Στις αρχές του 2017 δεν ήταν λίγοι οι τραπεζίτες και αναλυτές που θεωρούσαν τον όμιλο Πειραιώς χαμένη υπόθεση. Με την εμπιστοσύνη όχι μόνο για τον κλάδο, αλλά ευρύτερα για τη χώρα στο ναδίρ μετά την περιπέτεια του α’ εξαμήνου του 2015, τη ρευστότητα από τις καταθέσεις σε χαμηλό 10 και πλέον ετών και τις πόρτες των διεθνών αγορών ερμητικά κλειστές, η τράπεζα φάνταζε, εν μέσω περιβάλλοντος στασιμότητας στην οικονομία και capital controls, ως ο πιο αδύναμος κρίκος του συστήματος.
Μπορεί την περίοδο συγκέντρωσης που προηγήθηκε (2012-2014) να έγινε ο leader του κλάδου σε επίπεδο ενεργητικού, το μέγεθος όμως δεν ήταν αναγκαία συνθήκη για τη σωτηρία της. Οι δυσοίωνες εκτιμήσεις που διατυπώνονταν εκείνη την εποχή προέβλεπαν πως τελικά δεν θα τα καταφέρει και θα προκριθούν άλλες πιο ρηξικέλευθες λύσεις, που μπορεί να οδηγούσαν ακόμη στον αφανισμό της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
