Σε καλή ή σε κακή πίστη προς τον εαυτό του, για την φιλολογία, δεν έχει σημασία. Κι αν δεν μπορεί ο Τσίπρας να διαβάσει τον Έμερσον στο πρωτότυπο, ας περιορισθεί στη μετάφρασή του από τον Κώστα Αντωνίου στο «Η ανατομία της επίδρασης» του Χάρολντ Μπλουμ (εκδόσεις Gutenberg).
«Γιατί όμως να κοιτάς πάντα πίσω σου; Γιατί να σέρνεις αυτό το πτώμα της μνήμης σου, από φόβο μήπως αναιρέσεις κάτι που είπες σε αυτόν ή σε εκείνον τον δημόσιο χώρο; Υπόθεσε ότι πρέπει να αναιρέσεις τον εαυτό σου. Και λοιπόν;».
«Καί λοιπόν;».
Στην αναθεωρημένη έκδοση που προβλέπω, αυτός θα έπρεπε να είναι ο υπότιτλος, διότι «όταν αποκτήσουμε μια νέα αντίληψη, ευχαρίστως θα απαλλάξουμε τη μνήμη από όλους τους σωρευμένους θησαυρούς της σαν να ήταν παλιά σκουπίδια».
Σκέψου και να ‘τανε…
