Από τα πληθωρικά στενά του Camden μέχρι την Carnaby Street του περπατημένου Soho και την φινετσάτη Covent Garden, βλέπεις Oasis fans από όλο τον κόσμο, ντυμένους με μπλούζες Oasis, bucket hats, ριχτά parkas, κλασσικά sneaker adidas και οτιδήποτε παραπέμπει στη rock’n’roll κουλτούρα –με γηπεδικά vibes της δεκαετίας του ’90.
Αν κοιτάξεις τριγύρω, καταλαβαίνεις πως πρόκειται να συμβεί κάτι πολύ παραπάνω από μια συναυλία. Το σκηνικό θυμίζει περισσότερο έναν εθνικό τελικό ζωής και θανάτου που πρόκειται να διαδραματιστεί στο φημισμένο γήπεδο του Wembley που στολίζει το Βόρειο Λονδίνο. Ναι, η φάση έχει ξεφύγει από το τυπικό πρότυπο συναυλίας και οργανικά αλλάζει μορφή. Το Λονδίνο έχει παλμό.
Η μουσική τους ηχεί σε κάθε γωνιά, σε κάθε pub, σε μεγάλα εμπορικά καταστήματα αλλά και συνοικιακά μαγαζάκια. Ένα μουσικό tour που μεταστοιχειώνεται σε κάτι άλλο –σε ένα αίσθημα συνύπαρξης που σήμερα δύσκολα συναντάς.
Fans των Oasis από τη συναυλία που έδωσαν στο Μαντσεστερ Φωτό: REUTERS/Temilade Adelaja
Το κράμα του ιρλανδικού ρομαντισμού και της ατόφιας σκληράδας του Μάντσεστερ δίνει και πάλι σφυγμό. Οι Oasis επέστρεψαν για να υπενθυμίσουν τι θα πει βρετανικό χάος που ξεχειλίζει από στυλ και άλλα φλεγματικά ροκ στοιχεία.
Oasis reunion: Μια χρονκάψουλα γεμάτη συναίσθημα
Πολλοί μίλησαν για τα λεφτά που πήραν. Άλλοι πως το έκαναν για την πολυαγαπημένη μητέρα τους και μόνο. Ίσως όμως τελικά αντιλήφθηκαν πως κουβαλούν στις πλάτες τους μια πολιτισμική κληρονομιά και μια τελευταία ευκαιρία -ένα last call- να το κάνουν σωστά. Χωρίς εκπτώσεις. Στο υψηλότερο επίπεδο. Πιο μουσικά ώριμοι από ποτέ.
Οι ημέρες της διπλής συναυλίας στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου δεν αποτελούν απλώς δύο ακόμη μέρες που καταναλώνονται σε ένα ημερολόγιο τοίχου. Είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει το τώρα με τα ’90s -τότε που η μουσική είχε μια προσωπικότητα και έναν αυθάδη, αλλά αυθεντικό χαρακτήρα.
Το Oasis reunion λειτουργεί ως μια χρονοκάψουλα γεμάτη εναλλαγή συναισθημάτων. Γίνεται αυτό που τελικά χρειάζεται ο κόσμος -ανάγκη για έναν τρόπο έκφρασης! Η νοσταλγία για τους παλιούς χτυπάει διαφορετικά -άλλοι είχαν την τύχη να τους δουν κάποτε, άλλοι, ίσως ακόμη πιο τυχεροί, έχουν την ευκαιρία να τους δουν τώρα για πρώτη φορά.
Σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού, αν τραγουδήσεις δύο στίχους, κάποιος δίπλα σου θα απαντήσει με άλλους πέντε -και πιο δίπλα κάποιος θα φωνάξει ένα ρεφρέν. Ίσως λίγο μεθυσμένος, αλλά σίγουρα θα προσπαθήσει.
Η μελωδική φωνή του Νοel και το αιχμηρό γρέζι του Liam σε συνδυασμό προκαλούν χαρά, θυμό, χαλάρωση, έμπνευση και, για κάποιους, κάθαρση. Αν κάτι σημαίνουν οι Oasis, είναι ακριβώς αυτό! Τα τραγούδια τους έχουν αξία γιατί ο κόσμος τα έκανε δικά του.
90.000 θεατές σε τέλειο συντονισμό
Το θρυλικό Wembley ζωντανεύει για χάρη τους. Γεμάτο για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, ανοίγει τις πύλες του και πάλλεται διαφορετικά με κάθε τους τραγούδι. Βρυχάται και ηρεμεί – μα κυρίως είναι ζωντανό, όπως και οι 90.000 καρδιές που τραγουδούν πως θα ζήσουν για πάντα την ώρα του «Live Forever».
Το ζέσταμα του κοινού είχε αναλάβει ο Richard Ashcroft επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά πως ο εθνικός ύμνος «God Save the King» έχει και επίσημα αντικατασταθεί από το «Bittersweet Symphony».
