώρα αν ο θεσμός πετύχει και στεριώσει, διότι ο ανταγωνισμός θα αναζωογονήσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, τουλάχιστον εκείνες τις σχολές που διαθέτουν τον δυναμισμό για να ανταποκριθούν

Το προφανές μειονέκτημα της συγκεκριμένης θεωρίας, στην πράξη, είναι ότι απαιτεί δράση. Απαιτεί, δηλαδή, να ξεκουνηθούν κάποιοι και να{ διορθώσουν το σπασμένο παράθυρο και, αν χρειαστεί, να κυνηγήσουν εκείνους που συστηματικά σπάνε τα παράθυρα. Και, ως γνωστόν, ποιος να μπλέκει τώρα;

«Ο συσχετισμός της γελοιότητας της κόμμωσης με τη σοβαρότητα ενός προσώπου στην πολιτική είναι βεβαίως αυθαίρετος, αλλά τον υποστηρίζει η στατιστική. Δεσπόζει, εν προκειμένω, το προηγούμενο του Τραμπ, τον οποίον μάλιστα ο Μιλέι θαυμάζει»

Ευκολότερο μου φαίνεται να λυθεί το Κυπριακό ή για να πω κάτι ακόμη πιο κουλό, ευκολότερο βλέπω να γίνεται πρωθυπουργός ο Στέφανος Κασσελάκης, παρά να αναστραφεί η παρακμή της Μέσης Εκπαίδευσης

Αυτό άλλωστε ήταν και το ψυχόδραμα του ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην εξουσία: μια ακατάπαυστη σύγκρουση θέσεων (δηλαδή, κειμένων) με τις απαιτήσεις που έθετε η πραγματικότητα

Το μαξιλάρι, ως γνωστόν, είναι η Ιερά Κιβωτός του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην οποία φυλάσσονται οι συμβιβασμοί που τον κράτησαν επί πέντε χρόνια στην εξουσία.