Ως γνωστόν, η πρωτοβουλία Σινεμά στην Ελλάδα-Ορατότης Μηδέν δημιουργήθηκε πριν από λίγους μήνες, ως κίνημα διαμαρτυρίας σχετικά με τους πρόσφατους χειρισμούς στη λειτουργία του ΕΚΚΟΜΕΔ (Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας), το οποίο, όπως το κίνημα θεωρεί και όπως αναφέρει σε μια από τις τελευταίες ανακοινώσεις του, έχει τοποθετήσει την Ελλάδα «στην ντροπιαστική τελευταία θέση της Ευρώπης».
Τα μέλη αυτού του κινήματος (σύμφωνα με το ίδιο) είναι 2.385.
Δεν θα μπω στην διαδικασία σχολιασμού, του αν η πρωτοβουλία έχει ή όχι κάποιο δίκιο. Όλα δείχνουν ότι έχει, κρίνοντας και από τα όσα ειπώθηκαν το μεσημέρι της Τετάρτης 15 Οκτωβρίου, στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ, όπου οι διαμαρτυρόμενοι εξέθεσαν τις απόψεις τους.
Ναι, έχει γίνει μελέτη από την Ορατότητα, τα παραδείγματα είναι σαφή και εμπεριστατωμένα, κυρίως σε ότι αφορά τα επιλεκτικά προγράμματα και τη χρηματοδότησή τους, που έχουν φέρει τον ελληνικό κινηματογράφο στην προτελευταία θέση (πάνω από την Αλβανία) ή ακόμα και στην τελευταία θέση στους ανάλογες πίνακες που παρουσιάζουν στοιχεία κινηματογραφιών από όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Συμφωνώ λοιπόν ότι το θέμα είναι πολύ περίπλοκο και χρειάζεται ψυχραιμία και πολλή δουλειά σε συνεργασία, με την προϋπόθεση βέβαια ότι η ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος είναι πράγματι ο στόχος.
Ωστόσο, θέλω να σταθώ λίγο σε κάτι άλλο και να μπω στη διαδικασία σχολιασμού του χειρισμού των μελών της Ορατότητας από την οργανωτική επιτροπή της. Προσφάτως και με αφορμή την διεξαγωγή του 31ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας της Αθήνας, που κατέβασε αυλαία την περασμένη Κυριακή, η Ορατότητα έστειλε στην πλειοψηφία των μελών της την παρακάτω επιστολή με e mail.
Την παραθέτω ακριβώς όπως εστάλη.
«Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,
Σε συνέχεια των όσων αποφασίσαμε στη συνάντηση μας, στις 21 Σεπτεμβρίου, θα θέλαμε να προτρέψουμε όσες και όσους παρευρεθείτε στις Νύχτες Πρεμιέρας, είτε με τις ταινίες σας, είτε ως μέλη επιτροπών, αλλά ακόμη και ως κοινό, σε κάθε ευκαιρία δημόσιας τοποθέτησης που θα σας δοθεί (παρουσίαση ταινιών, τελετή βραβείων, συνεντεύξεις κλπ), να αναφέρετε την πρωτοβουλία μας και τα αιτήματα μας.
Σε περίπτωση που χρειάζεστε κάποιο προσχέδιο τοποθέτησης, στέλνουμε μια βάση, την οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και να τη διαμορφώσετε όπως σας εξυπηρετεί:
Η πρωτοβουλία μας Σινεμά στην Ελλάδα-Ορατότης Μηδέν υποστηρίζεται ήδη από σχεδόν 2.500 επαγγελματίες του ελληνικού οπτικοακουστικού τομέα και από σημαντικούς συναδέλφους μας από το εξωτερικό.
Αιτείται μια ισορροπημένη στρατηγική για τον τομέα μας, που θα μας βγάλει από την τελευταία ντροπιαστική θέση στην Ευρώπη, όσον αφορά τα επιλεκτικά προγράμματα χρηματοδότησης, θα προσελκύσει αλλοδαπές παραγωγές, χωρίς καθυστερήσεις σε αποφάσεις και πληρωμές και θα εξασφαλίσει μια πραγματική εξωστρέφεια του Ελληνικού Σινεμά και των επαγγελματιών του.