O Liam Gallagher στα 52 και ο Noel Gallagher στα 58 ακούγονται σαν τριαντάρηδες, έτοιμοι να ξανακατακτήσουν το «Νησί» -και μετά ολόκληρο τον κόσμο. Σε οποιοδήποτε άλλο παράλληλο σύμπαν, πιθανότατα ακόμη να βρίσκονται σε ρήξη μεταξύ τους και η προσμονή της επανασύνδεση να παραμένει αστικός μύθος.
Αλλά εδώ, τώρα, στο Λονδίνο, μετά το Cardiff και τη γενέτειρά τους το Μάντσεστερ, η ιστορία ξαναγράφεται με parkas, bucket hats και μια νέα γενιά hardcore fans που παίρνουν τη σκυτάλη.
Κάτω από την σκηνή, μια λαοθάλασσα γίνεται ένα συμπαγές κύμα σε συγχρονισμένη ταλάντωση. Ιδρώτας, δάκρυα, καπνογόνα, ιπτάμενες μπύρες που εκτοξεύονται προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και ορισμένες γιούχες, όποτε το συγκρότημα αναφέρει την αγαπημένη τους Manchester City. Εδώ είναι Λονδίνο, μην ξεχνιόμαστε! Κάτι που όμως δεν φαίνεται να πτοεί την μπάντα, μιας και η απάντησή τους ήταν μια μάσκα του coach Pep Guardiola και η υπενθύμιση του Noel: «This is your Master»
Το τέλειο στο rock’n’roll πρέπει να είναι ατελές – ωμό, άγριο, μινιμαλιστικό, ίσως λίγο βρώμικο αραιά και που. Αυτή είναι η γοητεία του συναυλιακού rock’n’roll format των Oasis. Δύο οθόνες και τίποτα άλλο. Πάθος, ένταση και η πεποίθηση πως ζεις την στιγμή -γιατί σύντομα θα φύγει και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.
Liam και Noel Gallagher χαιρετούν το κοινό στη συναυλία στο Κάρντιφ. Φωτό: Scott A Garfitt/Invision/AP
Εκεί, κάπου μεταξύ «Supersonic» και «Wonderwall», η συναυλία φτάνει στο τέλος.
Όνειρο που βγήκε αληθινό
Το Wembley δεν βρίσκεται πλέον στο Λονδίνο. Δεν βρίσκεται καν στη Γη -μεσουρανεί κάπου σε ένα «champagne supernova» στα αστέρια. Ο κόσμος γύρω αγκαλιάζεται, φίλοι σκουπίζουν ο ένας τα δάκρυα από τα μάτια του άλλου, πατεράδες σφίγγουν τα παιδιά τους και ζευγάρια δένονται περισσότερο όσο μένουν αγκαλιά.
Όλοι σκέφτονται το ίδιο πράγμα: Ναι, το όνειρο βγήκε αληθινό!
Ο Liam, με το iconic ντέφι του στερεωμένο στον bucket hat που φοράει στο κεφάλι, δίνει την ευκαιρία στον κοινό του για ένα τελευταίο φωτογραφικό κλικ που θα μείνει σαν παρακαταθήκη σε χιλιάδες κινητά.
Λέει τη φράση που εδώ και χρόνια σηματοδοτεί το τέλος της βραδιάς: «Not necessarily stoned… but beautiful».
Η φράση προέρχεται από τον Jimi Hendrix. Έχει όμως ιστορικό και πολιτισμικό βάθος, και μόνο τυχαία δεν είναι η επιλογή της από τον Liam Gallagher για να κλείνει τα live του. Η ομορφιά και η ψυχική ανύψωση δεν χρειάζονται πολλά. Μπορείς να είσαι «ψηλά» με φυσικό, αυθεντικό τρόπο: μέσω της μουσικής, της αγάπης, της στιγμής. Αυτό θα πει ελευθερία και κυριαρχία.
Τελικά όλα έχουν να κάνουν με τις οπτικές -«We will see things they never see».
Ο Noel Gallagher επί σκηνής. Φωτό: Scott A Garfitt/Invision/AP
Το rock’n’roll είναι επίμονο. Δεν πεθαίνει. Ίσως εξαφανίζεται για λίγο, μα επιστρέφει καλύτερο από ποτέ.
Μερικές φορές, αν κοιτάξεις από τη σωστή γωνία, μπορεί να βρεις τον τρόπο να ζεις για πάντα, έστω και νοητά. Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο μάθημα μιας μπάντας που ξεκίνησε από τις κακόφημες εργατικές συνοικίες του Μάντσεστερ και συνεχίζει το 2025 να υπενθυμίζει πως πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, γιατί απλώς δεν μπορείς να είσαι κάποιος άλλος.
Έχε πίστη -και το απρόβλεπτο μπορεί να συμβεί. Απομένει απλώς να είσαι έτοιμος να το ζήσεις.
