Οι τοποθετήσεις του ομότιμου καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και τ. αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Χρήστου Ροζάκη σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη σε επαρχιακό τηλεοπτικό σταθμό ήρθαν να ταράξουν τα νερά της ελληνικής διπλωματίας. Ηταν το βότσαλο στη λίμνη, για να θυμηθούμε τον τίτλο μιας παλιάς ελληνικής ταινίας. Η πάγια ελληνική θέση από το 1974 και μετά, ότι δεν υπάρχουν ελληνοτουρκικές διαφορές αλλά μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις και ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τίθεται εν αμφιβόλω. Οπως εν αμφιβόλω τέθηκε και την περίοδο 1996-2004 και ιδίως με τη Συμφωνία του Ελσίνκι το 1999 επί κυβερνήσεως Σημίτη, σημαίνων σύμβουλος της οποίας υπήρξε. Κατά τον καθηγητή Ροζάκη υπάρχουν και άλλα ζητήματα που μπορούν να παραπεμφθούν στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου, αν αυτά δεν επιλυθούν διά των απευθείας διαπραγματεύσεων, ακόμα και ζητήματα κυριαρχίας των αμφισβητούμενων από τους Τούρκους ελληνικών νησιών, όπου κατά τον καθηγητή οι θέσεις της χώρας μας είναι από πλευράς Διεθνούς Δικαίου ισχυρές. Ετέθη όμως και ένα άλλο θέμα κατά τη συνέντευξη, αυτό της επίδρασης του συμπλέγματος του Καστελλορίζου στην οριοθέτηση της ΑΟΖ και κατά πόσο το νησιωτικό σύμπλεγμα ασκεί πλήρη, μειωμένη ή καθόλου επήρεια κατά την οριοθέτηση.
Μαλώνουμε στην Ελλάδα εάν θα πρέπει να κάνουμε διάλογο με την Τουρκία για τις διαφορές μας και εν τέλει εάν πρέπει πάμε στη Χάγη τις διαφορές αυτές και, εάν ναι, ποιες. Δεν υπολογίζουμε όμως κάποιους βασικούς παράγοντες:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