Αναμένουμε το Υπουργείο Πολιτισμού και το ΕΚΚΟΜΕΔ να αντιδράσουν άμεσα, χωρίς άλλες καθυστερήσεις και υπεκφυγές».
«Προτρέψουμε;!»
«Προσχέδιο τοποθέτησης;!»
«Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε;!» Α, δίδεται και άδεια λοιπόν. Πάλι καλά.
Κατ’ αρχάς, από μόνο του όλο αυτό το κείμενο, μου ακούγεται κάπως υποτιμητικό για τους αποδέκτες του.
Δηλαδή τι; Τα μέλη της Ορατότητας Μηδέν δεν έχουν δική τους σκέψη; Δεν έχουν δική τους γνώμη; Χρειάζονται στ’ αλήθεια… τονωτική ένεση στη σκέψη τους;
Αν π.χ. πάνε να γυρίσουν μια ταινία, θα πρέπει να έχουν σαφείς οδηγίες για το πως θα τη γυρίσουν; Και από…. που αλήθεια; Από την οργανωτική επιτροπή του Σινεμά στην Ελλάδα Ορατότης Μηδέν;
Και πείτε μου τώρα εσείς, θυμίζει ή δε θυμίζει αυτή η οδηγία «Κόκκινο Βιβλιαράκι» με αποφθέγματα του Προέδρου Μάο Τσε Τουνγκ, το οποίο αναδείχτηκε σε «ευαγγέλιο» της ιδεολογίας του, κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα;
Το βιβλιαράκι εκείνο ήταν σύλληψη του ευφυούς Λιν Πιάο, υπουργού Άμυνας της Κίνας και στενού σύμμαχου του Μάο, ο οποίος συγκέντρωσε εκατοντάδες αποφθέγματα του λαϊκού ηγέτη, τα έβαλε στο βιβλιαράκι και έδωσε αυστηρές εντολές για την εκτενή μελέτη του.
Αντιλαμβάνεστε τι γινόταν, αν κάποιος δεν ακολουθούσε αυτό το «σύστημα» μάθησης και μηχανικής αποστήθισης, το οποίο βρήκε φυσικά και τους μιμητές του στην Ελλάδα με ένα αντίστοιχο βιβλιαράκι που μοίραζε η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, με ρητές οδηγίες από την Σοβιετική Ένωση.
Η ΚΝΕ βεβαίως είναι πιο κοντά μας, είναι πιο local, την ξέρουμε καλύτερα. Άρα, την αντιγράφουμε και καλύτερα. Εκείνο λοιπόν το βιβλιαράκι περιείχε τις 100 απαντήσεις που τα μέλη της ΚΝΕ οφείλουν να έχουν έτοιμες για 100 ερωτήματα. «ΕΣΣΔ 100 ερωτήσεις και απαντήσεις» ο τίτλος του.
Και αυτό ακριβώς προσωπικά μου θύμισε όλη αυτή η διαδικασία «ενημέρωσης» της Ορατότητας Μηδέν. Μου θύμισε περασμένες εποχές ακύρωσης της ατομικής βούλησης από καθοδήγηση «υπηρεσιών» που «ήξεραν καλύτερα», γιατί βέβαια ήταν εκείνες που καθοδηγούσαν τα «άτομα».
Οπότε, πού καταλήγουμε;
Να σας πω, πώς το βλέπω εγώ. Αν η λύση των προβλημάτων του ελληνικού κινηματογράφου πρόκειται να στηριχθεί σε λογικές και μεθόδους παρόμοιες με του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, δεκαετιών 1970 και 1980, τότε σε λίγο καιρό, το ελληνικό σινεμά, όχι ορατότητα δεν θα έχει, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα κυκλοφορεί με σκούρα γυαλιά, λευκό μπαστούνι και σκύλο.
